/Έρωτας Φυγάς: Γιατί είναι από τις καλύτερες ελληνικές σειρές

Έρωτας Φυγάς: Γιατί είναι από τις καλύτερες ελληνικές σειρές

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης, συγγραφέας

Η τελευταία φορά που παρακολούθησα μια καθημερινή τηλεοπτική σειρά ήταν κάπου στη δεκαετία του 1980 όταν έβλεπα στη Νέα Υόρκη, σε επανάληψη μάλιστα, κάθε βράδυ το STAR TREK! Για τόσο παλιά μιλάμε και τα επεισόδια στο STAR TREK ήταν αυτοτελή.

Όμως, φέτος τον Αύγουστο κόλλησα να παρακολουθώ, ανελλιπώς μάλιστα, μια σειρά στο ΟΡΕΝ, τον «Ερωτα Φυγά».

Είναι ένα από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη Ελληνική σειρά που έχω παρακολουθήσει και μάλιστα με τόση επιμονή.

Εξηγούμαι:

Ο πρώτος λόγος είναι η πλοκή. Φοβερές ανατροπές, ενδιαφέρουσες εκπλήξεις, γρήγορες- καταιγιστικές σκηνές, δεν σ΄ αφήνουν να πλήξεις. Θέλεις να δείς τη συνέχεια της ιστορίας. Μη σας πω ότι καμιά φορά θέλεις να παρέμβεις κιόλας για να…διαμορφώσεις τις εξελίξεις.

Ο δεύτερος λόγος, είναι το σενάριο. Εξυπνοι διάλογοι, δηλητηριώδεις-καυστικές και χιουμοριστικές ατάκες, εναλλάσσουν τη δραματικότητα με το χιούμορ, με ωραία ελληνικά, χωρίς ύβρεις και χυδαίες φράσεις. Και κυρίως χωρίς λεκτικές ακρότητες και στομφώδεις υπερβολές.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι πρόκειται για μια σειρά εποχής στην Ελληνική επαρχία εκεί στη δεκαετία του 1950. Πολλά πράγματα, μου μοιάζουν οικεία και μου προκαλούν μια έντονη νοσταλγία.

Ο τέταρτος λόγος είναι οι χαρακτήρες. Πολύπλοκοι και πολυσύνθετοι χαρακτήρες βιώνουν απίθανες τραγωδίες και προβλήματα, τσαλακώνονται, πέφτουν όρθιοι, ξανασηκώνονται, δεν προλαβαίνουν να χαρούν μισή χαρά κι ο κόσμος τους σκοτεινιάζει, όμως δεν το βάζουν κάτω.

Ο πέμπτος λόγος είναι ότι στην κοινωνία του «Ερωτα Φυγά», ανθίζουν όλα τα μπουμπούκια. Αλλα βγάζουν άνθη και άλλα αγκάθια. Από τον γιατρό του καθήκοντος, μέχρι την δολοπλόκα, αλλά χαριτωμένη κουτσομπόλα, από τον εργάτη της γης, μέχρι τον αδίσταχτο μεγαλογαιοκτήμονα, από τα αδίστακτα ρεμάλια και τους διεφθαρμένους χωροφύλακες, μέχρι τις άδολες υπηρέτριες. Επιπλέον, θα δείτε έρωτες! Πολλούς έρωτες σε όλες τις εκφάνσεις. Μερικές ιστορίες είναι πάθους, άλλες καρμικές, άλλες ρομαντικές και άλλες βγαλμένες από τα πιο ωραία παραμύθια. Θα τα δείτε όλα.

Ο έκτος λόγος είναι τα προσεγμένα σκηνικά. Δεν θα δείτε υπερβολές και πανάκριβες απωθητικές κατασκευές που συχνά σε αποσπούν από το λόγο. Η σειρά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δίνει έμφαση στη πλοκή και τους διαλόγους, στα πάθη που σηκώνουν οι ήρωές της και όχι τα επιβλητικά σκηνικά. Και αυτό εμένα μ΄ αρέσει πολύ!

Ο έβδομος και ο σπουδαιότερος, όμως, λόγος είναι οι ηθοποιοί. Ομολογώ ότι τους περισσότερους τους βλέπω να παίζουν για πρώτη φορά και αποδίδουν τους ρόλους τους με ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΤΡΌΠΟ.

Καλά την Πέμη Ζούνη, την είχα δεί μια άλλη φορά, αν ενθυμούμαι καλώς στην τηλεόραση, την είδα και στο θέατρο, στις περισσότερες σκηνές παραδίδει μαθήματα ερμηνείας.

Τον Σταύρο Ζαλμά, τον είχα ακουστά ως ηθοποιό, όμως δεν τον είχα δεί ποτέ μου να παίζει στην τηλεόραση. Μα που ήταν αυτός ο τεράστιος ηθοποιός τόσα χρόνια; Γιατί δεν του έδιδαν ρόλους; Γιατί ήταν χαμένος; Εχουμε άλλους ηθοποιούς σαν τον Ζαλμά; Δεν ξέρω τι να πρωτοθαυμάσω; Τη σκηνική του παρουσία, το ύφος, την εκφορά λόγου, τη θεατρικότητα, τις κινήσεις; Οι σκηνές όπου παίζει με τη Πέμη Ζούνη πρέπει να διδάσκονται ως σεμινάρια στις σχολές υποκριτικής!

Αυτός, όμως, που δίνει ρεσιτάλ σε κάθε σκηνή είναι ο Στρατής, ο κατά κόσμο, Γεράσιμος Γεννατάς! Καλά τι κάνει αυτός ο άνθρωπος; Παπάδες! Πότε μπαγασάκος, μικροαπατεωνίσκος, πότε μαγκάκι, πότε δουλοπρεπής, πότε μπαγαπόντης, πότε τρυφερός σύζυγος και γλυκός πατέρας. Οι μορφασμοί του μόνο σε ρίχνουν στα πατώματα! Του βγάζω το καπέλο! Εξαιρετικός!!!!

Τον Αντώνη Καρυστινό, που παίζει τον μεγαλοκτηματία Δεμερτζή, μια δυο-φορές που τον είδα στην τηλεόραση, μου φάνηκε αδιάφορος, όμως εδώ ανταποκρίνεται με εξαιρετική επάρκεια σ’ έναν πολύ απαιτητικό ρόλο.

Αυτή η Δένια Μιμερίνη, που παίζει τη Ρηνιώ, είναι απλώς ένα σπουδαίο ταλέντο και εύχομαι να βρεί τους ρόλους που θα αναδείξουν τις δυνατότητες της.

Η Μαρία Κωνσταντάκη είναι μεγάλο….μούτρο! Μάγισσα! Δεν παίζεται η γυναίκα, λέμε! Ο,τι και να έχει η σκηνή, παίρνει το σενάριο και το απογειώνει!

Η Εφη Παπαθεοδώρου, αν και σε κάποιες στιγμές θυμίζει τη… Θεοπούλα του «Παρά πέντε», αποδίδει ένα σύνθετο ρόλο με πειστικό τρόπο και είναι χαρά να τη βλέπεις ειδικά εκεί που μπερδεύει την πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση, το χτές με το σήμερα και τον τρόπο που χρησμοδοτεί το μέλλον!

Ο Κώστας Καζανάς ερμηνεύει με απόλυτα πειστικό τρόπο το ρόλο του γιατρού που ξέρει τα μυστικά όλων και τα διαχειρίζεται με μια στωϊκή ηρεμία. Πλήν των περιπτώσεων που τον βγάζει από τα…ρούχα του η πρώην του, δηλαδή η Μαρία Κωνσταντάκη! Θα ήθελα περισσότερες σκηνές μ’ αυτούς δυο. Θα ήταν απολαυστικές!

Αφησα για το τέλος, τη «Γεωργίτσα» τη σύζυγο του …μπαγασάκου Στρατή, που παίζει, εκπληκτικά, η Μαριάννα Πολυχρονίδη. Μου είναι τόσο οικεία αυτή η φιγούρα από τις γυναίκες που έβλεπα όταν μεγάλωνα στο χωριό μου. Εργατικές, φιλότιμες, καπάτσες, άψογες σε όλα, με αστείρευτες δυνάμεις και περίσσευμα ψυχής.

Α, και επειδή τα παρατηρώ αυτά, μου αρέσουν πολύ και οι μουσικές της σειράς. Μα πάρα πολύ!

Αυτή η ανάρτηση είναι άκρως υποκειμενική, άλλωστε δεν είμαι επαγγελματίας κριτικός (και δεν θα γίνω ποτέ). Ως ένας απλός τηλεθεατής γράφω, αυθόρμητα!

Ως εκ τούτου δεν θα γράψω αρνητικά για κανέναν, ούτε θα αραδιάσω λάθη και παραλείψεις. Αυτά ας τα κάνουν οι επαγγελματίες!

Πολλά συγχαρητήρια στο φίλο μου Πάνο Παπαχατζή που έχει την παραγωγή της σειράς.