Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Με μία εξωτερική εμφάνιση όχι ιδιαίτερα ελκυστική, αλλά εξοπλισμένος με ένα υποκριτικό ταλέντο μεγατόνων, ο Έντουαρτ Ρόμπινσον ανήκει στους υποκριτικούς αστέρες μίας εποχής που ενδεχομένως να μη δούμε ποτέ ξανά.

Το υποκριτικό του ταλέντο δεν ορίζεται από τη μεγάλη οθόνη; εκείνος το ορίζει, το μετασχηματίζει, το ομορφαίνει, το καθοδηγεί.

Μέσα στα μάτια του λιλιπούτειου ήρωα κρύβεται ένα ακατανίκητο υποκριτικό ρευστό, το οποίο να τον διογκώσει σε μεγαθήριο της υποκριτικής τέχνης.

Ο Ρόμπινσον διαθέτει μία τεράστια φιλμογραφία, με κυρίαρχη τη συμμετοχή του στα αξεπέραστα φιλμ νουάρ 

Κολασμένη Αγάπη (Double Indemnity, 1944) (του Μπίλι Γουάιλντερ), Η Γυναίκα της βιτρίνας (The Woman in the Window, 1944) και Σκύλλα (Scarlet Street, 1945) (αμφότερα του Φριτς Λανγκ), στην επική παραγωγή του Σέσιλ Μπι ΝτεΜιλ Οι Δέκα Εντολές (The Ten Commandments, 1956).

Ο ιδιότροπος Φριτς Λανγκ τον ξεχώρισε και η συνεργασία του με την υποτιμημένη Τζόαν Μπένετ στη Σκύλα, έμεινε επική. Κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος προσέγγισε ερμηνευτικά την απειρία ενός άνδρα μέσης ηλικίας απέναντι στα γυναικεία θέλγητρα αλλά και για τον ηθικό αμοραλισμό του τέλους.

Ο ίδιος είχε μία υποκριτική άνεση να υποδύεται πολλούς και διαφορετικούς ρόλους με την ίδια ευχέρεια και ευκολία.

Η όχι και τόσο θελκτική του εμφάνιση δεν τον εμπόδισε να κυριαρχήσει ως ένας από τους μύθους του κλασικού Κινηματογράφου.

Η υποκριτική του κληρονομιά παραμένει αξιοσημείωτη, με την παρουσία του σε κλασικά φιλμ νουάρ να τον καθιστά έναν από τους ήρωες των ασπρόμαυρων ταινιών.