Η συγγραφέας Αθηνά Μαλαπάνη απαντά στις ερωτήσεις που της θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία της συλλογής διηγημάτων “Κόκκινο”.
1. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος η συλλογή διηγημάτων «Κόκκινο». Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος αυτών των κειμένων;
Αυτά τα κείμενα – διηγήματα είναι μελαγχολικά, μελανά και απαισιόδοξα ως επί το πλείστον. Διερευνούν την ανθρώπινη ψυχή, τη σύγχρονη ζωή και τα προβλήματά της, τους σημερινούς προβληματισμούς και τις αμφισβητήσεις ώστε να καταλήξουν σε μία παραδοχή της αλλαγής που είναι απαραίτητη για να διαλυθεί ο πεσιμισμός, η εσωτερική αδυναμία και η αβουλία. Θεωρώ ότι στο τέλος, οι ήρωές μου, αλλά και ο ομοδιηγητικός αφηγητής του βιβλίου μου φθάνουν στην αυτογνωσία και την αυτεπίγνωση και κατά συνέπεια, στην αποδοχή του εαυτού τους και την προσωπική τους ολοκλήρωση, την αυτοπραγμάτωση.
2. Υπάρχει ένα κεντρικό μήνυμα σε αυτές τις 50 ιστορίες;
Φυσικά, η ανάγκη του ανθρώπου να βελτιώνεται και να υπερβαίνει τον εαυτό του ώστε να γίνεται πιο δυνατός και να μην υποκύπτει σε πιέσεις και προσβολές άλλων. Η ελευθερία, οι αξίες, οι απόψεις και η αξιοπρέπειά μας πρέπει να είναι πάνω από όλα.
3. Τι σας οδήγησε στην ενασχόληση με τη συγγραφή;
Γενικά, από μικρή είχα ερεθίσματα και μια ανεξήγητη αγάπη για το διάβασμα και τις ιστορίες. Θεωρώ ότι η συγγραφή αποτελεί έναν μηχανισμό ψυχικής αποφόρτισης για εμένα, αλλά και έναν δίαυλο μέσω του οποίου προσπαθώ να επικοινωνήσω όλα όσα σκέφτομαι, πιστεύω και αισθάνομαι.
4. Ποιον ορισμό θα δίνατε στη λογοτεχνία;
Θεωρώ ότι αρμόζει αυτό που ανέφερα ανωτέρω, ότι δηλαδή η λογοτεχνία είναι η τέχνη του λόγου που λειτουργεί ως ένας μηχανισμός ψυχικής και συναισθηματικής αποφόρτισης.
5. Γιατί οι Έλληνες διαβάζουν λιγότερο από τον μέσο Ευρωπαίο;
Γιατί μας απορροφούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και κυρίως, γιατί όσες προσπάθειες κάνουμε οι εκπαιδευτικοί για να καλλιεργήσουμε στα παιδιά τη φιλαναγνωσία πέφτουν στο κενό λόγω του ότι η εκπαίδευση έχει γίνει “fast food” και δεν υποστηριζόμαστε καθόλου ούτε από την πολιτεία ούτε από τους γονείς. Ειδικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση όπου υπάγομαι εγώ ως φιλόλογος, δεν υπάρχει χρόνος για καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας λόγου προετοιμασίας για τις εξετάσεις και ειδικά τις Πανελλήνιες και η δουλειά μας μετατρέπεται σε έναν αγώνα δρόμου διεκπεραίωσης της ύλης. Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει και η οικογένεια, γιατί όταν το παιδί δεν βλέπει τον γονιό να διαβάζει ένα έντυπο, τότε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να καλλιεργήσει τη φιλαναγνωσία.
6. Πόσο έχει αλλάξει στην ψηφιακή εποχή μας ο ρόλος του βιβλίου;
Έχει αλλάξει γιατί έχουμε πλέον και τα ηλεκτρονικά βιβλία που αποτελούν μια εναλλακτική επιλογή για ένα σημαντικό κοινό αναγνωστών. Έχει μειωθεί γιατί δεν θέλουμε να διαβάσουμε βιβλία, αλλά προτιμάμε την υπερέκθεσή μας μέσα από τα social media.
7. Ένας μήνας “καραντίνα “. Ποια είναι τα 5 βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Πέντε από τα αδιάβαστα βιβλία που έχω στη βιβλιοθήκη μου, γιατί έχω πραγματικά πολλά!
8. Πιστεύετε στη μοίρα ή την τύχη;
Παλαιότερα όχι, αλλά πλέον ναι, καθώς υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Ωστόσο, θεωρώ ότι όλα όσα μπορούμε να ελέγξουμε πρέπει να το κάνουμε και με μεγάλη αυστηρότητα μάλιστα και να μάθουμε να είμαστε υπεύθυνοι και ώριμοι στη διαχείριση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας.
