Γράφει ο Υποβολέας
Τη φετινή τελετή για την απονομή των Όσκαρ, δεν τη λες τελετή για Όσκαρ. Τελεία!
Στημένη σε ένα χώρο που καμιά σχέση δεν έχει με τα συνηθισμένα. Δίχως κεντρικό παρουσιαστή και με εμφανή την αμηχανία κάποιον που κλήθηκαν να παίξουν αυτό το ρόλο.
Κυρίως όμως, η πανδημία είχε κάνει καλά τη δουλειά της.
Οι μεγάλες εταιρείες παραγωγής απουσίαζαν, σχεδόν ολοκληρωτικά, κι έτσι επισκιάστηκαν από τις ανεξάρτητες προσπάθειες.
Δεν ξέρω αν αυτό το λες, καλή ή κακή εξέλιξη αλλά το διαφορετικό όσο ξενίζει άλλο τόσο γοητεύει. Πολλές ταινίες με κοινωνικό περιεχόμενο, ιδιαίτερες ερμηνείες, γνωστά αλλά και νέα πρόσωπα.
Το Nomadland ήταν η αναμενόμενη “έκπληξη” της χρονιάς, κερδίζοντας 3 από τα πιο βασικά αγαλματίδια. Ο Άντονι Χόπκινς έγινε ο γηραιότερος νικητής 1ου ανδρικού ρόλου και η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ βάζει πλώρη για να πιάσει την Κάθριν Χέμπρον με τα 4 Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου.
Η ουσία είναι ότι η αίγλη των Όσκαρ έχει χαθεί προ πολλού.
Κάτι οι ισορροπιστικές απονομές με πολιτική ή κοινωνική κι όχι καλλιτεχνική λογική, κάτι η κούραση του κοινού από τις πολύωρες και συχνά ανούσιες τελετές, η τελετή των Όσκαρ έχουν χάσει περίπου τα 2/3 των τηλεθεατών της,
Ίσως ήρθε η ώρα για επαναξιολόγηση και μια μικρή επανάσταση στην όλη σύλληψη του θεσμού. Το ελπίζουμε, τουλάχιστον!