Η ερμηνεύτρια Μυρτώ Βασιλείου μιλά στον Κωνσταντίνο Μανίκα, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της τραγουδιού “Κοίτα με ρε”.

1. Μόλις κυκλοφόρησε το νέο σας τραγούδι “Κοίτα με ρε”, μια δημιουργία του Ορέστη Ντάντου. Πώς θα το χαρακτηρίζατε και πώς κύλησε η συνεργασία με το δημιουργό;

Είναι σίγουρα ό,τι πιο pop έχω κάνει ως τώρα! Νομίζω πως είχα πολλή ανάγκη να έρθω σε επαφή με, ακριβώς, αυτό το ρεπερτόριο. Νιώθω ο εαυτός μου, είμαι πολύ χαρούμενη, αλήθεια. Για τον Ντάντο θα πω μόνο ότι κάθε φορά που τον συναντώ, είτε για να δουλέψουμε είτε για να πιούμε καφέ, νιώθω εντελώς οικεία, σίγουρα μου καθρεφτίζει μια πλευρά μου –ίσως και το αντίστροφο- δεν εξηγείται αλλιώς το ότι έχουμε δίσκο μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα..

2. Έρχεται σύντομα κι ένα νέο άλμπουμ. Τι να περιμένουμε από αυτή τη δουλειά;

Τα έχει φέρει έτσι η ζωή που βρεθήκαμε τρεις άνθρωποι: ο Ορέστης, ο Γιώργος Μπουλντής κι εγώ, με κοινές αναφορές, κοινή αισθητική, τρελή όρεξη για το συγκεκριμένο project. Ως επί το πλείστον πρόκειται για ένα album που αποτελείται κυρίως από κοινωνικές αναφορές. Ήθελα πολύ να τραγουδήσω τέτοια θεματική και πράγματα που αφορούν όλους λίγο-πολύ. Ο Ντάντος ουσιαστικά μπήκε στην ομάδα χαρίζοντάς μας τα τραγούδια του και δίνοντάς μας απόλυτη ελευθερία να πειραματιστούμε και να φτιάξουμε τον ήχο και το urban ύφος του δίσκου.

3. Είναι πλέον σημαντικό για έναν καλλιτέχνη να διαθέτει ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ στη “φαρέτρα” του;

Προσωπικά το προτιμώ και πάντα προσπαθώ να έχω ολοκληρωμένες δουλειές. Είναι ωραίο να υπάρχει μια ομοιογένεια, να υπάρχει αρχή, μέση και τέλος και κυρίως να υπάρχει λόγος ύπαρξης του κάθε κύκλου τραγουδιών.

4. Ποια θέλετε να είναι η μουσική ταυτότητά σας και πόσο ανοιχτή είστε σε διαφορετικές επιρροές;

Με μπερδεύουν όλες αυτές οι ταυτότητες που φοριούνται κάθε τρεις και λίγο να σου πω την αλήθεια. Υπάρχει ένας πυρήνας ως τώρα θεωρώ και μια συνέπεια σε όσα επιλέγω να βρεθώ αλλά επειδή όντως ψάχνομαι τελευταία και ως προς το δισκογραφικό κομμάτι αλλά και ως προς τα live, θα μου δώσω λίγο χρόνο να το σκεφτώ παραπάνω αυτό..

5. Τι καθιστά μοναδική μια ερμηνεία;

Το αίσθημα θα έλεγα.

6. Είναι οι ζωντανές εμφανίσεις και η διάδραση με τον κόσμο, απαραίτητη συνθήκη για την καταξίωση ενός καλλιτέχνη;

Δεν ξέρω αν έχει σχέση με την καταξίωσή του αλλά είναι σίγουρα ο καλύτερος τρόπος για να συνδεθείς με εκείνον κι αυτός μαζί σου. Το live έχει κάτι μαγικό στη διαδικασία του. Μου μοιάζει λίγο με τη σχέση που έχεις με τον ψυχολόγο σου. Μοιράζεσαι, ξεγυμνώνεσαι, το παίρνει ο άλλος και το κάνει κάτι άλλο.

7. Πόσο δύσκολο είναι πλέον, στα πλαίσια του ψηφιακού μας κόσμου, για έναν καλλιτέχνη να του δοθούν οι ανάλογες ευκαιρίες να αναδείξει το ταλέντο του;

Μα καθόλου! Ο καθένας μας έχει την απόλυτη ελευθερία να δημιουργήσει ό,τι θέλει και να το κοινοποιήσει με τον τρόπο που θέλει. Το δύσκολο είναι μέσα σε όλη αυτήν την πληροφορία, να σταθεί ο άλλος σε ‘σένα, να αφιερώσει το χρόνο του σε ‘σένα και να σε ακολουθήσει.

8. Ποιο είναι το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό σας όνειρο;

Α δεν έχω! Θέλω να έχω όρεξη για μουσική όπως τώρα κι ό,τι είναι να ‘ρθει, θα ‘ρθει.

9. Ποια είναι η άποψή σας για τα νέα μουσικά ρεύματα, που είναι εξαιρετικά δημοφιλή στη νεολαία;

Για κάποιο λόγο φτιάχνονται τα ρεύματα, οι μουσικές, οι χαρακτήρες. Κάποιους αφορούν και κάποιους όχι. Προσπαθώ να τα ακούω όλα και να κρατάω ό,τι με εμπνέει και μ’ αρέσει. Πόσο μπούμερ ακούστηκα τώρα άραγε..;

10. Ενας μήνας “καραντίνα”. Ποιοι είναι οι πέντε δίσκοι που θα θέλατε μαζί σας;

“My favourite faded fantasy” του Damien Rice,

“Happier than ever” της Billie Eilish.

“Βίωμα” του Novel 729.

“Multitude” του Stromae.

“Thanks for the dance” του Leonard Cohen.