Μιλτιάδης Γκάγκος, «Ζωή σαν θάνατος», Εκδόσεις Κούρος.
Γράφει η Ιωάννα Σταθοπούλου
Στο πρώτο του μυθιστόρημα, «Ζωή σαν θάνατος», ο Μιλτιάδης Γκάγκος αναμετριέται στις 438 σελίδες του, με την εσωτερική περιπλάνηση ενός ανθρώπου που βρίσκεται στο μεταίχμιο ανάμεσα στην κατάρρευση και στην επανεκκίνηση.
Κεντρική ηρωίδα είναι η Ελένη Λευθεριώτη, μια 22χρονη μπαλαρίνα από την Κέρκυρα. Η διαδρομή της από την επαρχία σε ένα αστικό τοπίο όπου τα όνειρα ανατέμνονται και συχνά ακυρώνονται λειτουργεί ως καμβάς για να αποκαλυφθούν οι ρωγμές της ενηλικίωσης. Η προδοσία, η απώλεια και ο αναγκαστικός επαναπροσδιορισμός δρουν ως οριακές συνθήκες για την Ελένη η οποία καλείται να επανεφεύρει τον εαυτό της μέσα από την εμπειρία του τραύματος.
Ο Γκάγκος επιλέγει να κινηθεί στο ψυχολογικό υπόστρωμα της αφήγησης. Η ζωή και ο θάνατος δεν αντιμετωπίζονται ως αντιθέσεις αλλά λειτουργούν ως μεταφορικά πεδία. Η «ζωή» συνδέεται με το φως, την κίνηση, τη ροπή προς το όνειρο. Ο «θάνατος» αγγίζει το σκοτάδι της απώλειας, της διάψευσης και της συναισθηματικής νέκρωσης. Το ένα διεισδύει στο άλλο, υπονοώντας πως η ελπίδα και η απόγνωση αποτελούν ταυτόχρονα μέρος της ίδιας ανθρώπινης εμπειρίας.
Η γραφή είναι άμεση, προσανατολισμένη στον εσωτερικό μονόλογο και στον συναισθηματικό κραδασμό. Ο συγγραφέας επιδιώκει να καταγράψει τον παλμό του ψυχικού τοπίου. Ταυτόχρονα, οι περιγραφές του υποστηρίζουν την ένταση της προσωπικής διαδρομής.
Η αφήγηση εστιάζει στην ψυχική γεωγραφία της Ελένης που τίθεται στο προσκήνιο. Η Κέρκυρα δεν λειτουργεί απλώς ως σημείο εκκίνησης, αλλά ως ένας τόπος που εκπροσωπεί το ρίζωμα, το «πριν». Η δε αναχώρηση σηματοδοτεί το πέρασμα στο «μετά» εκεί όπου η ταυτότητα ρευστοποιείται και αναπλάθεται μέσα από ανατροπές και μακριά από τα όσα το περιβάλλον της επιβάλλει.
Το μυθιστόρημα ενδιαφέρει για τον τρόπο με τον οποίο συνομιλεί με το τραύμα, την επιθυμία και την προσωπική ευθύνη και για το πως το παρελθόν συνδέεται με τον παρόν και το αντίστροφο.
Ο συγγραφέας δεν παρουσιάζει την Ελένη ως θύμα των περιστάσεων, αλλά ως μια ηρωίδα με πράξεις και παλινδρομήσεις που διεκδικεί χώρο ανάμεσα στη σύγχυση και τη συνείδηση.
Ο Γκάγκος δείχνει να αντιλαμβάνεται την κρίσιμη σχέση μεταξύ απώλειας και αυτογνωσίας και χτίζει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή όπου το τέλος δεν σηματοδοτεί αναγκαστικά ένα κλείσιμο, αλλά ενίοτε την αρχή μιας άλλης θέσης μέσα στον κόσμο.
Το Ζωή σαν θάνατος είναι μια ιστορία που συνομιλεί με τον αναγνώστη σε συναισθηματικό επίπεδο, χωρίς να καταφεύγει σε εύκολες απαντήσεις. Με τις συνεχείς ανατροπές και το απροσδόκητο τέλος του επιχειρούν να εισχωρήσουν στον βαθύτερο χώρο της συναισθηματικής επιβίωσης και της ψυχικήςπολυπλοκότητας.
Συνολικά, πρόκειται για ένα βιβλίο άξιο προσοχής. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών, θα συγκινήσει και θα αγγίξει όσους αναζητούν αφηγήσεις για την ευθραυστότητα, τον επαναπροσδιορισμό και τη λεπτή σχέση ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Την υποταγή και την ουσιαστική χειραφέτηση και ελευθερία.
