Γράφει ο Πέ τρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός – κριτικός λογοτεχνίας
Στις συλλογές διηγημάτων, όπως και στις ποιητικές συλλογές εξάλλου, αποτελεί ζητούμενο κι αξιολογείται, η συνάφεια των κειμένων μεταξύ τους όσο κι ο στόχος τους.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο μέσα από δεκαεπτά σύντομες αφηγήσεις ερχόμαστε σε επαφή με τη Γυναίκα ως πρωταγωνίστρια σε διάφορες περιστάσεις της ζωής όπως δηλώνει το οπισθόφυλλο και υπονοεί και το εξώφυλλο καθώς και την επίδραση του φεγγαριού όπως προδίδει ο τίτλος του.
Σε ότι αφορά στη γυναίκα οι αφηγήσεις περιστρέφονται γύρω από τη θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια, στερεότυπα που καταδυναστεύουν τη ζωή της και τα οποία παραμένουν ριζωμένα ακόμα και σήμερα, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μέσα στη ζωή καθώς και τ’ αποτελέσματα της όποιας αντίστασής της ή απόπειρα διάρρηξης των δεσμών που την καθηλώνουν.
Τη συγγραφέα φαίνεται ν’ απασχολεί ιδιαίτερα το ζήτημα του γάμου της γυναίκας της επαρχίας των περασμένων δεκαετιών, το φλέγον θέμα της κοινωνικής κινητικότητας κι ανέλιξης μέσω του γάμου, της υποβάθμισης της γυναίκας από την καταπίεση της πατριαρχίας και την εκμετάλλευσή της από το ανδρικό φύλο, ακόμα και το συγγενικό. Καθώς διατρέχουμε τα διηγήματα αυτά σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι η στόχευση της συγγραφέως ήταν να υψώσει μια κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι σε φαινόμενα τόσο οικεία σε όλους μας. Μυστικά συνοικέσια, σκληρές διαπραγματεύσεις προικώων, και άλλες υποτιμητικές της γυναίκας πρακτικές φωτίζονται υπό το πρίσμα του καταγγελτικού λόγου κι όχι μόνο του ανιχνευτικού ή των ανώδυνων διαπιστώσεων.
Ο απροσδόκητος ρόλος του φεγγαριού γίνεται καλύτερα αντιληπτός αν προστρέξουμε στο λαϊκό όρο «φεγγαροκρουσμένος». Γυναίκες που παραφρόνησαν αμνηστεύονται ως θύματα της επιρροής του φεγγαριού στον ψυχισμό τους. Ομολογουμένως μια θαρραλέα αιτιώδης συσχέτιση που ολοένα και πιο σπάνια συναντούμε πια στη συγγραφή.
Η γλώσσα που επιλέχθηκε είναι απλή, καθημερινή, οικεία στο σύγχρονο αναγνώστη αν κι έχουν παρεισφρήσει αρκετοί ξένοι όροι που εξηγούνται με υποσημειώσεις.
Η οπτική της διαπραγμάτευσης του κεντρικού θέματος καθώς και κάποιες διακειμενικές αναφορές μάλλον προδίδουν παρά κομπάζουν για τις σπουδές και την επιστημοσύνη της συγγραφέως.
Τα κείμενα κυλούν γρήγορα κι εύκολα αλλά ωστόσο απαιτούν τη συνεργασία του αναγνώστη στην εξαγωγή του νοήματος που προσπαθούν ν’ αποδώσουν. Είναι τόσο περιορισμένη η έκταση κάθε διηγήματος που μοιραία κάποια πράγματα πρέπει να υπονοηθούν, κάποιοι χαρακτήρες να ολοκληρωθούν στο μυαλό του αναγνώστη κι κάποια σημεία της πλοκής να βρουν τη διευκρίνησή τους στη συνεκδοχική σκέψη του αναγνώστη. Ευχάριστη «άσκηση» σε κάθε περίπτωση που δίνει αξία στο χρόνο που αφιερώνει ο αναγνώστης πάνω σ’ αυτό το συγγραφικό πόνημα.
Εν κατακλείδι, Οι «Ιστορίες του Φεγγαριού» είναι ένα ευσύνοπτο ανάγνωσμα που με εύληπτο τρόπο αναδεικνύει θέματα γύρω απ’ τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία μας που ακόμα και σήμερα μένει να λυθούν και φέρνει τον αναγνώστη ενώπιο ενωπίω με τον καθρέφτη της συνείδησής του στην προσπάθειά του να πάρει θέση.
3,5/5,0
