Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός – κριτικός λογοτεχνίας
Η «μέθοδος 15/33» αποτελεί την πρώτη συγγραφική απόπειρα της δικηγόρου Shannon Kirk. Το θέμα είναι ασυνήθιστο, όχι εντελώς πρωτότυπο. Ωστόσο η διαχείρισή του είναι ιδιαίτερη.
Πιο συγκεκριμένα, παρακολουθούμε την ιστορία της απαγωγής και εγκλεισμού μια έφηβης εγκύου, την έκβαση του εγκλεισμού, καθώς και τι ακολούθησε στις δικαστικές αίθουσες.
Η Shannon απ’ την πρώτη σελίδα έχει βαλθεί να ανατρέψει όλες τις νόρμες του αστυνομικού μυθιστορήματος.
Ξέρουμε την έκβαση του εγκλεισμού, ξέρουμε για την εκδίκηση της έφηβης και ξέρουμε τα πάντα έως και τα μισά περίπου του βιβλίου. Από εκεί και πέρα γίνεται εμφανής η προσπάθεια να «γεμίσει» το βιβλίο, με ανούσια flash backs που δεν προσθέτουν τίποτα στο ανύπαρκτο πλέον σασπένς, ακόμα και ανάλυση ιατρικών όρων και καταστάσεων που εντυπωσίασαν τη συγγραφέα (αν είναι δυνατόν!) χωρίς καμία σχεδόν σύνδεση με την πλοκή. Λείπει το «αίνιγμα» που καλείται να λύσει ο αναγνώστης, όπως επίσης λείπει κι απαραίτητη ανατροπή. Με άλλα λόγια οτιδήποτε αναμένει κανείς από ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ως δομή από τεχνικής απόψεως, απλά δεν θα το βρει. Αυτό αυτομάτως δεν είναι κακό, ακούγεται μάλιστα κι άκρως ενδιαφέρον ως νεοτερισμός. Απλά το αποτέλεσμα μάλλον δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν.
Έχει ενδιαφέρον να αναφέρουμε ότι η Shannon δεν καταφέρνει να αποδειχθεί συνεπής ούτε με τις συγγραφικές της προθέσεις, ούτε και με τον αναγνώστη της.
Ενώ το βιβλίο έχει τη μορφή και την υφή του αστυνομικού μυθιστορήματος, η απόδοση στην πρωταγωνίστρια τόσων πολλών, σπάνιων κι εντυπωσιακών δυνατοτήτων, θα το κατέτασσαν άνετα στη χορεία των μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας. Σαφώς η κρίση μας αν επρόκειτο για τέτοιο θα ήταν διαφορετική.
Όσο κυλάει το βιβλίο αναδύεται στην ατμόσφαιρα η αίσθηση ότι η συγγραφέας είχε υλικό από την εμπειρία της στις δικαστικές αίθουσες ως μάχιμη δικηγόρος, από εκεί άντλησε την κεντρική ιδέα, δε χωρεί αμφιβολία ως προς αυτό, αλλά δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί λογοτεχνικά. Ακόμα και η εμμονή της στην παράθεση δικονομικών όσο και δικολαβικών λεπτομερειών θαμπώνουν το λογοτεχνικό αποτέλεσμα.
Από το βιβλίο της Shannon αναδύονται θετικά μηνύματα. Ίσως θετικότερα αν μιλήσουμε για την πλευρά των γυναικών.
Πιθανόν η συγγραφέας αυτό να είχε εξ αρχής ως σκοπό. Να δώσει ένα μήνυμα ελπίδας και αυτοπεποίθησης στις γυναίκες αναγνώστριες. Ίσως θα έπρεπε να το κάνει με πιο λεπτό τρόπο, να είχε περισσότερο «δουλέψει» το πόνημά της αντί να ορμήσει να τα πει όλα αμέσως για να μείνει μετά απερίσπαστη στην επίδειξη των αδιαμφισβήτητων γνώσεών της πάνω στο Αμερικανικό Δικαστικό Σύστημα.
Η επιμέλεια του κειμένου όσο κι η μετάφραση επιδέχονται βελτιώσεων. Είναι προφανή τα ελλείμματα.
Η ανάγνωση κυλάει εύκολα κι εν πολλοίς ευχάριστα, αν καταφέρει ο αναγνώστης να μείνει ανεπηρέαστος από την υπερβολή. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς, το να έχεις μια ωραία ιδέα, μια ενδιαφέρουσα ιστορία και χρόνο να καθίσεις να τη γράψεις δεν σου δίνουν αυτομάτως το εισιτήριο για τη «λέσχη των λογοτεχνών». Όποιος έχει διαβάσει έστω κι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, θα καταλάβει αμέσως τι εννοώ.
3,0/5,0
