Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

“Επτά και μισή λύπη” από τις Εκδόσεις Ιωλκός. Μια ποιητική συλλογή που στα μάτια μου φαντάζει με λυρικό σενάριο μιας άτυπης κινηματογραφικής ταινίας.

Ξεκινώντας από τον τίτλο της, όπου ένα κόμμα μετά το μισή θα μπορούσε να αλλάξει όλο το νόημα, καθορίζοντας το εμπειρικό πλαίσιο, σε αντιδιαστολή με την πλήρη εκδοχή του που αφήνει μια διάσπαρτη αίσθηση θλίψης, απογοήτευσης, γιατί όχι και οργής.

Κάθε ποίημα, μια μικρή ολοκληρωμένη ιστορία. Ένα στιγμιότυπο μιας ζωής με τις καθημερινές εντάσεις, τις βαρετές συνήθειες, τις αγαπημένες επαναλήψεις, τους ανθρώπους και τα συναισθήματα που γεμίζουν ή αδειάζουν το προσωπικό απόθεμα ελπίδας.

Ελεύθερη ποίηση, δίχως όμως να δεσμεύεται σε ένα ύφος, σε μια επαναληπτική μανιέρα. Λόγια δοσμένα με μια εσωστρέφεια στα όρια της έκρηξης. Μικρά “διηγήματα” που συνιστούν ψηφίδες ενός κόσμου σε αξιακή αποσύνθεση, σε αναζήτηση ταυτότητας και προοπτικής.

Η ποιητική ματιά της Ελένης Παπανδρέου χαρτογραφεί τον πόνο, τη λύπη, μιας πληγωμένης καθημερινότητας. Δεν γίνεται δεικτική, ούτε επιχειρεί να μετατραπεί σε διδακτική θεώρηση. Αγκαλιάζει με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση, τις ανθρώπινες αδυναμίες και στο τέλος της ημέρας έρχεται να μας αποφορτίσει από τα δεινά με τη μαγική γαλήνη της ποίησης.