Γράφει η Αναστασία Μπικάκη

«Δεν έχω χώμα για να σκάψω, αλλά σκάβω και ανασκαλεύω τα χαρτιά και τα λόγια» είπε κάποτε ο Νίκος Κούνδουρος.

Πήρα κι εγώ έναν κασμά κι άρχισα να σκάβω στα σπλάχνα του βιβλίου του Χρήστου Κυργιάκη «Αθέατες διαδρομές».

Κάθε γραμμένη αράδα, κάθε ξεχασμένη λέξη, κάθε σπάραγμα που ανασύρεται από τα έγκατα των αθέατων διαδρομών, κάθε κρυμμένη εικόνα σε τούτο το συναξάρι της ζωής κάτι σημαίνει, και σίγουρα μετά από στοχασμό περιμένει μια απάντηση.

Ο Χρήστος Κυργιάκης γράφει απλά, λαϊκά, ανάλαφρα, ευκολοανάγνωστα, κατανοητά ακόμα κι από έφηβους.

Αυτός ο τρόπος γραφής, μισοαληθινός-μισοψεύτικος, που συνταιριάζει ιστορίες πραγματικές και παραμύθια με ανθρώπους και φαντάσματα, δίνει βαρύτητα, γοητεία, δυναμισμό, ύπαρξη στις αξίες και τα νοήματα που πραγματεύεται και φυσικά οριοθετεί το κοινωνικό στίγμα του συγγραφέα.

Ο συγγραφέας παίρνει τις δικές του αλήθειες και τις ζυμώνει με τις αλήθειες των άλλων, παίζει τα δικά του παιχνίδια διαλέγοντας ό,τι θέλει και πετώντας ό,τι δεν είναι ουσιαστικό, καταφέρνει μ’ έναν αριστογραφικό, ιδιαίτερο, ελκυστικό τρόπο, θα έλεγα, να κάνει την ανατροπή και να αντιστρέψει τη σαθρή, ασφυκτική, οδυνηρή για τις λαϊκές μάζες πραγματικότητα.

Πετυχαίνει μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή των κοινωνικών ισορροπιών που επικρατούν σήμερα,

δίνοντας στον αναγνώστη όλων των ηλικιών τη δυνατότητα να αμφισβητήσει, να αποδεχτεί, να σκεφτεί, να εμβαθύνει, να συγκρίνει, να συγκριθεί, να ανακαλύψει, να αντιδράσει, να διεκδικήσει, να επαναστατήσει, να αγωνιστεί και να χτίσει μια «νέα πραγματικότητα» διαφορετική, απαλλαγμένη από δυνάστες, κοινωνικά κατεστημένα, ταξικές ανισότητες, αδικίες, υποβαθμίσεις, ανελεύθερες απάνθρωπες τακτικές, καταπιεσμένες προσωπικότητες, ψυχονευροχαλαροαποχαυνωτικά, όπως ο ίδιος γράφει, τερτίπια.

Μια πραγματικότητα όπου οι άνθρωποι θα συνυπάρχουν ελεύθερα, αρμονικά και ισότιμα, με ευγένεια, αξιοπρέπεια, ηθική, σεμνότητα, με όραμα, στόχους, όνειρα για το μέλλον!

Ο Χρήστος Κυργιάκης, βουτώντας την πένα του μέσα στα βιώματά του, στα αποστάγματα της μέχρι τώρα πορείας του στη ζωή, στην εκπαίδευση και στους κοινωνικούς αγώνες, δημιουργεί τις «αθέατες διαδρομές» και μας καλεί να πάρουμε ενεργό μέρος σ’ αυτές, πιστεύοντας στη δύναμη της συλλογικότητας, στην αναγκαιότητα ενός συνεχιζόμενου αγώνα, στην αξία της αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς, στην υπερηφάνεια του φιλότιμου, στη δημοκρατία της φιλίας, στην ανιδιοτέλεια της αγάπης, στην ένταση του έρωτα, στη διάθλαση της ομορφιάς, στην κρυστάλλινη διαφάνεια της ζωής!

Φίλοι μου, ειλικρινά πιστεύω ότι αξίζει να εξερευνήσετε κι εσείς αυτές τις «αθέατες διαδρομές» και να ανακαλύψετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο, λιγότερο ή περισσότερο φωτεινό, λιγότερο ή περισσότερο απελευθερωμένο, λιγότερο ή περισσότερο αφαιρετικό, τις μύχες αξίες, τους στόχους, τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις του χωροχρόνου που μέσα του κινείται ο συγγραφέας, ψάχνοντας τον λυτρωτικό αναστεναγμό.