Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Θυμάμαι το Καλλιμάρμαρο από τις εποχές που υπήρχε ελεύθερη πρόσβαση για όλους και τρέχανε με περηφάνια στις διαδρομές του Σταδίου. Εποχές που μέχρι και σχολικοί αγώνες γίνονταν κάθε χρόνο,, μέχρι και σχολικοί περίπατοι κατέληγαν εκεί και μας επέτρεπαν να παίζουμε μέχρι και ποδόσφαιρο στον εσωτερικό χώρο, μέχρι και η προετοιμασία για τις σχολικές παρελάσεις συνέβαινε εκει.

Κάποια στιγμή αποφασίστηκε το ιστορικό αυτό μνημείο να το διαχειριστούμε με την ανάλογη αίγλη ενός σημαντικού αρχαιολογικού σημείου.

Οι επισκέπτες εισέρχονταν πλέον μόνο με εισιτήριο. Έγιναν ορισμένες χρήσιμες βελτιωτικές παρεμβάσεις και ο χώρος δεν παραχωρούνταν συχνά για άλλες δράσεις.

Εδώ και μερικά χρόνια, κάπως απρόσμενα θα έλεγα, το Καλλιμάρμαρο μετατράπηκε σε ένα άτυπο δεύτερο Θέατρο Ηρώδου του Αττικού. Κι αυτό δεν θα ήταν απαραιτήτως κακό, αν οι εκδηλώσεις που επιλέγινταν να φιλοξενήσει συναγωνίζονταν σε κύρος αυτές του Ηρώδειου.

Δυστυχώς, σταδιακά από τη χρήση του Καλλιμάρμαρου για αθλητικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις μνήμης και σεβασμού, περάσαμε στην σχεδόν… clubοποίηση του.

Μοιάζει σαν όποιος επιθυμεί να προβάλει τη μουσική δουλειά του, να μπορεί με ευκολία να το κάνει στο Καλλιμάρμαρο εφόσον μπορεί να καταβάλει το αντίστοιχο αντίτιμο.

Μάλλον δεν περιποιούν ιδιαίτερη τιμή για την αίγλη του Σταδίου, οι απανωτές συναυλίες τα ακούσματα τών οποίων εκτείνονται απο τήν ποπ μέχρι τα… σκυλάδικα. Είχα την εντύπωση ότι τέτοια μνημεία χρήζουν ειδικής προσέγγισης κι αντιμετώπισης που ξεπερνά την τυπική διαχείριση οποιουδήποτε χώρου. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά η εικόνα του σημείου από όπου ξεκίνησε η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, ακόμη κι ως ξενυχτάδικου της παραλιακής Με θλίβει και με προβληματίζει.