Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ακόμα και αν οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες συνοδεύτηκαν με ένα πουτ πουρί από παραποιήσεις εννοιών (είδαμε τη σύγχυση ανάμεσα στην ίντερσεξ και την τρανς ταυτότητα), κατηγορίες ότι προωθούν την “γουόκ ατζέντα” (γουόκ χρησιμοποιώ για να μαγειρεύω νουντλς), θεωρώ ότι είναι οι καλύτεροι Αγώνες που έχουμε δει.
Όχι για τις αθλητικές επιδόσεις, όχι αποκλειστικά για τα μετάλλια των κορυφαίων μας αθλητών, αλλά επειδή κάθε μέρα δίνουν μία γροθιά στο ρατσισμό, την ομοφοβία, τη μισαλλοδοξία.
Στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες βλέπουμε την αντίληψη, το λεξιλόγιο και τις γνώσεις μας να εμπλουτίζονται, βοηθώντας το μυαλό μας να εξελιχθεί και να αντιληφθεί την ποικιλομορφία που είναι σύμφυτη της ανθρώπινης εμπειρίας και πλούτου.
Το μυαλό που πολλές φορές υπφέρει από διανοητική μυωπία, έχει διαπιστωθεί πως στην πορεία ενσωματώνει ομαλά νέες πληροφορίες και δεδομένα και τα αποθηκεύει στη μνήμη του ως εμπλουτισμός της γνώσης σε μία πιο αναβαθμισμένη αντίληψη του κόσμου.
Στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες δε βλέπουμε μόνο μετάλλια. Βλέπουμε ιστορίες ανθρώπων που παλεύουν με την κοινωνική άγνοια, με τον δικό τους εαυτό, το τέρας των ψυχικής πάθησης που βυθίζει την ψυχή σου στο έρεβος και το σκοτάδι. Και όμως, να καταφέρνουν να τιθασεύουν τις αντιξοότητες της ζωής και να ανεβαίνουν στο ψηλότερο σκαλί της νίκης.
Βλέπεις το ρατσισμό να γίνεται ένα κουρελόχαρτο, να κλείνεται στο ντουλάπι της ντροπής, να ντρέπεται και ο ίδιος. Βλέπεις αυτόν που τα ρατσιστικά σχόλια έκαναν τα γόνατά του να λυγίζουν να ορθώνεται και να κάνει ένα άλμα στον αέρα, αψηφώντας κάθε βαρύτητα.
Είναι σημαντικό σε μία εποχή στην οποία κυριαρχεί η αγωνία για το μέλλον, η αβεβαιότητα, να διαπιστώνεις πως γύρω μας υπάρχει πάντα η ευκαιρία να διακριθείς, να παλέψεις, να νικήσεις οτιδήποτε σε καθηλώνει στη γη και σε τραυματίζει ψυχικά.
Οι νίκες των αθλητών αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά ότι το δηλητήριο πνίγεται πολλές φορές από το δικό του το φαρμάκι, τα ρατσιστικά σχόλια και η ομοφοβία μπορεί να προσπαθούν να υπερισχύουν, αλλά στο τέλος βιώνουν μία συντριπτική ήττα.
Η ζωή γράφει πάντοτε τα καλύτερα σχόλια. Τα καλύτερα σενάρια, δίνει τις πιο σοφές και αποστομώνει κάθε κακία και κάθε σχόλιο που χαρακιά αφήνει επάνω στην ψυχή.
Και σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, βλέπουμε μία δικαίωση να ενσαρκώνεται μπροστά στα μάτια μας. Βλέπουμε ανθρώπους που η δύναμη για ζωή ξεπερνά το τραύμα και γίνεται άλμα, τρέξιμο, επίδοση που σε ανεβάζει στην κορυφή του κόσμου.
Γιατί τα τραύματά μας είναι η δύναμή μας. Είναι τα παράσημά μας. Και είμαστε περήφανοι για τις πληγές μας, αυτές μας έκαναν αετούς…
