Ο συνθέτης Βασίλης Αντωνάς, του οποίου πρόσφατα κυκλοφόρησε ο δίσκος “Φώτα σκιάς”, απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα.

Ένας δίσκος με τίτλο “Φώτα σκιάς”. Μια δουλειά με σημαντικούς συντελεστές. Πείτε μας για το περιεχόμενο και τις συνεργασίες;

Πράγματι, στο ξεκίνημα αυτής της διαδρομής, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό, πως θα μπορούσα να συνεργαστώ με τόσους και τόσο σημαντικούς παράγοντες του Ελληνικού πενταγράμμου. Μέρος της επιτυχίας, οφείλετε στον παραγωγό μου, τον Άγγελο Σφακιανάκη, που πρακτικά ενσωματώνει την ιστορία του νεότερου, Ελληνικού τραγουδιού. Από μόνο του αυτό, ήταν μια αναπάντεχη επιτυχία ως ξεκίνημα. Από εκεί και πέρα, οι άλλοι δύο της παρέας, η δασκάλα μου, μέντοράς μου και μάνατζερ Κατερίνα Νικολούτσου, αλλά και ο ηχολήπτης και ενορχηστρωτής, Νίκος Παπαδόπουλος, υπήρξαν όσο ασυμβίβαστοι με το αποτέλεσμα, όσο και εγώ και συνήθως πιο νηφάλιοι και λογικοί.. Από εκεί και πέρα, οι μουσικοί που έπαιξαν στον δίσκο, από τον Άκη Γαβαλά μέχρι τον Νίκο Καλαντζάκο και τόσους άλλους, ήταν όλοι μυθικά πλάσματα. Στους ερμηνευτές η συνύπαρξη των Γιάννη Κούτρα και της Αιμιλίας Σαρρή, ήταν από μόνο του σαν όνειρο. Ο Θεοδωρής Κοτονιάς και η Πέννυ Μπαλτατζή, γενναιόδωρα και σχεδόν απροσδόκητα εκπροσώπησαν ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το ελληνικό πεντάγραμμο αυτή τη στιγμή, ο καθένας με το δικό του ύφος. Ο Παντελής Θεοχαρίδης μου χάρισε μία ερμηνεία στο ζεϊμπέκικο του δίσκου, η οποία πιστεύω πως μπορεί να αφήσει εποχή. Ο Μιχάλης Κακέπης, απογείωσε τις Άδειες Καρέκλες και οι νεαροί Γιάννης Γεωργάνος και Μαρία Αλαμανή, αξίζει να πάρουν την προσοχή που οι μεγάλες φωνές τους αξίζουν. Ήταν υπερπαραγωγή…Μπεν Χουρ το ονόμασε ο Άγγελος.

Τι θέλετε να αποκομίσει ο ακροατής από το άκουσμα του δίσκου;

Αρχικά, θα ήθελα να συνδεθεί με την αρτιότητα της παραγωγής. Τα φυσικά όργανα, την ενορχήστρωση, τη σημασία που δώσαμε στο πως πάτησε ο κάθε καλλιτέχνης όταν έγραφε. Θέσαμε πάρα πολύ ψηλούς στόχους και είμασταν πολύ απαιτητικοί σε σχέση με το αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα, άλλα χαρακτηριστικά στοιχεία της δουλειάς, είναι το πως πραγματεύεται πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής, από ζεϊμπέκικο και ροκ μέχρι νέο κύμα, μελοποιημένη σχεδόν αφηγηματική ποίηση και…τανγκό. Ο στίχος έχει γραφτεί με προσοχή, για να μην πω με αίμα. Αισθητική. Την αισθητική και την ατμόσφαιρα θα ήθελα να αποκομίσει. Θα ήθελα να ακούει τον δίσκο και όχι να έχει μουσική υπόκρουση ενώ κάνει κάτι άλλο. Αυτά θα ήθελα.

Θεωρείτε ότι σας ταιριάζει περισσότερο ένα μουσικό ύφος ή είστε δεκτικός σε διαφορετικές επιρροές;

Παρότι έχω πολλές μουσικές επιρροές, από κλασσική ροκ και τζαζ μέχρι κλασσική και ρεμπέτικο, περίμενα πως ο δίσκος θα χαρακτηριζόταν από ένα «έντεχνο» ύφος (μεγάλη κουβέντα αυτή κάθε φορά που ανοίγει), κοντά στον Κουγιουμτζή, στον Λοΐζο, στον Μούτση αν θέλετε. Τελικά μπουζούκι μπήκε σε ένα μόνο τραγούδι, το ροκ πήρε και έδωσε, οι διεθνείς ρυθμοί δεν έλειψαν. Δεν με έχω ψυχολογήσει ακόμα, ομολογώ. Είναι σχεδόν λες και η σύνθεσή μου, δεν μπορεί να ενταχθεί, ή να καταταχθεί. Δεν νομίζω πως αυτό θα αλλάξει. Πριν λίγες μέρες, έγραψα ένα κομμάτι που θα ταίριαζε σε ρεμπέτικη κομπανία, ένα κομμάτι που θύμιζε Μαρκόπουλο και Θεοδωράκη και μία μπαλάντα που θα μπορούσε να τραγουδήσει ο Γιάννης Πάριος.

Ο στίχος προηγείται της μελωδίας ή το αντίστροφο;

Σε κάποιες περιπτώσεις, έχω μελοποιήσει ποίηση μου, συνήθως όμως προηγείται η μελωδία, η οποία και γεννιέται απροειδοποίητα κατά τη διάρκεια της νύχτας μέσα στο κεφάλι μου και με ξυπνάει. Καμιά φορά με τη μελωδία, έρχονται και σκόρπιες λέξεις, ή ένα αφήγημα. Πολύ λίγα κομμάτια μου έχουν γραφτεί μπροστά στο πιάνο. Δεν κάθομαι για να συνθέσω. Ο πρώτος τους σταθμός, είναι συνήθως ένα βραχνό, αλλοπρόσαλλο μουρμούρισμα στην ηχογράφηση του κινητού μου, μεταξύ τρεις και έξι το πρωί.

Ποιο θα είναι το επόμενο δημιουργικό βήμα;

Αυτό είναι ένα βασανιστικό ερώτημα. Έχω γύρω στα 30 τραγούδια έτοιμα, τα περισσότερα και μελοποιημένα. Ταυτόχρονα, πρέπει να φροντίσω το πρώτο μου πνευματικό παιδί, τα Φώτα Σκιάς: Βίντεο-κλιπς, παραστάσεις, κοινωνικά δίκτυα, μουσικές πλατφόρμες. Θέλω να μπω στα στούντιο, να κάνω ντέμο, να φέρω ερμηνευτές να δοκιμάσουν το νέο υλικό. Είμαι συνέχει εν βρασμώ.

Το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό σας όνειρο;

Όπως έχω ξαναπεί, όταν ακούσω κάποιον δίπλα μου να ακούει ένα κομμάτι μου στο ραδιόφωνο και να τραγουδάει τους στίχους, θα είμαι ικανοποιημένος. Άλλωστε, έχοντας φέρει μαζί τον Γιάννη Κούτρα και την Αιμιλία Σαρρή σε ένα ντουέτο και έχοντας ακούσει τόσους σημαντικούς ερμηνευτές να γράφουν τραγούδια μου στο στούντιο, έχοντας κάνει παρουσίαση δίσκου μπροστά από 250 άτομα στο Γυάλινο, ακόμα και αν τελείωνε εδώ, θα ήμουν αχάριστος αν έλεγα πως δεν πραγματοποιήθηκε το όνειρό μου. Το μέλλον θα δείξει που μπορεί να φτάσει όλο αυτό.

Τι ρόλο έχει πλέον η μουσική, στην ψηφιακή εποχή μας, όπου σχεδόν όλα κινούνται μέσω YouTube;

Είμαι σχεδόν πενήντα χρονών. Μου λείπει το βινύλιο. Ακόμα και το CD μου λείπει. Μου λείπουν και οι παραγωγές που δεν πατάνε πάνω σε ένα “midi”. Μου λείπει η ποιότητα που είναι αποτέλεσμα μόχθου, αφοσίωσης, καλαισθησίας. Υπάρχουν και σήμερα σοβαροί καλλιτέχνες και δημιουργοί. Κάτι όμως από τα παλιά, πρέπει να αναβιώσει, να συντηρηθεί. Προσπάθησα να συνδράμω σε αυτό.

Είναι οι live εμφανίσεις αυτές που τελικά καθιερώνουν ένα καλλιτέχνη στη συνείδηση του κοινού;

Σίγουρα είναι αυτές που χτίζουν την σχέση του με το κοινό του και δεδομένου του ότι η μουσική δεν είναι για εμένα επάγγελμα, δεν βιοπορίζομαι από αυτό, δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω όσες θα ήθελα. Θα κάνω όμως όσες μπορώ. Και θα συνεχίσω να πηγαίνω σε όσο περισσότερες μπορώ.

Ποια είναι η γνώμη σας για τα μουσικά reality shows;

Δεν ξέρω αν έχω δει περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Σε κάθε περίπτωση, με ενοχλεί όταν η εξουσία δίνει σε κάποιον το δικαίωμα να είναι αγενής. Σίγουρα θα έχουν αναδειχτεί και ταλέντα, τα οποία σε κάποια άλλη περίπτωση θα είχαν μείνει στην αφάνεια. Δεν ξέρω…νομίζω δεν με αφορά το θέμα του reality γενικότερα. Είναι θέμα αισθητικής.

Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποιοι είναι οι πέντε δίσκοι που θα θέλατε μαζί σας;

Ο Σταυρός του Νότου του Μικρούτσικου, το The Doors, το Wall των Pink Floyd, o Μέτοικος του Νταλάρα, το Αφιέρωμα στον Σταύρο Κουγιουμτζή (Ηρώδειο, Νταλάρας 2008).

Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους καλλιτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Όλους τους καλλιτέχνες του δίσκου μου, τους Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Πάριο, Μανώλη Μητσιά, Θάνο Μικρούτσικο, Jim Morisson, Rolling Stones, Bob Dylan, Leonard Cohen, Joe Cocker, Hugh Laurie, Pink Floyd, Depeche Mode, Led Zeppelin, Ella Fitzgerald, Billy Holiday, Frederic Chopin, Claude Debussy, Miles Davis, Dire Straits, Χρήστο Θηβαίο, Μίλτο Πασχαλίδη, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Ρίτα Αντωνοπούλου, αδελφούς Κατσιμίχα, , Σωκράτη Μάλαμα, Νατάσσα Μποφίλιου, Βίκυ Μοσχολιού, Βασίλη Τσιτσάνη, Κουγιουμτζή, Μούτση, Λοΐζο, Παπαγιαννοπούλου, Παπαδόπουλο, Γκάτσο, Ελευθερίου, Καββαδία, Ξαρχάκο, Θεοδωράκη, Νατάσσα Θεοδωρίδου, Αντώνη Ρέμο, Σπανό, Πλέσσα, Χατζηνάσιο, Άκη Πάνου…σταματάω εδώ, γιατί ούτε αρκετά λεωφορεία για να τους πάρω μαζί υπάρχουν, ούτε και αρκετά φύλλα χαρτί για να τους καταγράψω. Και πάλι νιώθω ότι άφησα τόσους μα τόσους έξω.