Η συγχώρεση – Φιλαρέτη Βυζαντίου

Στο παραθύρι κρεμασμένη σχεδόν
κεντούσε
ένα μαξιλάρι που κανείς δεν θα κοιμόταν πάνω το
λόγια γλυκά που κανείς δεν θα τα άκουγε
όνειρα εφηβικά που είχαν ήδη μουχλιάσει
Μα
κεντούσε απτόητη

Ο ουρανός όλο και κατέβαζε παράπονα
και σιγά -σιγά ερχόντουσαν εκείνοι
οι λησμονημένοι εσπερινοί
με τους ερωδιούς να θρηνωδούν τη μοίρα της
με τους ήλιους να αριθμούν τις απώλειες
με τα μισοτελειωμένα ποιήματα
που κανείς δεν θα διάβαζε ποτέ

Σηκώθηκε αργά και μεγαλόπρεπα
Έτσι που ταίριαζε στην αρχοντιά της μοναξιάς της
Άναψε τη λάμπα
το καντήλι
το μικρό φως στις ελικοειδείς σκάλες
τον πεθαμένο της έρωτα
στη σερβάντα με τις ασημένιες κορνίζες
Η δική του άδεια
Κι όμως
του χαμογέλασε
και τον συγχώρεσε ακόμη μια φορά
που ξέχασε να έρθει στην ώρα του

Πήρε στα χέρια της το κέντημα
Το ξήλωσε με βιάση
Αύριο πάλι , ψιθύρισε
Αύριο πρέπει να κεντήσω ξανά
τη συγχώρεση ….

Από την ποιητική συλλογή “Αξόδευτο φως”