Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Απ’ τα άγρια θηρία που κοιτάζουν να κατασπαράξουν τα αγνά και αθώα σας αισθήματα, εις όφελός τους, αγνοώντας τα δικά σας αληθινά και σταράτα.

Απ’ τις ύαινες που έχουν βγει για κυνήγι και για θηριομάζωξη, των αφενός αγνών ενστίκτων, μα η αντίπαλη ομάδα θα τα καθοδηγήσει να στραφούν εναντίον σας, όταν δεν πληρείται τα δικά τους μέτρα και σταθμά.

Από τις άδικες κατά μέτωπον επιθέσεις τους, αφού ξέρουν πως η δική σας δίκαιη και καθ’ όλα ειλικρινής στάση, δε θα τους αφήσει τα περιθώρια να εισπράξουν τα νοσηρά εύσημα που τους έχουν συνηθίσει.

Απ’ τα στυγερά εγκλήματα που ‘χουν καταφέρει να υπάρξουν ουραγοί και αρωγοί τους, αφού θέλουν να βλέπουν και να κατατάσσουν τους εαυτούς τους, στους δήθεν θύτες που ποτέ κανείς δεν τους έχει καταλάβει.

Από τα βλοσυρά βλέμματα του εγωπαθέστατους καθεστώτος, στους νοσηρούς τους εγκεφάλους, που δε λένε να δούνε και να καταλάβουν τις αλήθειες που τείνουν να γίνουν καθεστώτα άνανδρα δικά τους ψεύδους και άκυρης διαμαρτυρίας.

Απ’ τη σάρκα εκείνη που ναι έτοιμη να δοθεί βορά στα αγριεμένα θηρία, έτοιμα να την κατασπαράξουν, μα δοσμένες οι εντολές και οι συμβουλές για συμβολές και αιτιάσεις καθηκόντων υπεράσπισής της ,στέκεται φρουρός ακοίμητος και άκαμπτος.

Απ’ τα ιμάτια τα ξεσκισμένα που δε λένε να σκεπάσουνε και να ζεστάνουν το σώμα που θέλουν να το δουν να κείτεται αιματοβαμμένο και συρόμενο στο πάτωμα, στα εδάφια τα σκόρπια του νου και της ευθύνης.