Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Παλιά λες και μου έλεγαν να περάσω τις Πύλες της Κολάσεως.
Κάθε σκέψη και σχέση με το χωριό, τις ιδιαιτερότητές του, τις ανάγκες του και ένα παραπάνω, τον τρόπο ζωής των χωρικών,, ήταν ένα αγκάθι στη δική μου την αίσθηση.
Λες και μου μπηγες ένα μαχαίρι στην καρδιά και δεν έβλεπα την ώρα να φύγω, λες και κάποιος με έπνιγε.
Μάλιστα ένα χωριό, βαλμένο , τοποθετημένο , τόσο ψηλά,στον καθαρό αέρα και κυρίως σε μια πρωτόγνωρη ησυχία, που εμένα και με τρόμαζε ,αλλα΄και μου προκαλούσε την αίσθηση του απομακρου και ένα παραπάνω του μη προσεγγίσιμου.
Βουνοχώρι Καβάλας, που αργότερα ίσως και να το συνήθιζα, καθώς επήλθε τεράστια αλλαγή και ένα παραπάνω, απ τις αρχές τότε , είχε δεχθεί άτομα από Καβάλα Θεσσαλονίκη, που έρχονταν για διακοπές και τις γιορτινές μέρες και του Θέρους , γέμιζε , αποπνικτικά,
Και τώρα απ όσο μου λεν τα παιδιά μου.
Κι όμως μόλις έβλεπα το χωριό , την αυλή , θες ακόμα και το σπίτι , δεν έβλεπα την ώρα και το χρόνο να περάσει και να φύγω πίσω στο σπίτι της μαμάς, της Ξάνθης, όπου ήταν η μετάθεση τότε, αρκεί να έφευγα.
Τώρα καταλαβαίνω πόσο λάθος έκανα και πόσο εσφαλμένα τα αντιμετώπιζα όλα εκεί πάνω, ίσως ακόμα και τα πάντα.
Μα ο χρόνος δε γυρνά και η εμπειρία και η ωριμότητα, μας καθιστά υπεύθυνους για τις τωρινές μας σκέψεις.
Ένα άλλο χωριό, γεμάτο πράσινο , χωράφια , κάμπο, λες και ήταν το κισμέτ μου, να αλληλοσυναντηθούμε.
Και τώρα από κει σας γράφω, μα τα αισθήματά μου, γεμάτα ενθουσιασμοό, αγάπη, και κυρίως εκείνη τη λαχτάρα , που ανέμενα μέχρι να το συναντήσω ξανά.
Τώρα πια είμαι βέβαιη, πως το αγαπώ και θέλω να το γνωρίσω και να με αγαπήσει και εκείνο.
Μέσα απ τις ματιές του δικού μου πια ανθρώπου, δε χορταίνω εικόνες, σκηνές , που διαδραματίζονται με τα ζωάκια θέλετε , τα σπαρτά γύρω γύρω, τα πουλάκια στα καλώδια της ΔΕΗ και στα δέντα, όλα αλλαγμένα ,μα ποτέ συναισθήματα μεταλλαγμένα.
Ένας χώρος ,ένα σπίτι , ζεστό , που αγκάλιασε εμένα και τις προσδοκίες μου, εμένα και τα θέλω μου.
Μα κι εγώ δίπλα του, σε κάθε του βήμα, για ανανέωση και κυρίως για κάθε αλλαγή , που θα ορθοποδήσει τη θέλησή μας για τα καλύτερα όλων μας μελλούμενα.
Βυθισμένη σε σκέψεις και επισκέψεις του ίδου μου του εαυτόυ και της ίδιας μου της θέλησης, να το προσεγγίσω,μα η κυριότερή μου πεποίθηση, χωρίς να ναι πια ψευδαίσθηση, να μοιραστώ μαζί του ,χώρο και χρόνο απ τη ζωή μου, κατά συνειδητή και μόνο επιλογή μου.
Αυτή τη φορά , το εισιτήριο λέγεται αγάπη, έρωτας, νοιάξιμο, φροντίδα, στοργή, μα πάνω απ όλα το βαγόνι που μας έχει εντάξει μέσα στην τροχιά του, ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ , ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ, ΑΜΟΙΒΑΙΟ!!!