Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ο βασιλιάς των λιονταριών 2 είναι μία αξιόλογη προσπάθεια που ξεχωρίζει συγκριτικά με τα δεύτερα μέρη πολλών κλασικών παιδικών ταινιών.
Αγαπημένη ταινία, έχοντας την καθολική αποδοχή για την ποιότητα, το περιεχόμενο και τη μουσική, κράτησε το επίπεδο με ένα αντάξιο σίκουελ.
Ως βασιλιάς της ζούγκλας, το λιοντάρι διατηρεί την εξουσία και τη διαδέχεται από τους προγόνους και απογόνους σε μία αέναη φυσική εξέλιξη και ανανέωση.
Ο Σίμπα από μικρό λιονταράκι γίνεται βασιλιάς, ενώ καλείται να αναθρέψει τώρα ο ίδιος την κόρη του Κιάρα, ώστε να διαδεχθεί το βασιλικό θρόνο. Και πρέπει να μάθει να ηγείται, να γνωρίζει πότε πρέπει να δείχνει γενναιότητα και πότε σοφία και υποχώρηση.
Εξαιρώντας το σενάριο της ταινίας που λίγο πολύ επαναλαμβάνει το σχέδιο εκδίκησης και επιθυμία κατάκτησης της εξουσίας, η ταινία αυτή μου άρεσε διότι μία σκηνή της περνάει ύψιστο μάθημα γονεϊκότητας, τρόπου αντιμετώπισης των αδελφών μέσα σε μία οικογένεια, διαχρονικό παράδειγμα αναγκαιότητας αποδοχής.
Είναι γεγονός ότι η ζήλια κυριαρχεί στις αδελφικές σχέσεις. Το ένα παιδί παιδί ζηλεύει το ότι το άλλο μπορεί να εισπράττει περισσότερη αγάπη, το άλλο ότι οι γονείς δεν το προσέχουν όσο θα ήθελε.
Όταν τα αδέλφια καταλάβουν ότι αυτό είναι μάταιο, διότι οι γονείς τις περισσότερες φορές δεν ξεχωρίζουν απλά συνεννοούνται πιο εύκολα ενδεχομένως με ένα παιδί, το πρόβλημα της ζήλιας λύνεται.
Πλέον, ο νέος θανάσιμος κίνδυνος του Σίμπα είναι ο Κοβού και η Ζίρα, η μητέρα του, η οποία τον εκπαιδεύει στο να εξοντώσει τον ίδιο και να πάρει και η ίδια εκδίκηση για τον ατιμωτικό θάνατο του Σκαρ.
Ο Κοβού είναι αγαπημένος της μητέρας του, προκαλώντας τη ζήλια του μικρότερου αδελφού Νούκα, ο οποίος προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να αποδείξει την αξία του στη μητέρα του.
Ο Κοβού είναι ο τέλειος εκδικητής; ωστόσο, για ακόμα μία φορά ο θεός Έρωτας κάνει την εμφάνισή του και ο ίδιος θα βρεθεί να συνδέεται ρομαντικά με την Κιάρα.
Όπως πολλά σχέδια εκδίκησης, έτσι και για ακόμα μία φορά το μίσος υποχωρεί μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα.
Σε μία ενέδρα θανάτου, η Ζίρα με τις ακολούθους της κυνηγούν τον Σίμπα, καταφέρνοντας να τον τραυματίσουν.
Ο Νούκα, σε μία προσπάθεια να αποδείξει την αξία του, προσπαθεί να παγιδεύει εκείνος τον Σίμπα. Για να βρει τραγικό θάνατο αφού θα καταπλακωθεί από κορμούς δέντρων.
Στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, θα ψελλίσει την ύστατη φράση του “επιτέλους, κέρδισα την εμπιστοσύνη σου”, πριν εκπνεύσει.
Σε μία από τις πιο διδακτικές και στενάχωρες σκηνές του ντισνεϊκού κόσμου, η οποία ποτέ δε θα σταματήσει να διδάσκει κάθε γονιό να αγαπάει και να μην ξεχωρίζει το παιδί του, αλλά να αναγνωρίζει τη μοναδικότητά του.
Τεράστια αδικία ότι η συγκεκριμένη σκηνή είναι κομμένη και δεν έχει συμπεριληφθεί ποτέ στην επίσημη ταινία.
Ο Βασιλιάς των Λιονταριών κέρδισε το στοίχημα με το χρόνο, καταφέρνοντας να γυρίσει ένα αξιόλογο σίκουελ αντάξιο των υψηλών προσδοκιών που μας είχε δημιουργήσει η κλασική ταινία -ακόμα και αν το πρώτο δεν ξεπερνιέται.
