Δυο νέοι καλλιτέχνες, ο Κώστας Κουτρούλης κι ο Θύμιος Διαμάντης, συμπράττουν και συνδημιουργούν. Το αποτέλεσμα αποτυπώνεσαι σ’ ένα θεατρικό έργο, τον “Ιππόκαμπο” που βλέπουμε αυτές τις μέρες στην Αθήνα , στο Θέατρο Κ4. Μια ευχάριστη έκπληξη με την δύναμη της νιότης που σταθήκαμε και ρωτήσαμε:
Δεν βλέπουμε συχνά συνσκηνοθεσίες και παράλληλη γραφή. Μας χαροποιεί ότι δύο άνθρωποι της νέας γενιάς συνεργάζονται και δημιουργούν τον Ιππόκαμπο. Ποιο ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της συνεργασίας; Και ποια η κοινή σκηνοθετική ματιά;
Κώστας
Κύριο χαρακτηριστικό θα έλεγα πως ήταν η σύμπνοια ως προς τον πυρήνα του έργου, τυχαία είχαμε μιαν ανάγκη να μιλήσουμε για τον έρωτα και πώς τον βιώνουμε στο σήμερα, κάτι που βέβαια ήθελε και όλη η ομάδα. Την σκηνοθετική ματιά δεν την ψάξαμε, η ιστορία είναι η εξής: Ο Δημήτρης, η Βερόνικα και ο Βασίλης είχαν την ιδέα να φτιάξουμε μια παράσταση για τον έρωτα και τις αναμνήσεις, το πρότειναν στον Θύμιο αν θέλει να τους βοηθήσει και τέλος και σε εμένα. Προσπαθούμε σαν ομάδα να μην επιβάλλουμε τίποτα, ούτε σκηνοθετικές προσεγγίσεις, ούτε ύφος. Ξεκινάμε με το πρωτόλειο υλικό που έχουμε και αφήνουμε την δράση να μιλήσει και να μας καθοδηγήσει. Με τον Θύμιο βλέπαμε την ίδια πρόβα, τους ίδιους αυτοσχεδιασμούς και εν τέλει δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε και τις ίδιες παρατηρήσεις. Εννοείται πως μετά συζητούσαμε, αναιρούσαμε, μοιράζαμε ”εργασίες”, ποιός θα γράψει αυτήν την σκηνή, ποιός την επόμενη. Νομίζω όμως ότι μια καίρια απόφαση που πήραμε μαζί ήταν ένα μέρος της παράστασης να το αφήσουμε χωρίς κείμενο, μόνο με δοσμένες συνθήκες στα παιδιά ώστε να αυτοσχεδιάσουν. Είχε τόση δύναμη και ζωντάνια ο αυτοσχεδιασμός τους που θεωρήσαμε πως θα ήταν προς όφελος της παράστασης να παραμείνει έτσι και πως ένα κείμενο θα τους περιόριζε.
Θύμιος
Ένα βασικό χαρακτηριστικό της συνεργασίας μας ήταν το άνοιγμα του ενός στον άλλο και η εμπιστοσύνη. Από την πρώτη στιγμή υπήρξε μια αλληλοστήριξη και ένα προαίσθημα πως η φαντασία μας για το αποτέλεσμα συγκλίνει σε ένα μεγάλο βαθμό. Τελικά, αποδείχθηκε πως όχι απλά συνέκλινε αλλά οριακά ταυτιζόταν απόλυτα. Ο ένας ‘πατούσε’ πάνω στο κείμενο του άλλου για να συνεχίσει, το συμπλήρωνε σαν να είναι γραφή ενός και φυσικά το σεβάστηκε. Το ίδιο έγινε και στο θέμα της σκηνοθεσίας. Πολλές φορές στις πρόβες οι ιδέες ερχόντουσαν ταυτόχρονα και η συνεννόηση γινόταν με ένα γελάκι του ενός στον άλλο γνωρίζοντας πως εδώ έχουμε για άλλη μια φορά συμπέσει στο τι σκεφτόμαστε.
Είναι το θέατρο η πρώτη σας προτεραιότητα για τα επόμενα πέντε χρόνια;
Κώστας
Το θέατρο είναι η προτεραιότητά μου σήμερα και θα είναι σίγουρα και για όλη την σεζόν. Μετά απ’ αυτό, ποιός ξέρει; Δεν πιστεύω πως πρέπει ένας άνθρωπος να κλείνει τα μάτια του σ’ αυτό που του συμβαίνει στο τώρα. Τώρα θέλω να κάνω θέατρο και μου πληροί τα πάντα στην καθημερινότητά μου, με κάνει ευτυχισμένο, με γεμίζει και αισθάνομαι όμορφα. Πέντε χρόνια; Σε πέντε χρόνια δεν έχω ιδέα ούτε πού θα είμαι, ούτε πώς θα σκέφτομαι, οπότε λέω πως όχι, το θέατρο θα το αφήσω να μου δίνει όσο καιρό θα του δίνω κι εγώ. Αν αυτό κρατήσει 2, 5, 60 χρόνια, θα φανεί.
Θύμιος
Ως Θύμιος , το θέατρο είναι προτεραιότητα μου μέρα με τη μέρα. Εννοώ πως φυσικά θα ήθελα να είναι ο χώρος ενασχόλησής μου για πολλά χρόνια ακόμα, όχι μόνο τα πέντε επόμενα, αλλά αυτό θα συμβεί μόνο αν τα σχέδια σου και η εργασία σου πάνω σε αυτά στηριχτεί στο σήμερα. Τι έχουμε να κάνουμε σήμερα με επόμενο στόχο αυτό να πάει λίγο παραπέρα αύριο. Η διάρκεια σε αυτόν τον χώρο είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, για πάρα πολλούς λόγους, όμως η προσήλωση , η αφοσίωση σε αυτό και κυρίως η δουλειά , είναι το μόνο που μπορεί να σε φέρνει μέρα με τη μέρα πιο κοντά στον στόχο σου.
κ. Κουτρούλη ποιό ήταν το στοιχείο που σας οδήγησε να φτιάξετε έναν προσωπικό χώρο έκφρασης , το Κ4;
Τον χώρο τον έχουμε συνδημιουργήσει με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου που επίσης ασχολούνται με τις τέχνες, στα εικαστικα και την μουσική αντίστοιχα. Ήταν μια κοινή μας διάθεση να δοκιμάσουμε πώς αυτές οι τρεις τέχνες μπορούν να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο. Το Κ4 δεν είναι ένας πολυχώρος τεχνών – ο καθένας στο δωμάτιο του και – αραιά και πού – επικοινωνούμε. Το Κ4 είναι ένας χώρος που ενώ κάνεις πρόβα για μια παράσταση μπορεί κάποιος να ζωγραφίζει ή να παίζει μουσική παράλληλα, πάντα σεβόμενοι ο ένας την τέχνη και τις ιδιαιτερότητες του άλλου. Σκοπός μας είναι η άμεση επικοινωνία και επιρροή των τεχνών μεταξύ τους και τί αυτό μπορεί να δημιουργήσει. Συν τις άλλοις, σε προσωπικό επίπεδο κατάλαβα πως είναι πολύ πιο όμορφο αλλα και πρακτικό να δημιουργείς μέσα σε έναν προσωπικό χώρο, με εκφράζει αυτό. Από μικρός είχα την ανάγκη της αυτονομίας σε όλα τα επίπεδα και θεωρώ πως η δημιουργία χρειάζεται ελεύθερο πεδίο.
κ. Διαμάντη, είναι η κοινή ιστορία του Ιππόκαμπου τόσο παλιά όσο και ο κόσμος;
Ας πούμε ότι είναι τόσο παλιά, όσο όταν ο πρώτος άνθρωπος αισθάνθηκε την ανάγκη να διαγράψει κάτι από τη μνήμη του, ώστε να μη το θυμάται και να μην πονά άλλο εξαιτίας του. Ας μην ξεχνάμε πως οι Λωτοφάγοι, τάιζαν τους επισκέπτες του νησιού τους με λωτούς όπου ξεχνούσες την επιθυμία της επιστροφής στην πατρίδα σου. Έχανες τη νοσταλγία σου για κάτι πολύ σημαντικό. Επομένως, υποθέτω πως το πυρηνικό θέμα του Ιππόκαμπου, η διαγραφή μια σκέψης , μιας ιδέας, ενός συναισθήματος υπάρχει από τότε που η συνείδηση του ανθρώπου του δημιούργησε ένα μαγικό αν. Τι θα γινόταν αν είχα την επιλογή να ξεχάσω κάτι ή κάποιον/α;
Γιατί πρέπει κάποιος να δει τον Ιππόκαμπο;
Κώστας
Τί καλύτερο έχεις να κάνεις μια Δευτέρα ή Τρίτη βράδυ, δεν καταλαβαίνω… ;
Δεν πρέπει τίποτα, αν όμως θες να νιώσεις ή να θυμηθείς γιατί είναι τόσο όμορφο να ερωτεύεται κανείς, τότε νομίζω πως είμαστε μια υπέροχη επιλογή.
Θύμιος
Θεωρώ πως ο καθένας από την πρώτη στιγμή θα ταυτιστεί απόλυτα με το θέμα της παράστασης και με τους χαρακτήρες του. Ο έρωτας είναι κοινός και γνώριμος σε όλους. Τόσο τα καλά του όσο και τα άσχημα. Θα συναντήσει στα λόγια του Δημήτρη και της Βερόνικας και στους στίχους του Βασίλη , δικά του κομμάτια, δικές του αναμνήσεις και σίγουρα δικές του συμπεριφορές ή σκέψεις. Θα θυμηθεί έναν παλιό του εαυτό, θα νοσταλγήσει όμορφες στιγμές του και θα νιώσει τυχερός και ευγνώμων για όλες τις εμπειρίες ή τα ‘τραύματα’ που κουβαλά. Η ιστορία δεν είναι κάτι άλλο παρά δικά μας , ανθρώπινα κομμάτια που αποφασίσαμε να τα κάνουμε τέχνη και να τα κοινωνήσουμε προς τα έξω.