Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Είναι αδύνατο να μείνεις ασυγκίνητος από τις εικόνες των γυναικών στο Ιράν να κόβουν τα μαλλιά τους και να καίνε της μαντήλες τους ως μια ύστατη κραυγή εναντίον της καταπίεσης. Γυναίκες που μέχρι χθες για τους εμμονικούς δικαιωματιστές, απλώς ασκούσαν το δικαίωμα τους να φορούν χιτζάμπ, τσαντόρ ή ότι άλλο τους επέβαλε ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός.
Γυναίκες που, με βάση αυτή την προσέγγιση, επέλεξαν να θεωρούνται πολίτες β κατηγορίας, να ανήκουν από μικρά παιδιά ως περιουσιακό στοιχείο στο σύζυγο τους, να υπόκεινται σε βιασμούς και ενδοοικογενειακή βία, να ορίζουν άλλοι τις τύχες τους.
Κι αν κάποιοι βλέπουν σε αυτή την περιγραφή αντιστοιχίες με το δυτικό τρόπο ζωής ή προχωρούν σε αυθαίρετους παραλληλισμούς με τον χριστιανικό “συντηρητικό”, καλό θα ήταν να ξανασκεφτούν τη στάση τους, γιατί στην προσπάθεια να αποφύγουν το πρώτο σφάλμα τους, οδηγούνται σε ένα δεύτερο, εξίσου αν όχι περισσότερο χυδαίο.
Η Δύση, με όλα τα λάθη και τις αστοχίες της, υπήρξε διαχρονικά ενός τόπος δημοκρατικών κεκτημένων και φιλελεύθερης αντίληψης, δομημένος πάνω σε ένα διαρκώς εξελισσόμενο νομικό που κατοχυρώνει δικαιώματα και ελευθερίες.
Η χριστιανική πίστη δεν στηρίζεται πάνω στον ανθρώπινο εξευτελισμό, ούτε διδάσκει τη βιαιότητα και την παραδειγματική τιμωρία. Νουθετεί συμβουλεύει και παραινεί, δεν καταδικάζει. Κι όταν κατά τον Μεσαίωνα το ιερατείο κινήθηκε προς τη δογματική διαστρέβλωση, δεν άργησε η ώρα του Διαφωτισμού.
Τα πιστεύω κάθε ανθρώπου είναι σεβαστά, όσο κι αν διαφωνούμε μαζί τους. Σεβαστά, βέβαια, στο βαθμό που δεν ποδοπατούν βασικές ανθρώπινες αξίες, δεν επιθυμούν να καταστήσουν την ατομική στρέβλωση της ανθρώπινης υπόστασης σε συλλογικά αποδεκτή στάση, ίδιας ισχύος με την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, την αυτονομία του ατόμου.
Ο Πολιτισμός, όχι ως εξιδανίκευση, αλλά ως ζώσα συμμετοχή στην αδέσμευτη δημιουργία, δεν συνάδει με περιορισμούς, απαγορεύσεις και κυρίως τιμωρητικές αντιλήψεις.
Ο στείρος Δικαιωματισμός δεν αποδεσμεύει από δεσμά, δεν ανοίγει διαδρόμους εκφράσεις. Αδημονεί να αναγορεύσει άκριτα κάθε αιτίαση σε δίκαιο αίτημα. Κι αυτό βρίσκεται στον αντίποδα κάθε Πολιτισμού που θέλει να έχει τον άνθρωπο και τις πραγματικές ανάγκες του στο επίκεντρο του.
