Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Απόλαυσε τις φωνές των άλλων, μα εσύ όχι , δε μιλάς.
άκου τι θα σου λένε, μα εσύ όχι , σταμάτα τις σκέψεις σου.
Νιώσε τι θέλουν να σου πουν για το καλό σου, μα εσύ πάψε.
Μη θες να περνά το δικο σου , γιατί το δικό τους είναι το δίκιο.
Μα έρχεται η στιγμή που η σιωπή κραυγάζει μέσα απ την άμυνά της.

Μη μιλάς δεν πρέπει , φταις και πρέπει να πας με τα νερά τους
μη σταματάς να διεκδικείς θα πω εγώ κι ας σου κακιώνουν
Κανείς δεν είναι σε θέση να σε σταματήσει γιατα δικά του θέλω
Σεβασμός δε θα πει φόβος , μα ουτε και υποταγή και κλίση.
Του κεφαλιού, χωρίς να σ αφήνουν να κάνεις τη δική σου κινηση.

Ακινησία έχει πάθει κι αγκύλωση ο νους, αν δεν αντιστέκεσαι.
Το ότι δεν το κάνουν οι άλλοι , δεν πάει να πει πως είναι και το σωστό.
Το ότι φοβούνται ή δεν ασχολούνται, δεν πάει να πει πως δε θα ασχοληθούμε για το κοινό καλό.
Μεταβλητές και συνισταμένες που ίσως και να μην γίνονται κατανοητές, μα εγώ δε γράφω για τους πολλους.
Γράφω για αυτούς που θέλουν να δουν και να ζήσουν την ψυχή τους, μέσα απ τα κέιμενα.

Δε θέλω να γίνεται κοσμοσυρροή ,αν δεν είναι σε θέση να νιώσουν εμένα, την ψυχή μου.
Ξέρετε δεν είναι δύσκολο, αρκεί να θες να το νιώσεις και να διερευνήσεις, αλλιώς τα πάντα θα ναι ακαταλαβίστικα.
Εξάλλου δε ζήτησα να τα αναλύσουν όσοι δεν είναι ικανοί να τα προσεγγίσουν, να νιώσουν πάνω απ όλα εμένα..

Δεν είναι κακό να μην θέλουν να μπουν καν στη διαδικασία.
Μα μην κόβετε και τα φτερά του άλλου, που θέλει και επιδιώκει με της ψυχής του τα απομεινάρια να διευθετήσει κι άλλα πολλά.
Μη μιλάς θα μου πούνε, αλλά εμένα η ψυχή μου αιμορραγεί
κι ας μην το καταλαβαίνουν, αυτοί που πίστευα μ αγαπούσαν.

Μα όταν αγαπάς, παροτρύνεις κι ας μην το καταλαβαίνεις ή ας μην είναι σύμφωνα με τα δικά σου θέλω και πρέπει ,ακόμα.
Όταν αγαπάς δεν βάζεις τη σκανδάλη στο κεφάλι ,αν μη τι άλλο, σε εγκεφαλικά κύτταρα να δουν και να πιστέψουν πως όλα ήταν ένα όνειρο.
Όταν αγαπάς όμως, εγώ ξέρω δεν πονάς και ένα παραπάνω δεν επιτίθεσαι με τα δικα΄σου βέλη, έστω και ευστοχίας και εύλογα.

Μη στέκεσαι απέναντι σε όλους και παραθέτεις τα δικά σου
θέλω, όνειρα, ανακαστασκεύασε τις σκέψεις και τις απόψεις σου
για το καλό σου , για το καλό σου, για το καλό σου, ακούω μόνο.
Μα εγώ το ξέρω κ ας κάνω τα λάθη μου, ας στραπατσάρω τα μούτρα μου, θα χω αποκλεισιτικά και εγώ μόνο την ευθύνη.

Ας αγναντέψω τη θάλασσα, εκεί που η ψυχή μου γαληνεύει και η σκέψη μου δε λέει να σταματά το μονόλογό της, απέναντι στο δικό μου διάλογο, ψυχή με νου, καρδιά με αποτυπώματα του είναι μας.
Αυτή η θάλασσα που θέλω και λατρεύω, που ζητιανεύω ένα της βλέμμα και ένα της άγγιγμα,στα δικά μου αποτυπώματα ψυχής.

Μια γαλήνη που θα βαφτίσει τις δικές μου αμφιβολίες και σκαμπανεβάσματα σε ονειρικές ατασθαλίες,έχοντας στο νου τους πάντα τα βασικά και νόμιμα δικαιώματα της αποκλειστικότητας του είνα μου, σε ανταμοιβή του κόπου .

Κι εκείνου του ιδρώτα της αναλοίωτης υφής και αφής των δικαιωμάτων της ζωής που έρχονται και χτυπούν τη θύρα σε ανύποπτο χρόνο και απαιτούν φυσικά το δικό μου καλωσόρισμα απέναντί τους.