Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Λες να ναι η αγάπη από μόνη της ή να συντρέχουν λόγοι και αίτια που θα της αποδώσουν τούτη τη γλυκύτητά της άραγε?
Λες να θέλει να φανεί η υφή της και η αφή της, όντως απαλή και αγνή, να θέλει να γνωμοδοτήσει στα διαπιστευτήριά της ?
Λες να αξίζει να δεις και πέρα απ αυτήν και τους ορίζοντές της, καθώς αφηγείται και αναφέρεται στο εύρος εκείνος και το μεγαλείο της ύπαρξής της;
Λες να στοιχιώνουν τα όνειρα και η ίδια η αγάπη , να θέλει να επουλώσει τις ανίατες τάχα ΄πληγές της, ενώ με την δική της συμπαράσταση, να δέχεται τις ουλές της και να επαφίεται η καλοσύνη της , στα ως τώρα δεδομένα και γεγονότα, ίσως και ενός προτέρου εντίμου βίου του κατόχου της ή της κατόχου της;
Λες τα στοιβαρά της μπράτσα να στερεύουν απ τις δυνάμεις της, καθώς και η αποτίμηση μιας ανύπαρκτης ιδέας και ενός τάχα ονειρικού της κόσμου, να ναι σε θέση να μας επαναφέρει στην τάξη , παρά την αταξία των δικών μας προβλέψεων και συνεπαρμένων οντοτήτων της;
Λες αυτή η μελιστάλαχτη αγάπη, να κρύβει μέσα της το δηλητήριο και εκείνο το ποτήρι που θα σερβίρει ο καθε της αποδέκτης, εκ μέρους του αποστολέα της, να ναι σε θέση να γίνει αντί βάλσαμο , το κίνητρο για το σκοτωμό της;
Καρδιές, που συνοδεύονται μ όλου του κοσμου τα διαβήματα αντίστασης, ένστασης και αλληλοεπαναπροσδιορισμού, έτοιμες να σηκώσουν το δικό τους μπαιράκι.
Εκείνο που θα απομακρύνει και θα θεσει τα όρια επιτέλους, σ άλλες άνανδρες που τους πέρασε απ το νοσηρό τους μυαλό , να τις αλώσουν και να ξεσαλώσουν πάνω τους.