Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ο Kurt ανήκει στους καλλιτέχνες εκείνους που έγιναν ορόσημο μίας γενιάς ολόκληρης. Λίγοι καλλιτέχνες είχαν αυτή την ευλογία, να ταυτίσουν το όνομά τους με μία δεκαετία, με ένα μουσικό είδος.
Η grunge εκρηκτική παρουσία του, η αυτοκαταστροφική του συμπεριφορά και ο πρόωρος θάνατός του όλα τον ανέβασαν στο επίπεδο του θρύλου.
Σε μία εποχή που η μουσική ξεκίνησε να αποκτάει μεγαλύτερη προσβασιμότητα και εμπορική όψη, καθώς η τηλεόραση και το MTV ξεκινούσαν να εδραιώνονται.
Σε μία εποχή που η μουσική ξεκινά να κατευθύνεται σε πιο ποπ, εμπορικά ρεύματα, ο Kurt κρατάει ακόμα στο προσκήνιο την ροκ, η οποία αναμειγνύεται με το πανκ και τη χέβι μέταλ, η οποία ονομάστηκε grunge.
Ο νεανικός επαναστατισμός, η αλαφιασμένη κίνηση του σώματος, η μουσική απελευθέρωση, τα προσωπικά αδιέξοδα και η αυτοχειρία του (οι λάτρεις των σεναρίων συνομωσίας έχουν διαφορετικές απόψεις για τα αίτια θανάτου του), τον έχουν καταστήσει ένα από τα πιο σύγχρονα μουσικά λαϊκά ινδάλματα.
Τα ξανθά του μαλλιά, τα γαλάζια του μάτια και η εξωτερική του εμφάνιση συνδυάστηκαν αρμονικά με τη μουσική του επαναστατικότητα, δημιουργώντας ένα πετυχημένο κοκτέιλ μουσικού που μπορούσε να “τα έχει όλα”.
Ο Κερτ βιάστηκε να μπει στο περιβόητο “κλαμπ των 27” και να τρέξει στον ουρανό.
Να γίνει αστέρας στη γη και όχι στη μουσική βιομηχανία σε μεγαλύτερο βαθμό.
Ίσως και ο πρόωρος θάνατος να μεγεθύνει το μέγεθος του μεγαλείου κάποιου. Διότι αφήνει ένα ερωτηματικό τύπου: “τι θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτός ο άνθρωπος αν ζούσε και έφτανε σε μεγαλύτερες ηλικίες στη ζωή του”.
Προκαλεί μία ηδονή να σκέφτεται πόσα “Smells Like Teen Spirit”, “Bohemian Rhapsody”, “People are strange” θα είχαν δημιουργηθεί.
Και αυτό συμβάλλει στο να διατηρείται το ενδιαφέρον στην αιώνια διατήρηση του δημιουργημένου, το οποίο είναι η δημιουργία απέναντι σε αυτό που δεν υπήρξε.
Ο Κερτ, ο Φρέντι, η Τζάνις, ο Τζιμ, ο Έλβις δεν έφυγαν ποτέ. Εδώ είναι, σε μία καινούργια κατάσταση με την οποία δεν μπορούμε να τους δούμε με τα γυμνά, υλικά μας μάτια. Αλλά υπάρχουν καθημερινά στη ζωή μας, επιμένουν να δηλώνουν την ύπαρξή τους σε μία εποχή όπου η πραγματικά καλή μουσική φθίνει και τείνει να γίνει παρελθόν..
