Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ο φόβος ενός απολύτως δυστοπικού μέλλοντος γίνεται όλο και πιο συχνός, όλο και πιο έντονος γύρω μας. Και οι προσπάθειες να αποτυπωθεί ένα τέτοιο περιβάλλον, οι αντιδράσεις των ανθρώπων, οι προσπάθειες διαχείρισης μιας τέτοιας πραγματικότητας, τα συναισθήματα που μας γεννιούνται, πληθαίνουν και λογοτεχνικά.

Τα “Ιόντα Θανάτου” της Σοφίας Ελευθεριάδου από τις εκδόσεις Γραφή, είναι μια τέτοια μυθιστορηματική εκδοχή. Δεν περνά όμως στην πιο συνηθισμένη καταγραφή του “μετά” μιας ολικής καταστροφής αλλά ασχολείται με την αμεσότητα μιας κατάστασης.

Με το εύρημα μιας πολύ συγκεκριμένης και γεωγραφικά πολύ προσδιορισμένης “ανωμαλίας”, κινείται με ευαισθησία και χειρουργική προσέγγιση γύρω από τη γενικότερη αντίθεση ανάμεσα σε μια κοινωνία που αδιαφορεί ή παριστάνει την ανέγγιχτη από το πρόβλημα και μια οικογένεια που επέλεξε να ζήσει ως μοναδικότητα μέσα στη ζώνη κινδύνου, αλλά και την εσωτερική πλευρά της αντίφασης ανάμεσα στα πιο συμβιβασμένα μέλη της οικογένειας και την κόρη που ψάχνει, αναζητεί, αμφισβητεί και νιώθει ασφυκτικά περιορισμένη στον κόσμο που της επιβάλλουν. Η φυγή της από το άντρο της καταπίεσης της, συνοδεύεται και με μια απρόσμενη εξέλιξη, μετά την επίσκεψη στην οικογενειακή εστία ενός ερευνητή – δημοσιογράφου, που θα φέρει μαζί της τη διασπορά του προβλήματος αλλά ταυτόχρονα και την οριστική λύση του.

Η συγγραφέας δείχνει ικανή να ισορροπήσει ανάμεσα στον διδακτισμό και την επισήμανση, ανάμεσα στην αγωνία για το αβέβαιο αύριο και τη δυναμική όσων θέλουν να αποτελούν μέρος της λύσης. Τα “Ιόντα Θανάτου”, θα ενθουσιάσουν τόσο τους φίλους της δυστοπικής μυθιστοριογραφίας όσο και εκείνους που δεν δηλώνουν θιασώτες της, με τη βαθύτητα της διερεύνησης των ηρώων της, την περιγραφική δεινότητα και την αξιακή καθαρότητά τους.