Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Πανικός στον πλανήτη. Κατέρρευσε διαδικτυακά, για ένα εξάωρο, το facebook και οι θυγατρικές του εταιρείες. Δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε κι η τελευταία. Πλατφόρμες που εξυπηρετούν εκατοντάδες εκατομμύρια συνδρομητών, δισεκατομμύρια πλέον που διαρκώς ανανεώνονται κι επιχειρούν να αναβαθμιστούν, όχι πάντα με τον πιο επιτυχημένο τρόπο.
Νέες τεχνολογίες που απαιτούν περισσότερους πόρους και τεχνικές αντοχές που είναι δύσκολο να ανταποκριθούν στις αυξανόμενες απαιτήσεις.
Αυτά όμως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ξεπερνιούνται. Λύσεις βρίσκονται και το σοσιαλμιντιακό “σύστημα” επανέρχεται στην κανονικότητα του. Αν κάτι χρήζει περαιτέρω ανάλυσης είναι η κοινωνιολογική πλευρά του θέματος. Η εξάρτηση, η εμμονή, η κατάρρευση “προσωπικοτήτων”, η αίσθηση του πλαστού και του εφήμερου που δεν αντικατοπτρίζει καμιά αναμφίβολη αλήθεια.
Οι influencers ένιωσαν το φόβο της επερχόμενης οικονομικής συρρίκνωσης! Οι αυτόκλητοι αναλυτές των πάντων, οι κατά φαντασίαν opinion leaders έχασαν τη μοναδική δυνατότητα παρέμβασης κι οδύρονταν για το πότε θα επανέλθουν στον φανταστικό θρόνο τους! Οι κάθε είδους συνωμοσιολόγοι έχασαν ένα από τα βασικότερα εργαλεία διασύνδεσης και διάδοσης των μοναδικών, μυστικών γνώσεων τους!
Όμως ανεξάρτητα από τις… παράπλευρες απώλειες μεγαλείου, υπάρχει και η ποιότητα της επικοινωνίας.
Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που επένδυσαν τη μοναχικότητά τους σε μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης και βρέθηκαν απομονωμένοι. Η καθημερινότητα τους ανατράπηκε. Οι ψηφιακές σχέσεις που ήρθαν να αντικαταστήσουν το επικοινωνιακό κενό μιας ζωής στα όρια, χάθηκαν μεμιάς αποκαλύπτοντας την ουσιαστική εσωτερική κενότητα.
Οι σύγχρονες κοινωνίες μάς προσφέρουν τεράστιες ευκολίες και οικοδομούν έναν παράλληλο ψηφιακό κόσμο, με πλούσιες πρόσκαιρες απολαύσεις, μια εύκολη και συχνά βολική ψευδαίσθηση την οποία καταλήγουμε να την αποδεχόμαστε ως απολύτως υπαρκτή. Ένα εργαλείο του μάρκετινγκ μετατράπηκε σε υποκατάστατο αποδοχής, συμπαράστασης, αγάπης.
Αρκούσε η χθεσινή βλάβη για να αναδείξει όλη τη σαθρότητα και τη ματαιότητα μιας ανυπόστατης ύπαρξης.
Αυτής που επιτρέψαμε να εισχωρήσει βαθιά μέσα μας και να μας πείσει ότι πίσω από ένα πληκτρολόγιο μπορούμε, άκοπα και άσκοπα, να αναδειχθούμε σε οτιδήποτε επιθυμούμε, να αυτοχαρακτηριστούμε σπουδαίοι, να κρύψουμε ατέλειες κι αδυναμίες, να γίνουμε μέλη κοινοτήτων, να κοπιάσουμε λιγότερο για να αποκτήσουμε αξία.
Καληνύχτα, social media…
