Γράφει η Ελένη Δέπου, τεχνοκριτικός

Η ζωγραφική του Γιάννη Μάζη είναι ένας κήπος χρώματος και λόγου και τα τοπία του διακρίνονται για την ισορροπία της σύνθεσης τους και για τα αρχιτεκτονικά τους στοιχεία.

Αποδίδουν την αισιόδοξη φρεσκάδα του παιδικού ενθουσιασμού, τη χαρούμενη διάθεση με τις φωτεινές αντανακλάσεις, τη ροή των ανέμων, τους ταξιδιάρικους ουρανούς. Φως, αύρες, ανθισμένη φύση, φευγαλέες εντυπώσεις, που ρυθμολογούνται σαν σονέτο για να αναδειχθεί η λυρική έξαρση μέσα στις μεθυστικές χρωματικές τονικότητες.

Οι νεκρές φύσεις, τα τοπία και τα πορτραίτα κυριαρχούν στο έργο του.

Σε κάθε πίνακα του δίνει την αίσθηση ή την εντύπωση του ανοιχτού χώρου, και υποδηλώνει τα έργα εκείνα που ζωγραφίστηκαν στην ύπαιθρο, με σκοπό να συλλάβουν και να αποδώσουν την αμεσότητα του φυσικού τοπίου, με κύριο χαρακτηριστικό σκοπό τους μια ακραία, απόλυτη αληθοφάνεια.

Οι επιδράσεις που δέχθηκε και αφομοίωσε ήταν πολλές, σε ό,τι αφορά τη σύνθεση και την απόδοση της ανθρώπινης μορφής. Είναι «πορταίτα» με ενέργεια και δύναμη. Τα μυθολογικά-βιβλικά θέματα και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του για την απόδοση του ανθρωπίνου σώματος κορυφώνεται και εκφράζεται με εντυπωσιακό τρόπο στους πίνακες του «Άγγελοι». Ένα πραγματικό πάθος για την απόδοση της φόρμας και του χώρου, για να φτάσει σε πραγματικά υψηλά επίπεδα με μια ποιητική ερμηνεία της πραγματικότητας.

Επηρεασμένος αρχικά από τους ιμπρεσιονιστές, ανέπτυξε ένα αρκετά προσωπικό ύφος και χρώματος και λόγου.

Η δημιουργική συμβολή του είναι αυτός ο ρυθμός που επιτυγχάνεται με την γεωμέτρηση των όγκων και του φωτός. Κι αυτό χωρίς να απομακρύνεται από την ψυχική φυσιογνωμία των εικονιζόμενων πραγμάτων, διατηρώντας τη ρέμβη, το όνειρο και την τρυφερότητα, ενώ παράλληλα προίκισε τα έργα του με στερεότητα και καθαρότητα, σαν το φως του Ιονίου πελάγους.

Ο Γιάννης Μάζης είναι Καθηγητής ΑΕΙ, συγγραφέας και ταλαντούχος σύγχρονος ζωγράφος με καταγωγή από την Κέρκυρα. Όλοι οι τόποι έχουν κάποιο χαρακτήρα, μια φυσική φυσιογνωμία, ένα προέχον προσδιοριστικό στοιχείο, όπως η Κέρκυρα, το νησί του, εκπέμπει έναν παθητικό ρομαντισμό. Η πατρίδα είναι συνεχώς μια παρούσα συγκίνηση, που κάθε άνθρωπος την συντηρεί ενδόμυχα, διαφυλάττοντας την ομορφιά της, την οποία μάλιστα κατανοεί και την μεγαλώνει μέσα του, ψυχικά και πνευματικά.

Γράφει η Ελένη Δέπου, τεχνοκριτικός