Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Κάντε επιτέλους ένα καλό στη ζωή σας, θα πω στα συναισθήματά μου και θα τα ορίσω άμεσους διακινητές της δικής μου φυγής.
Εκείνης της φυγάδευσης , που δε θα ήθελα και δε θα επιδίωκα να με βρει κανένας και για κανέναν λόγο, αν δεν είχα πίσω μου, άτομα να χουν όχι απλά την ανάγκη μου, αλλα και την υποστήριξή μου θα σας πω.
Είναι αυτό το λατρεμένο λημέρι, που ο καθένας μας θα ήθελε να ξεχαστεί και να εναποθέσει τις έννοιες και τα ζόρια του, τα βάσανα και ότι τον απασχολεί.
Είναι αυτά τα νερά, που θες να χαθείς μέσα τους και να νιώσεις τη λύτρωσή σου, καθώς θα επέλθει η ίδια η κάθαρση, κατά τη διάρκεια όχι της εξομολόγησης, αλλά της ίδιας της απαλλαγής σου απ τα βαρίδια εκείνα, που δε λένε να αφήσουν το χώρο τους μακριά απ το δικο τους και επιδεικτικά , επιδυνώνουν και τα δικά σου χωρικά επίπεδα , αντοχής και ανοχής συνάμα.
Μια γαλάζια σπηλιά, που μένεις εκεί και ζεις στο δικό σου Παράδεισο, μακριά απ τη ζούγκλα της Τερατούπολης και της Γιγάντιας Απομόνωσής της.
Αυτό το επίπεδο,που θες να το αγγίξεις, να το προσεγγίσεις και να αφήσεις πάνω του, το παραμικρό σου αποτύπωμα, το παραμικρό ψεγάδι, που θα γίνει αιτία να αποφλοιωθεί και να εμφανισθεί η ίδια η γοητεία και η μαγεία των στιγμών, που συνεπαρμένοι όλοι μας ,θα το καμαρώναμε΄.
Αν είναι να ζήσουμε σ έναν Παράδεισομ τότε ας είναι αυτός, μακριά απ τη βουή της Πόλης και την οχλαγωγία της ανθρώπινης κίνησης, μέσα απ το πάγωμα και τη βουβαμάρα της κάθε φιγούρας που μας περιτριγυρίζει.