Βαγγέλης Παπαδιόχος

Ασμοδαίος

νουβέλα

Υπάρχουν όνειρα που μας παρασύρουν στην αθέατη πλευρά του εαυτού μας, νύχτες που μας βυθίζουν στο σκοτάδι τους. Ένα τέτοιο καλοκαιρινό βράδυ, μια διάρρηξη με εφιαλτική τροπή θα επανακαθορίσει τον ψυχισμό της Αργυρώς Αποστολίδου, η οποία χρόνια τώρα διανύει αγόγγυστα τη δική της μοναχική πορεία, και θα την οδηγήσει σε ερεβώδη μονοπάτια.

Ο Ασμοδαίος, ο δαίμονας της λαγνείας, θα καιροφυλακτεί παντού αλλάζοντας συνεχώς πρόσωπα. Πότε θα μετατρέπεται στον εκλιπόντα σύζυγο ή σε εραστή της μιας βραδιάς στο δωμάτιο κάποιου ξενοδοχείου ημιδιαμονής, πότε θα παίρνει τη μορφή συναδέλφου με προκλητικό βλέμμα ή συνταξιδιώτη με λάγνες κινήσεις, προσφέροντας μεν περιστασιακή ικανοποίηση, αλλά απαιτώντας ταυτόχρονα ως αντάλλαγμα την ίδια την ψυχή της. Και όταν η Αργυρώ θα παλέψει να απαλλαγεί οριστικά απ’ αυτόν, ο δρόμος δεν θα έχει πια επιστροφή.

Ο Βαγγέλης Παπαδιόχος γεννήθηκε το 1986. Κατάγεται από το Αλιβέρι. Σπούδασε Οικονομικά στο ΕΚΠΑ, Δημόσια Διοίκηση στην ΕΣΔΔΑ, Δημιουργική Γραφή στο ΕΑΠ. Έχει εκδώσει διηγήματα και νουβέλες.

Κατερίνα Μαλικούτη

Προς τιμήν

νουβέλα

Διάβασε το μήνυμα στο κινητό της άλλη μία φορά: «Τα χαρτιά με το γνήσιο της υπογραφής τα έδωσα στον Στέφανο. Σου εύχομαι καλές διακοπές, κι ας μη θέλεις να βλέπεις μπροστά σου τη φάτσα μου». Οι λέξεις μαχαιριές, μια ανοιχτή πληγή μέσα της. Ήξερε ότι έπειτα από αυτό το μήνυμα δεν υπήρχε γυρισμός και για τις δυο.

Σκέφτηκε πως ποτέ δε γυρίζει πίσω ο χρόνος, τα λόγια και οι πράξεις. Πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε γύρω της, τα αυτοκίνητα μπροστά της, το λιβάδι από το μποτιλιάρισμα στα διόδια των Αφιδνών. Έστρεψε τα μάτια στον ουρανό, έμοιαζε όμορφος και γαλήνιος. Μόνο που η γαλήνη αυτή δεν έφτανε μέσα της. Άλλη μια προσπάθεια για ανάσα, με τον αέρα να αρνείται πεισματικά να εισχωρήσει στα πνευμόνια της. Μόνο το τέλος ήταν δικό της. Μονάχα αυτό μπορούσε να ορίσει.

Η Κατερίνα Μαλικούτη (Αθήνα, 1970) εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα με ειδίκευση στο μάρκετινγκ.

Χριστιάνα Δημητρά

Στο κρύο πάτωμα

ποιητική συλλογή

Τα παραμύθια μου δεν έχουν δράκο,

τους λείπει αυτό το κάτι. H δράκαινα πέθανε

γιατί τη σκότωσα. Αν ξανάνθιζε

θα ήμουν εγώ. Λείπει η παιδικότητα από

τα παραμύθια μου· είναι γραμμένα για άλλον κόσμο,

για έναν άλλον κόσμο. Θα ’θελα πολύ να είμαι

παιδί, να αγγίζω το δέρμα μου και να νιώθω

το δέρμα ενός παιδιού, με τόση αθωότητα·

να μην το σιχαίνομαι, να μην ουρλιάζει

το πετσί μου από αηδία, να μην είναι όλα

τόσο κατανοητά.

Η Χριστιάνα Δημητρά γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 2001. Σπούδασε στο τμ. Πολιτισμού & Δημιουργικών Μέσων του πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Το 2024 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή.