Ο Δήμος Χρυσός απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις που του θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία της συλλογής διηγημάτων “Ο ερημίτης του Ραχμαντάν και άλλες ιστορίες”.
1. Κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων σας “Ο ερημίτης του Ραχμαντάν και άλλες ιστορίες” από τις εκδόσεις Ιωλκός. Πώς θα την περιγράφατε συνοπτικά και γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο;
Την χαρακτηρίζω ως «τρενάκι του τρόμου μέσα σε φιλοσοφικό ανθοκήπιο σε μικρές καθημερινές δόσεις». Προσπάθησα να γράψω αγωνιώδεις, απολαυστικές, τρομακτικές ιστορίες, πίσω από τις οποίες κρύβεται ο προβληματισμός για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής. Ήθελα να φιλοσοφήσω, να θέσω ερωτήματα αλλά και να αφήσω τον αναγνώστη να κατευθύνει τη σκέψη του στη δική του κατεύθυνση και να βρει τις δικές του απαντήσεις.
2. Μιλήστε μας για τους ήρωες σας. Ποιοι είναι οι στόχοι και τα κίνητρά τους;
Οι κακόμοιροι οι ήρωές μου βασανίζονται! Έχουν όλοι κάποιο ζήτημα που τους απασχολεί και, στην προσπάθειά τους να βρουν τη λύση, συνήθως τα κάνουν μαντάρα! Σε κάθε διήγημα τίθεται κι ένα ζήτημα: Στη Βάρκα-ατελιέ το ερώτημα είναι αν μπορεί ο άνθρωπος να πετύχει την τελειότητα και μέχρι ποιο σημείο αξίζει να προσπαθήσει. Στο Δαχτυλίδι κρούεται το καμπανάκι του κινδύνου για τις αδιέξοδες καταστάσεις, στις οποίες μας παγιδεύουν οι συνθήκες της ζωής μας. Στο Διαμάντι τίθεται το ζήτημα του αληθινού πλούτου στη ζωή. Στο Χαμόγελο του Κρεμασμένου αναδύεται το ερώτημα αν ο θάνατος μας καταδυναστεύει ή μήπως μπορούμε να τον νικήσουμε. Οι ιστορίες είναι οικουμενικές. Θέλω να μπορούν να διαβαστούν από κάθε άνθρωπο του πλανήτη μας.
3. Τι ενώνει τα διηγήματά σας; Είναι το ύφος της γραφής, η θεματολογία, το κοινωνικό μήνυμα ή κάτι πέρα από όλα αυτά;
Η ατμόσφαιρα είναι γοτθική. Μοναστήρια, κάστρα, ιππότες, καλόγεροι, μαγικά δαχτυλίδια, βασιλιάδες, πρίγκιπες και όλα αυτά τα στοιχεία που διαμορφώνουν μια κάπως άχρονη μεσαιωνική ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία μπορώ αφενός να ξεδιπλώσω αγωνιώδεις ιστορίες, αφετέρου να ρίξω τους σπόρους της φιλοσοφίας. Αυτό είναι το βασικό μοτίβο των διηγημάτων. Αν υπάρχει ένα κοινό μήνυμα προς τον αναγνώστη είναι ένα κάλεσμα σε εσωτερικότητα, στη φροντίδα του εαυτού μας. Το βιβλίο φωνάζει: Σκεφτείτε ελεύθερα! Μην φοβάστε!
4. Τι πιστεύετε ότι θα αποκομίσει ως απόσταγμα ο αναγνώστης;
Με ενδιέφερε πάρα πολύ να αποκομίζει ο αναγνώστης απόλαυση! Δεν νοείται λογοτεχνία, αν δεν προσφέρει ευχαρίστηση. Χρησιμοποιώ απλή γλώσσα και θέλω το βιβλίο να είναι εύκολα κατανοητό από τους πάντες. Διαβάζοντάς το, όμως, ο αναγνώστης, όλα τα επιμέρους στοιχεία του βιβλίου συνθέτουν τελικά μέσα του μια αίσθηση αγάπης για τον άνθρωπο ως ελεύθερο, σκεπτόμενο ον.
5. Γιατί επιλέξατε το διήγημα ως μέσο λογοτεχνικής έκφρασης;
Γιατί το διήγημα έχει μεγαλύτερη ένταση από άλλα είδη και εμένα με απασχολούσαν πολύ έντονες ιδέες. Γράφω τις ιστορίες με πολλή ένταση και πιστεύω και ότι διαβάζονται με τεταμένη προσοχή. Αποσκοπώ στο να δίνουν στον αναγνώστη μια δυνατή, ολοκληρωμένη εμπειρία μέσα σε λίγο χρόνο και με λίγα, απλά μέσα. Αυτό, μόνο το διήγημα μπορεί να το καταφέρει. Πέραν τούτου, το διήγημα ως είδος ταιριάζει πολύ στον τρόπου ζωής μας, όπου η πολυτέλεια του διαβάσματος σπανίζει.
6. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Το ότι σκεφτόμουν πράγματα που ήθελα να τα μοιραστώ. Δεν μου αρκεί να σκέφτομαι. Θέλω να μοιράζομαι. Από μικρός έγραφα ποιήματα και τα έδινα σε άλλους να τα διαβάσουν, για να δω πώς θα τους φανούν. Μεγαλώνοντας, έκανα στροφή προς το πεζό. Κράτησα για αρκετό καιρό τα γραπτά μου στο συρτάρι και, όταν ένιωσα έτοιμος, έσπρωξα το καραβάκι στο πέλαγος.
7. Ποιον ορισμό θα δίνατε στην έννοια της λογοτεχνίας;
Ανώτερο μέσο επικοινωνίας και διαλόγου που στηρίζεται στη διέγερση της φαντασίας δια του λόγου και σέβεται την αυτονομία της σκέψης του αναγνώστη.
8. Γιατί οι Έλληνες διαβάζουν λογοτεχνία λιγότερο από τον μέσο Ευρωπαίο;
Βασική αιτία είναι ο τραγικός ρόλος που παίζει το σχολείο σε αυτό. Το σχολείο μας κάνει να σιχαθούμε τα βιβλία. Τα παιδιά των 18 χρόνων δεν διαβάζουν. Χρειάζεται προσπάθεια για να αγαπήσεις αυτό που σε έκανε το σχολείο να μισήσεις.
9. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Το βιβλίο είναι ανώτερο τεχνολογικό προϊόν και γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να χαθεί. Αντί πολλών, δείτε το σχετικό βίντεο του Τζίμη Πανούση. Τα ηχητικά βιβλία είναι πολύ χρήσιμα λόγω τρόπου ζωής. Μπορείς να τα ακούς στο αυτοκίνητο. Αλλά η μεγίστη απόλαυση του να κάτσεις σε μια πολυθρόνα με ένα βιβλίο στο χέρι δεν θα αντικατασταθεί ποτέ από τίποτα, εκτός αν καταργηθούν οι πολυθρόνες!
10. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
1. Τις ιστορίες του Πόε. 2. Τις ιστορίες του Λόβκραφτ. 3. Τις 20.000 λεύγες κάτω από τις θάλασσες (Ιουλίου Βερν). 4. Το Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια (Λι Χάρπερ). 5. Τα διηγήματα του Φίλιπ Ντικ.
11. Πιστεύετε στη μοίρα ή στην τύχη;
Σε τίποτα από αυτά. Όσο και να χτυπιούνται μοίρα, τύχη, Ειμαρμένη, πεπρωμένο και μακτούμπ, όταν σηκώνει ο Άνθρωπος το δυνατό του χέρι, αυτά τρέχουν να κρυφτούν φοβισμένα.
