Ο σκηνοθέτης και εικαστικός καλλιτέχνης Χρίστος Χαλικιάς με αφορμή την μετάφραση της Αντιγόνης του Σοφοκλή και το μελλοντικό ανέβασμα της στο Θέατρο.

Η Αντιγόνη για τον καλλιτέχνη Χρίστο Χαλικιά δεν είναι απλώς ένα κλασικό έργο.
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΚΡΗΞΗ. Ένα έργο που γεννήθηκε από την αντίσταση και την ανυπακοή και εξακολουθεί να μας προκαλεί να πάρουμε θέση. Ποιός είναι ο νόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε; Αυτός της εξουσίας ή της συνείδησης; Ποίο είναι το τίμημα της ανυπακοής; Και, κυρίως, ποια είναι η θέση μας απέναντι σε έναν κόσμο που επιβάλλει σιωπή;

Ο Χρίστος Χαλικιάς δεν θέλει απλώς να ανεβάσει την Αντιγόνη στο θέατρο.
Θέλει να την ξαναζωντανέψει με μια σκηνοθεσία που δεν φοβάται να κοιτάξει το παρόν κατάματα.Με μια μετάφραση που πάλλεται από ένταση. Με μια αισθητική που δεν περιορίζεται σε ένα αρχαίο δράμα, αλλά γίνεται μια ωμή, σύγχρονη εμπειρία.

Σε αυτή την συνέντευξη στον Γιώργο Μαλούχο μιλά με πάθος για το όραμά του:μια Αντιγόνη που δεν ανήκει στην ιστορία, αλλά σε μας!

Στους δρόμους, στις φωνές, στις μάχες που ακόμα δίνονται.

-Πώς γεννήθηκε η επιθυμία σας κύριε Χαλικιά να ανεβάσετε την Αντιγόνη;

– Η Αντιγόνη είναι ένα έργο που με στοιχειώνει χρόνια. Είναι η μάχη της προσωπικής συνείδησης απέναντι στην κρατική εξουσία, ένας αγώνας που παραμένει επίκαιρος τρομακτικά.

-Πως αντιλαμβάνεστε την κεντρική σύγκρουση του έργου;

-Η Αντιγόνη για μένα δεν είναι απλώς μια σύγκρουση μεταξύ ηθικού και νομικού δικαίου.

Είναι η κραυγή του ατόμου απέναντι σε μια εξουσία που θεωρεί τον εαυτό της απόλυτο. Ο Βασιλιάς Κρέοντας δεν είναι απλώς ένας σκληρός βασιλιάς. Είναι η προσωποποίηση κάθε αυταρχικού καθεστώτος που καταπνίγει τη διαφορετική φωνή. Και η Αντιγόνη δεν είναι μια ηρωίδα του παρελθόντος, αλλά μια σύγχρονη φιγούρα που αντιστέκεται, όπως τόσες γυναίκες και άνδρες που σήμερα διεκδικούν το δικαίωμά τους να μιλήσουν, να αγαπήσουν και να ζήσουν ελεύθεροι.

–Πώς σκοπεύετε να μεταφέρετε αυτή τη σύγχρονη διάσταση στη σκηνοθεσία σας;

Μέσα από την αισθητική της παράστασης, την χρήση του χώρου, την κινησιολογία, τον ήχο. Η σκηνή θα είναι ένας χώρος καταπίεσης, ένας χώρος που επιβάλλεται πάνω στους ηθοποιούς. Ο Κρέοντας δεν θα είναι ένας τυραννικός βασιλιάς με χλαμύδα, αλλά ένας πολιτικός ηγέτης που εκπροσωπεί την ψυχρή ανελέητη εξουσία. Η Αντιγόνη θα έχει μια ενέργεια επαναστάτριας, όχι με την μορφή μιας ρομαντικής μάρτυρας, αλλά μιας νέας γυναίκας που δεν δέχεται να υπακούσει σε έναν παράλογο νόμο.

-Θα υπάρξουν σκηνικές παρεμβάσεις ή τροποποιήσεις στο κείμενο;

-Σε επίπεδο πλοκής όχι. Άλλα σε επίπεδο σκηνοθετικής ερμηνείας και γλώσσας ναι.Η μετάφραση μου διατηρεί την ποιητικότητα του Σοφοκλή και έχει ρυθμό, αμεσότητα, ένταση.

Δεν θέλω μια Αντιγόνη μουσείο! Θέλω μια Αντιγόνη να αναπνέει στο παρόν.

-Πως θα δουλέψετε την σχέση της Αντιγόνης με τον χορό, που παίζει καθοριστικό ρόλο στην τραγωδία;

-Ο χορός για μένα είναι η κοινωνία, ένα σύνολο που άλλοτε συμπονά, άλλοτε φοβάται, άλλοτε γίνεται συνεργός της εξουσίας. Δεν θέλω έναν χορό που απαγγέλει, αλλά έναν ζωντανό οργανισμό, που αντιδρά και αλληλεπιδρά με τους ήρωες.Θα κινηθεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το συμβολικό, μέσα από μια δυναμική κινησιολογία και έναν ήχο που θυμίζει τις φωνές μιας κοινωνίας που ταλαντεύεται ανάμεσα στον φόβο και την συνείδηση.

-Στην σχέση Αντιγόνης-Ισμήνης θα δώσετε ιδιαίτερη βαρύτητα;

-Φυσικά, γιατί η Ισμήνη είναι ένας χαρακτήρας που συχνά είναι ο άνθρωπος που φοβάται, που θέλει να υπακούσει στον βασιλιά για να επιβιώσει. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν Αντιγόνες, αλλά και Ισμήνες, άνθρωποι που θέλουν να αντισταθούν, αλλά δεν τολμούν.

-Τι θέλετε να νιώσει το κοινό φεύγοντας από την παράστασή σας;

-Θέλω να φύγει συγκλονισμένο. Θέλω να νιώσει ότι αυτή η ιστορία, δεν ανήκει στην αρχαιότητα, αλλά σε ‘μας.

Ότι η Αντιγόνη είναι ένας ζωντανός μύθος που μας αφορά βαθιά. Θέλω να φύγουν έχοντας την αίσθηση ότι αυτή η κραυγή αντίστασης μπορεί να ακουστεί ακόμα.

-Αν μπορούσατε να πείτε μια φράση που συμπυκνώνει το όραμά σας για αυτή την Αντιγόνη, ποια θα ήταν αυτή;

-Η Αντιγόνη δεν πέθανε στην αρχαιότητα. Ζει ανάμεσά μας, σε κάθε άνθρωπο που τολμά να πει “ΟΧΙ” απέναντι στην ατιμωρησία της εξουσίας.