/Αθήνα: Ενοποίηση αρχαιολογικών χώρων χωρίς προσομοίωση και κάμπιες!

Αθήνα: Ενοποίηση αρχαιολογικών χώρων χωρίς προσομοίωση και κάμπιες!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων στο κέντρο της Αθήνας υπήρξε ένα διαχρονικό όνειρο των Αθηναίων, των διοικούντων την πόλη και των κυβερνώντων γενικότερα. Οι απαρχές του σχεδίου βρίσκονται στη δεκαετία του ΄80 και στα φιλόδοξα σχέδια του Αντώνη Τρίτση. Μια Αθήνα με περισσότερο πράσινο, λιγότερη κυκλοφορία αυτοκινήτων, πιο φιλικά στο περιβάλλον ΜΜΜ όπως το τραμ.

Κάθε δεκαετία, όλο και κάποιο νέο πλάνο ανακοινωνόταν, κυρίως από τους κατά καιρούς υπουργούς ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση, λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 που εν’ όψει Ολυμπιακών Αγώνων, κι ανάμεσα σε μια σειρά παρεμβάσεων στην Αττική, είχε τυπωθεί ένα πολυτελές τετρασέλιδο φυλλάδιο που περιέγραφε όλες τις εντυπωσιακές παρεμβάσεις που θα έκαναν πραγματικότητα τον Μεγάλο Περίπατο για τους μόνιμους κατοίκους αλλά κα τους επισκέπτες της πόλης.

Ανάμεσα σε άλλα, και με την θεωρητική άνεση ενός σχεδόν… απεριόριστου προϋπολογισμού, περιλαμβάνονταν αρκετά από αυτά που και σήμερα επιχειρήθηκαν αλλά επιπρόσθετα υπήρχε και μια πολύ σημαντική διαφοροποίηση. Όταν θες να μιλάς για ενιαίο χώρο, δεν νοείται η παρεμβολή φαναριών, γι’ αυτό και

εκείνο το σχέδιο προέβλεπε την βύθιση της Λ. Αμαλίας, στο σημείο που συναντιέται με την Λ. Όλγας και την παράδοση όλου του άνω χώρου στους περιπατητές και τους ποδηλάτες.

Βέβαια, όπως πολύ συχνά συμβαίνει με τα μεγαλεπήβολα σχέδια. Τόσο οι σκέψεις για τραμ στην Πανεπιστημίου ή η βύθιση της Λ. Αμαλίας, χάθηκαν κάτω από την πίεση του χρόνου και τους περιορισμούς του μπάτζετ που δεν αποδείχτηκε ατελείωτο,

Έκτοτε πέρασαν πάνω από μια δεκαετία για να υπάρξει κυβερνητικό σχέδιο για την πλήρη ανάπλαση της Πανεπιστημίου, που, εν μέσω μνημονιακής καταιγίδας, χαρακτηρίστηκε ως περιττό και… διακοσμητικό από τα Ευρωπαϊκά Όργανα, και τελικά να έρθουμε στην σημερινή απόπειρα να ολοκληρωθεί το πλάνο. Μια προσπάθεια με θετικά και αρνητικά, με καλές προθέσεις και κακές εκτελέσεις. Το ζητούμενο πλέον δεν είναι αν όλο αυτό θεωρούνταν… προσομοίωση ή αν οι… κάμπιες δεν σεβάστηκαν το γκαζόν της Ομόνοιας.

Πλέον, ήρθε η στιγμή να προχωρήσουμε, συντονισμένα, οργανωμένα, με σφαιρική γνώση που δεν περιορίζεται στα παλαιά ή υπάρχοντα κυκλοφοριακά και περιβαλλοντικά στοιχεία. Δεν χρειάζεται να θυμίσω ότι, διαχρονικά, κάθε κυκλοφοριακή παρέμβαση στην Αττική αποδείχτηκε ανεπαρκής ώστε να καλύψει τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες λόγω της αύξησης του πληθυσμού. Η Αττική Οδός παρουσιάστηκε ως η οριστική λύση κάθε κυκλοφοριακού κομφούζιου και πλέον, υπάρχουν στιγμές, που αγγίζει τα όρια του μποτιλιαρίσματος.

Η Αθήνα έχει ανάγκη από παρεμβάσεις που αναδεικνύουν τον Πολιτισμό της, βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των πολιτών αλλά με τρόπο μεθοδικό και λειτουργικό.

Η ολοκλήρωση του έργου δεν είναι τρόπαιο κανενός υπουργού ή δημάρχου, και οι βιαστικές ή δοκιμαστικές προσεγγίσεις δεν βοηθούν κανέναν.

Με ψυχραιμία θα πρέπει να δούμε τα εργαλεία και τους τρόπους εκτέλεσης που εξυπηρετούν, ισόρροπα, αυτούς τους σκοπούς. Μονοδρομήσεις ή περιορισμοί κυκλοφορίας, εφόσον χρειάζεται και αναβαθμίζει ουσιαστικά μια οδό (πχ η παρέμβαση στην Ηρώδου Αττικού δεν μοιάζει και πολύ ορθολογική). Οι ανισόπεδες διαβάσεις ως μέσο διευκόλυνσης, αφού η βύθιση οδών είναι μια πανάκριβη επιλογή, θα πρέπει να μας απασχολήσουν. Τα ταχύτερα, με τακτικότερα δρομολόγια και πιο φιλικά μέσα μεταφοράς θα πρέπει να αναπτυχθούν με ταχύτερους ρυθμούς σε όλη την πόλη, περιορίζοντας την ανάγκη για χρήση αυτοκινήτου.

Οι εικαστικές παρεμβάσεις θα πρέπει να είναι η τελευταία, απαραίτητη πινελιά, ομορφιάς σε ένα συνολικό πολεοδομικό σχέδιο, μιας πόλης με διαχρονικά προβλήματα. Αν δεν επικεντρωθούμε στις αιτίες, ώστε να εκλείψουν, το συντομότερο δυνατόν, ο καλλωπισμός θα μοιάζει με ένα πανέμορφο φουλάρι ριγμένο άτακτα πάνω σε φθαρμένα ρούχα. Κι αυτό είναι το τελευταίο που χρειάζεται η Αθήνα και ο Πολιτισμός της.