Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Ποτέ δε θα είναι , αφού οι σκαπανείς του εαυτού μας, σκέφτονται και πράττουν, εις βάρος του εσωτερικού μας κόσμου μεν, αλλά και εις όφελος της δικής μας δικαίωσης,
Στάσης ζωής,ποτέ επικίνδυνης, αλλά από μερικές οπτικές γωνίες ,ίσως και να δρούν ωφέλιμα τα πρέπει μας, εις βάρος των άλλων, θέλω τους και το αντίστροφο.

Καταγγέλονται τα εύθραυστα αντικείμενα της παράταξης της ελπίδας, καθώς παραχαράκτες εκτελούν ως δημαγωγοί του ελεύθερου βήματος μεν, αλλά κι εκείνης της επιβολής.

Αυτής , που τα δικτατορικά καθεστώτα της θέλησης, δε θα ναι ποτέ σε θέση να διαπραγματευτούν συγκυρίες και απέλπιδες προσπάθειες για συνοχή και ποτέ για ανοχή και οπισθοχώρηση.

Για πολλές συγκυρίες ,που θα φανούν και θα αποφανθούν, εις όφελος του δικού μας διαπραγματευτικού κανόνα, εξισορρόπησης εκείνων των θέλω μας.

Εκείνων που ίσως και άθελά μας καμιά φορά ,να παρατείνουν τις έγκυρες και σίγουρες προσπάθειες της αυτοπεποίθησής μας, για επικράτηση του αναγκαίου όχι πάντα, μα προτεινόμενοι δίκαιου φορέα αντίληψης και ποτέ κατάληψης.

Στρατολογούνται διαδικασίες και διερευνήσεις , διευθύνσεις , από τους καταδότες αυτούς , που δε θέλουν με τίποτα να επικρατήσει η αρμονία κι η εκ γαλήνευση των συναισθημάτων μας.

Τροχοπέδη τους, εκείνο το ανάγλυφο, που δε λέει να διατηρηθεί, όπως και οι κανόνες τους, που μέσα στη δίνη του παραλληρήματος της δικαίωσης, Εκείνης που είναι σε θέση να την ξεγυμνώσουν και να την αποδεχ.θούν, ως μία και μοναδική, εκείνη την εγκατάλειψη των σμιλευμένων κορμών, της απαγκιστρωμένης εγκατάλειψης, για εκδίκηση και όχι μόνο.

Νιώθουμε και αναπλάθουμε, όνειρα και ψευδαισθήσεις, χωρίς να ναι σε θέση,η δική μας η αυτοπραγμάτωση, των πόθων και των αιτιών. Για να σκύψουν και να γιορτάσουν όχι επικύψεις, αλλά εκείνες τις υποκλίσεις, απ τις μοναδικές καταγραφές των συστημάτων της κυκλοφοριακής αγωγής των ροών της αξιοπρέπειάς τους.