Η Θεατρική Ομάδα Hippo απαντά στις ερωτήσεις που της θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την παιδική παράσταση “Κόντρα στον Άνεμο: η ιπτάμενη περιπέτεια της Τίρα”.
1. Παρουσιάζετε την παράσταση «Κόντρα στον Άνεμο: η ιπτάμενη περιπέτεια της Τίρα», από την Κυριακή, 26 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή στις 15.00 στο θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ έως και τις 14 Δεκεμβρίου. Πώς θα το χαρακτηρίζατε συνοπτικά;
Η παράσταση είναι μια όμορφη οικολογική ιστορία, με θέμα τη σχέση ανθρώπου και φύσης, κατάλληλη για όλη την οικογένεια. Η Δανάη, ερευνήτρια ορνιθολόγος, μελετώντας τις κινήσεις μεταναστευτικών πουλιών, και συγκεκριμένα κάποιων ψαρονιών, ανακαλύπτει ότι κινδυνεύουν μετά το ξέσπασμα μιας πυρκαγιάς σε δάσος της βόρειας Εύβοιας. Η Δανάη προσπαθεί να σώσει τα πουλιά και ξεκινά ένα μακρινό ταξίδι. Οι ανώτεροί της προσπαθούν να σταματήσουν την έρευνά της, αλλά η νεαρή ορνιθολόγος, μυστικά, επιχειρεί να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από αυτήν την ενέργεια. Τι ρόλο θα παίξουν στη διαλεύκανση του μυστηρίου τα μαγεμένα δάση του Εκουαδόρ;
Αλέξανδρος Ράπτης
2. Ποιο είναι το βασικό μήνυμα που θέλετε να αποκομίσουν κυρίως οι μικροί θεατές σας;
Αρχικά θέλουμε να περάσουν καλά, να μην βαρεθούν, να νιώσουν ότι τους αφορά αυτό που βλέπουν. Άπαξ και θεμελιωθεί αυτή η γέφυρα επικοινωνίας με το κοινό, τα υπόλοιπα έρχονται «μαγικά» από μόνα τους. Το μήνυμα είναι κάτι που διαμορφώνεται στο μυαλό του κάθε θεατή ξεχωριστά. Και αυτό συμβαίνει επειδή κάθε παράσταση ανοίγει ένα μεγάλο φάσμα ερμηνειών. Όσο πιο καλή η παράσταση τόσο πιο γόνιμο το έδαφος για να καρπίσουν πλούσιες και ουσιαστικές ερμηνείες.
Φώτης Δούσος
3. Πώς μπορεί η περιβαλλοντική ευαισθησία και η οικολογική συνείδηση να ισχυροποιηθεί στα παιδιά μέσω της καλλιτεχνικής διαδικασίας;
Ενισχύεται μέσα από την αισθητική της υπόσταση όπως αυτή συντελείται σε μια θεατρική παράσταση. Ο διδακτισμός χάνεται και αναδύεται ένας υγιής και πρόσφορος κοινωνικά προβληματισμός. Ανοίγει ένας διάλογος που σέβεται το παιδί και δεν το αντιμετωπίζει σαν παθητικό δέκτη, αλλά σαν ισότιμο συνομιλητή.
Φώτης Δούσος
4. Είναι τα παιδιά πιο δύσκολο ακροατήριο από τους ενηλίκους;
Τα παιδιά δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τους ενήλικες όσον αφορά την αντίληψη, την πρόσληψη και την αλληλεπίδραση με ένα θέαμα. Η κύρια διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι η συνθετική και αφαιρετική ικανότητά τους βρίσκεται ακόμη σε διαδικασία διαμόρφωσης, γεγονός που καθιστά την εμπειρία τους πιο απαιτητική και ευαίσθητη.
Τα παιδιά δεν διαθέτουν τις ψυχολογικές άμυνες που έχουν οι ενήλικες θεατές· αυτό σημαίνει ότι εκφράζουν τα συναισθήματά τους πιο άμεσα και πιο ανοιχτά. Στο παιδικό θέατρο δεν ισχύουν οι κοινωνικοί κώδικες και οι συμβάσεις που καθορίζουν την συμπεριφορά ενός ενήλικα θεατή. Αν ένα παιδί θέλει να γελάσει, θα γελάσει δυνατά· αν βαρεθεί, μπορεί να αρχίσει να κουνιέται αδέξια στη θέση του, χωρίς να το περιορίζει η κοινωνική ντροπή.
Υπό αυτή την έννοια, τα παιδιά αποτελούν πιο απαιτητικό κοινό. Ο ηθοποιός και το ίδιο το θέαμα πρέπει να διατηρούν το ενδιαφέρον τους σε κάθε στιγμή, να καταφέρνουν να τους συγκινούν, να τους διασκεδάζουν και να τους κρατούν ενεργούς. Όταν όμως αυτό επιτυγχάνεται, η ανταπόδοση είναι μοναδική: η μαγική, άμεση και ανεπιφύλακτη ενέργεια των παιδιών που δίνει στο θέατρο μια ζωντάνια και δύναμη χωρίς όρια ή όρους. Και αυτό είναι, τελικά, το πιο σημαντικό.
Αλέξανδρος Ράπτης
5. Τι ακριβώς είναι το kinemo, πώς το εμπνευστήκατε και τι προσθέτει στην ερμηνεία σας και την εμπειρία των θεατών;
Το kinemo είναι ένα προσωπικό στυλ σωματικού θεάτρου που έχουμε αναπτύξει και εφαρμόζουμε στη διαδικασία δημιουργίας των παραστάσεών μας. Βασίζεται στην υψηλή ενέργεια, τον γρήγορο ρυθμό και τη σωματοποίηση αντικειμένων, εικόνων, εννοιών και συναισθημάτων πάνω στη σκηνή, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά το σώμα των ηθοποιών. Οι τεχνικές του Kinemo στηρίζονται τόσο σε γνωστές θεωρίες του σωματικού θεάτρου, όσο και σε δικές μας πρακτικές, τις οποίες έχουμε εξελίξει και εμπλουτίσει τα τελευταία χρόνια μέσα από τη συνεχή πειραματική διαδικασία. Το αποτέλεσμα είναι μια διαισθητική και ενεργειακή επικοινωνία μεταξύ του κοινού και των δημιουργών, με στόχο να δημιουργηθεί μια μαγική σύνδεση που μόνο το θέατρο μπορεί να προσφέρει.
Αλέξανδρος Ράπτης
6. Λείπουν οι πρωτότυπες ιδέες στις σύγχρονες παραστατικές τέχνες;
Ειδικά στο παιδικό θέατρο υπάρχει μια δυσκινησία και μια επιφυλακτικότητα όσον αφορά τις νέες ιδέες. Η παλιά τάση ήταν να ακολουθείται η πεπατημένη, με γνώριμα κλασικά εργα που θα εξασφαλίσουν και μια κάποια εμπορική επιτυχία. Ευτυχώς αυτό αρχίζει να αλλάζει τα τελευταία χρόνια και εμφανίζονται νέοι θίασοι που τολμούν να ρισκάρουν και να φέρουν καινούργιες προτάσεις τόσο σε θεματικό όσο και σε αισθητικό επίπεδο.
Φώτης Δούσος
7. Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας και ποιο το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό όνειρό σας;
Να συνεχίσουμε να διευρύνουμε τη θεατρική μας γλώσσα μέσα από παραστάσεις που έχουν λόγο ύπαρξης, που συνομιλούν με τα φλέγοντα ζητήματα του παρόντος και που κάνουν συγχρόνως τα παιδιά να χαίρονται, να γελούν, να ονειρεύονται.
Φώτης Δούσος
