Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Το βλοσυρό βλέμμα της Τασσώς Καββαδία έγινε το ιδανικό παράδειγμα κακίας γένους θηλυκού στον Ελληνικό Κινηματογράφο.

Η μεγάλη μας ηθοποιός άφησε εποχή στο ρόλο της σκληρής και αυταρχικής μητέρας, αδελφής, διευθύντριας η οποία με μία αυστηρή της ματιά επαναφέρει τους απείθαρχους ήρωες σε τάξη και ηρεμία.

Θα λέγαμε ότι η Καββαδία είχε την κακία στην υποκριτική της δεινότητα με πολλούς τρόπους. Είναι και η κακιά που δεν έχει κανένα δισταγμό, είναι και εκείνη που ραγίζει και αναδύεται η ευαισθησία που προσπαθεί να κρυφτεί επειδή φοβάται την εκμετάλλευση και την αχαριστία των άλλων.

Η μεγάλη ηθοποιός είναι αυστηρή, επειδή μέσα της υπάρχει η ψυχρή αντιμετώπιση του έρωτα ως μίας συνθήκης που αρχικά ξεκινάει με πάθος, αλλά καταλήγει σε φιάσκο όταν ο ίδιος ξεφουσκώσει. Η επικράτηση του συμφέροντος είναι για εκείνη η λύση στο πρόβλημα της ζωής, κοιτώντας τον άνθρωπο του μόχθου ως εμπόδιο για την ευτυχία του αδελφού, της κόρης, των ανθρώπων που αγαπάει.

Για εκείνη, η ευτυχία είναι το να κρατάς το κοινωνικό σου στάτους, να επιλέγεις ανθρώπους ίδιας κοινωνικής τάξης, ο πλούτος υπερβαίνει του έρωτα.

Η Καββαδία είναι η αυστηρή γυναικεία μορφή μέσα σε ένα σπίτι που η εξουσία απορρέει από τη γυναικεία επιβολή.

Ο λόγος της είναι ακέραιος, ούτε μία λέξη του δεν επιδέχεται αντίρρησης, η ίδια εμφανίζεται ως η ψυχρή λογική αποστεγνωμένη από το συναίσθημα.

Η γυναικεία αυστηρότητα που υποτίθεται διαβλέπει πάντοτε την ανηθικότητα εκείνης ή εκείνου που προσπαθεί να “τυλίξει” αγαπημένα της πρόσωπα.

Η Καββαδία είναι η τέχνη του να μπορείς να γίνεσαι αντιπαθητικός με την αυστηρή σου ιδιοσυγκρασία, την σκληρή σου όψη και τα φαρμακερά σου λόγια.