Η Λία Νικολάου απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της μυθιστορήματος με τίτλο “Να μ’ αγαπάς”.
Ένα μυθιστόρημα με τίτλο “Να μ’ αγαπάς”. Τι πραγματεύεται;
Το «Να μ’ αγαπάς» δεν είναι άλλο από μία ιστορία βαθιάς αγάπης και οικειοθελούς παράδοσης ανθρώπου σε άνθρωπο. Μια ιστορία για το δικαίωμα στην αγάπη και στην επιλογή του συντρόφου που η ψυχή μας ποθεί, μακριά από τις αντιλήψεις (στερεότυπα) και τους κανόνες (νόρμες) που η κοινωνία θέτει. Το μυθιστόρημα, λοιπόν, πραγματεύεται τη σχέση -σχέση μακροχρόνια, σχέση ζωής- ενός ομόφυλου ζευγαριού και μέσα από αυτή την ιστορία μιλά με ειλικρίνεια για τη σχέση που έχουμε (ή που θα θέλαμε να έχουμε) με τον Εαυτό μας πρώτα κι έπειτα με τους άλλους.
Σκιαγραφήστε μας τον κεντρικό χαρακτήρα του βιβλίου, τον Αλέξανδρο. Τι πρεσβεύει και τι προσπαθεί να πετύχει;
Ο Αλέξανδρος είναι ο άνθρωπος που έχει ανακαλύψει τον εαυτό του και τα θέλω του με τον δύσκολο τρόπο, εμπειρικά. Μεγαλώνει δίχως την αγάπη και την αποδοχή της οικογένειάς του, οπότε μαθαίνει από νωρίς τη σκληρή πλευρά της ζωής. Υπέρ αναλυτικός, έξυπνος μα όχι πονηρός, πιστεύει βαθιά στη δύναμη της αγάπης και την προσδοκά ακόμα και όταν όλα δείχνουν πως στο δρόμο του δεν θα την συναντήσει ποτέ. Εντός του έχει ίσα, σχεδόν, μέρη αυτοπεποίθησης και ανασφάλειας, θάρρους και φόβου, που παλαντζάρουν διαρκώς αφήνοντας στους αναγνώστες εντέλει γυμνή κι αποδυναμωμένη μονάχα την εσωτερική του αλήθεια. Προσπαθεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Παλεύει να βρει εντός του τη φόρμουλα εκείνη που θα τον οδηγήσει σε περισσότερες στιγμές ευτυχίας. Οι εσωτερικοί του διάλογοι αποτυπώνονται στο μυθιστόρημα ως μία λυρική, ερωτική επιστολή που απευθύνεται στον άνθρωπό του.
Τι θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο σας;
Όταν πια φτάνουν στην τελευταία φράση και κλείνουν το βιβλίο, θα ήθελα να το κρατούν αγκαλιά και ν’ αναρωτιούνται για τη δική τους ζωή. Ν’ αναρωτηθούν εάν έχουν ζήσει μία αγάπη τόσο δυνατή και αν θα το ήθελαν πραγματικά να τη ζήσουν. Ν’ αναρωτηθούν αν είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους ή αν απλά επιβιώνουν σπρώχνοντας τη μία μέρα πίσω από την άλλη δίχως να δίνουν ευκαιρίες στην ψυχή να διεκδικήσει αυτό που πραγματικά επιθυμεί. Θέλω να συνειδητοποιήσουν, κλείνοντας το βιβλίο, αν η ζωή που ζουν είναι η δική τους ζωή ή είναι η ζωή που ακολουθούν επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, γιατί κάποιος κάποτε τους έσπρωξε προς τα εκεί και πλέον νιώθουν αδύναμοι να ξεφύγουν…
Πώς κρίνετε την ποσότητα και την ποιότητα λογοτεχνικών έργων με LGBTQ+ θεματολογία;
Η ποσότητα όσο πάει κι αυξάνεται με τον καιρό, κι αυτό είναι καλό. Ακόμη καλύτερο είναι το γεγονός πως οι εκδοτικοί οίκοι δεν ασχολούνται πλέον μόνο με μεταφράσεις έργων Κουήρ Θεματικής αλλά δίνουν ευκαιρίες και στην εγχώρια λογοτεχνική παραγωγή, σε νέους και αρχαιότερους συγγραφείς που επιθυμούν να ασχοληθούν με το είδος. Η ποιότητα ποικίλει και είναι πάντα στην κρίση του αναγνώστη.
Αρκεί η αγάπη ως απάντηση σε κάθε μορφή βίας;
Η απάντηση που θα ήθελα να δώσω είναι θετική. Θα το ήθελα να μπορούσα να πω ότι η Αγάπη έχει τη δύναμη να αντιπαλέψει κάθε μορφή βίας. Μα τότε θα δίδασκα να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο… Γνωρίζω καλά πως η Αγάπη και η Υπομονή πηγαίνουν χέρι με χέρι. Κάποτε, όμως, η υπομονή εξαντλείται και καταρρέει αφήνοντας την αγάπη μόνη κι αποδυναμωμένη. Θα έλεγα λοιπόν, πως αν και η βία ποτέ δεν είναι – και δεν πρέπει να είναι – η πρώτη λύση, κάποτε συμβαίνει να είναι η μόνη άμυνα. Εάν όμως, όλοι οι άνθρωποι βάλουμε πρωτίστως την αγάπη ως οδηγό στη ζωή μας, τότε πολύ εύκολα αποκτάμε κατανόηση, ενσυναίσθηση. Κι η κατανόηση φέρνει την αποδοχή. Κι η αποδοχή ποτέ δεν καταφεύγει στη βία… Βλέπετε τί όμορφος που είναι αυτός ο κύκλος; Κι όλα ξεκινούν από το μεγαλειώδες συναίσθημα της Αγάπης.
Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Η έμπνευση θα δώσει την εκκίνηση και η σκληρή δουλειά θα εξασφαλίσει τη συνέχεια!
Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Το τοπίο των έντυπων εκδόσεων πιστεύω πως ανανεώνεται διαρκώς και οι άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά το βιβλίο κι έχουν μάθει να διαβάζουν, ποτέ δεν θα το απαρνηθούν. Ωστόσο, το χρίσμα της «ψηφιακής κουλτούρας» ανήκει σε μεγαλύτερο βαθμό στις νεότερες γενιές και δη στους σημερινούς εφήβους που χάνονται κυριολεκτικά καθημερινά στον κόσμο του διαδικτύου ανάμεσα σε λέξεις και εικόνες, δίχως πραγματικά να κερδίζουν ούτε το ρόλο του αναγνώστη, ούτε την εμπειρία του γνώστη. Σαφώς θα πρέπει να αναζητήσουμε ως πολιτεία το σημείο επαφής που πρέπει να υπάρξει ανάμεσα στις νέες γενιές, τα έντυπα βιβλία και τον ψηφιακό κόσμο. Το σχολείο οφείλει να εκπαιδεύει τους νέους αναγνώστες, η οικογένεια έχει επίσης μεγάλο ρόλο σε αυτό. Το μέλλον του καλού βιβλίου είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί…
Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Η καρδιά κυνηγάει μονάχη, της Κάρσον Μακ Κάλερς
Αργοναύτες, της Μάγκι Νέλσον
Αρκαδία, της Emmanuelle Bayamack-Tam
Μέρες δίχως τέλος, του Sebastian Barry
Και με το φως του λύκου επανέρχονται, Ζυράννα Ζατέλη
Αναφέρω τα πιο αγαπημένα από τα βιβλία που έχω διαβάσει κι έχουν αφήσει εντός μου το στίγμα τους, η λίστα όμως μπορεί να συνεχιστεί μέχρι να βαρεθείτε!
Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Εξαρτάται από τον προορισμό! Για ένα ταξίδι στο βουνό υπό τον φόβο μιας έντονης χιονόπτωσης κι αποκλεισμού, σίγουρα μαζί μου θα ήθελα να βρίσκονται ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι και η Ζυράννα Ζατέλη, ο Όσκαρ Ουάϊλντ και η Σώτη Τριανταφύλλου, ο Νίκος Καββαδίας, η Κατερίνα Γώγου και ο Αύγουστος Κορτώ. Θα είχαν, πιστεύω, εξαιρετικό ενδιαφέρον οι συζητήσεις μας! Μπορείτε να το φανταστείτε!
Πιστεύετε στη μοίρα ή στη τύχη;
Δεν πιστεύω στην τυχαιότητα των συμβάντων. Πιστεύω βαθιά και ίσως λίγο παραπάνω απόλυτα από ό,τι θα έπρεπε πως αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι ενός «μηχανισμού» εκπαίδευσης ψυχών. Τώρα, αν αυτός ο «μηχανισμός», αυτό το «εκπαιδευτήριο», ονομάζεται Μοίρα ή κάπως αλλιώς, δεν ξέρω, ειλικρινά. Το βέβαιο είναι πως φεύγοντας από αυτή τη ζωή όλοι θα μάθουμε το νόημά της και τον τρόπο λειτουργίας του «μηχανισμού». Θα μου πείτε εύλογα, κατόπιν εορτής· Κάποιος λόγος θα υπάρχει και γι’ αυτό, φαντάζομαι…
Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;
Μέτρον ἄριστον. Κάτι γνώριζε ο Κλεόβουλος που θέλησε να το επικοινωνήσει…
