Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Δεν γνωρίζουμε πόσοι έχουν χρησιμοποιήσει ή έστω θυμούνται τη σουλφαμιδόσκονη. Παλιότερα, εκείνο το μικρό πλαστικό βαζάκι με την κιτρινισμένη σκόνη, αποτελούσε το βασικό γιατρικό για τις μικρές κυρίως πληγές.

Η Ελένη Παπαδοπούλου στη συλλογή διηγημάτων “Σουλφαμιδόσκονη και άλλα ξόρκια” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αφοί Κυριακίδη, την χρησιμοποιεί ως το κεντρικό σύμβολο μιας ευρύτερης διαδικασίας επούλωσης, κάθε φύσεως τραυμάτων.

Κυρίως όσων έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση καθετί δυσάρεστου, καθετί που απαιτεί μια αντίδραση δυναμισμού, μια ένδειξη ότι δεν είμαστε έρμαια των καταστάσεων αλλά αξίζουμε την ελευθερία κι αγωνιζόμστε για αυτή, ακόμη κι όταν μοιάζουμε χαμένοι από χέρι.

Στα μικρά διηγήματα, των 400 λέξεων έκαστο, οι ήρωες αντικρίζουν τον πόνο της απώλειας στις πολλαπλές του εκδοχές. Οπόνος του φυσικού χαμού, της ασθένειας, της απώλειας της εργασίας, της χαμένης ευκαιρίας, μιας σχέσης δίχως παρόν και μέλλον.

Οι ιστορίες, καθημερινές αλλού με μια δόση σκωπτικής κι αλλού με λεπτά χιουμοριστικής διάθεσης, πάντα όμως με μια αλήθεια που φωνάζει για τα αδιέξοδα, την αλληλεγγύη, την αγάπη, την κατανόηση, σε έναν κόσμο κρυμμένο μέσα στις πληγές του που κανένα ξόρκι δεν μπορεί να απαλύνει. Ο χρόνος που τρέχει και δεν τον προλαβαίνουμε, η καλοσύνη που δεν κοστίζει αλλά την τσιγκουνευόμστε.

Με γοητεύουν οι συλλογές διηγημάτων που διατηρούν μια μυθιστορηματική συνοχή, συνδέονται μεταξύ τους με ένα αδιόρατα νήμα και συνθέτουν, ψηφίδα την ψηφίδα, ένα ολοκληρωμένο έργο, με νοηματική συνεχείς και αξιακή στόχευση. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το βιβλίο της Ελένης Παπαδοπούλου. Μια γνήσια ματιά στη “βουή αυτού του κόσμου” που δεν μαθαίνει από τα λάθη του κι επιμένει να ξορκίζει την αισιοδοξία και τη δύναμη της επιλογής.