Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου

Εξαιρετική κι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Νίκου Παπάνα. Το θέμα παραμένει ο ανεκπλήρωτος έρωτας κι οι λεπτές διεργασίες που εξυφαίνονται στην ψυχή του ερωτευμένου. Ο αναγνώστης σύντομα βρίσκεται να συμμετέχει στο δράμα. Σπαραγμός είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που εκλύεται, περίτεχνα ντυμένος με λυρισμό και δυνατές εικόνες. Το ύφος των ποιημάτων είναι σαφώς επηρεασμένο από τους ρομαντικούς ποιητές του 19ου και 20ου αιώνα και γίνεται εμφανής η προσπάθεια του ποιητή ν’ ακολουθήσει αυτό το δρόμο. 

Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής προκαλεί την έκρηξη συναισθημάτων του αναγνώστη του με απλή γλώσσα και την αρκετά λυρική όσο και χαμηλόφωνη εικονοπλασία του. Σίγουρα δεν μπορεί να αγνοηθεί μια γλυκιά μελαγχολία που μας περιβάλλει ενόσω παρακολουθούμε τον ποιητή να «υποφέρει» :

«Τα βήματα γλιστρούν,

  τα λόγια χάνονται,

  θριαμβεύει ο κόμπος του λαιμού – 

  αμήχανη ζάλη.»

ή

«Πλένω το πρόσωπο, πηγαίνω στον καθρέφτη.

  Όμως, το είδωλό μου με τρομάζει – 

  εγώ είμ’ η αγωνία.»

 Η συλλογή κλείνει με “Μια Ιστορία σε Θραύσματα” της οποίας τα τρίστιχα αποτελούν τα θραύσματα αυτά κι αποτελούν μια ευχάριστη παραλλαγή απόδοσης του ίδιου θέματος. Οφείλουμε να επισημάνουμε και την πολύ προσεγμένη έκδοση με “βαρύ” χαρτί και ακριβό εξώφυλλο των εκδόσεων Ιωλκός που σηματοδοτεί και τον προορισμό της συλλογής αυτής να κοσμήσει κάθε βιβλιοθήκη. 

Πρόκειται πράγματι για μια πολύ καλή συλλογή που δημιουργεί αδημονία για ανάλογη θεματική συνέχεια, ιδίως σε όσους διάβασαν και την πρώτη που προηγήθηκε, κάτι που αποτελεί αξιοσημείωτη και σπάνια επιτυχία. 

4/5