Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

“Σε άλλη γη” μάς προτρέπει να πάμε η Νίνα Αλέξη μέσα από την ομώνυμη νέα ποιητική της συλλογή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Δεν πρόκειται για μια προτροπή φυγής, για μια αποποίηση ευθυνών και στροφή στο άγνωστο. Μάλλον αφορά την επάνοδο σε ένα αξιακό πλαίσιο αξιοσύνης, αγάπης κι αλληλεγγύης που σταθερά υπηρετεί και διαχρονικά σκιαγραφεί μέσα από τους στίχους της η ποιήτρια.

Μια ποιητική συλλογή με έργα γραμμένα σε διαφορετικές εποχές, μοιρασμένα μέσα στις δεκαετίες που διαθέτουν όμως έναν κοινό παρανομαστή. Την ανάγκη για εσωτερική αφύπνιση συνείδησης, για κατανόηση των αδιεξόδων, των υπαρξιακών αλλά και της ανθρωπότητας συνολικότερα.

Η ποίηση της Αλέξη χωρίς να αποκτά στείρο καταγγελτικό χαρακτήρα ή να ξοδεύεται σε νουθεσίες και φιλοσοφήματα, επιλέγει τον δύσκολο δρόμο προς την αυτοπραγμάτωση.

Με την τεχνικά ελεύθερη γραφή της περιγράφει έναν κόσμο χαμένο μέσα στον καταναλωτισμό, τα ιδανικά πρότυπα, τις ανώφελες διαμάχες. Παραθέτει γλαφυρά τόσο την προσωπική φυλακή των ατελέσφορων επιλογών, όσο και τη συλλογική ανάλωση στην εξυπηρέτηση συμφερόντων και πολεμικών επιδιώξεων.

Παραμένει πιστή στη λιτότητα του λόγου της και την ενίοτε τραχύτητα της παραστατικότητάς του. Τα ποιήματα δίνουν στον αναγνώστη την αίσθηση του ανεκπλήρωτου που ψάχνει μια τελευταία ελπίδα για να υψώσει ανάστημα απέναντι στη λαίλαπα των καιρών μας.

Όπως χαρακτηριστικά γράφει σε ένα από τα fragmenta που ολοκληρώνουν τη συλλογή. “Παχύσαρκη η ιστορία από τα ψέματα που την τάισαν”. Κι αν η Αλέξη στοχεύει σε κάτι αυτό δεν είναι να *αδυνατίσει” άμεσα η ιστορία αλλά να μάθουμε σιγά σιγά όλοι μας να μη θεωρούμε τόσο εύγευστα κάθε λογής “παραμύθια” .