Γράφει ο Υποβολέας

Τα είπαμε για τα reality. Για την αρένα της κλειδαρότρυπας. Για τα κίνητρα των παιχτών. Για την τηλεθέαση που κυνηγούν οι πάντες και για την οποία είναι ικανοί να πέσουν πολύ χαμηλά.

Κι άντε στα talent show μπορείς να δείξεις μια κατανόηση. Ανταγωνιστική η αγορά, πεσμένη η ζήτηση, λίγες οι ευκαιρίες ανάδειξης, ψάχνει κι ο άλλος μια δυνατότητα να προβληθεί, να κερδίσει επαγγελματική αναγνωρισιμότητα.

Για αυτά τα σκουπίδια του οικειοθελούς εγκλεισμού, τι να πεις; Περιψερόμενοι τύποι που νομίζουν ότι θα γίνουν γενικώς γνωστοί κι ότι με ένα τέτοιο ένσημο κάπου θα κάνουν καριέρα.

Ό,τι κάποιος σοβαρός εργοδότης θα επενδύσει σε αυτή τη “σημαντική” εμπειρία. Αλλά ακόμη κι αν το κάνει θα είναι πρόσκαιρα. Ίσα, ίσα για να εκμεταλλευτεί την παροδικά οφέλη της υψηλής τηλεθέασης.

Μετά, όλα αυτά τα παιδιά, αναγκάζονται να επανέλθουν στην πραγματικότητα από την οποία προσπαθούν να επενδύσουν. Κάπως έτσι, η ψυχολογική επιβάρυνση ξεπερνά τα όρια και τους επαναφέρει σε καταθλιπτικό βάθη.

Το τελευταίο σχετικό δείγμα, το Bachelor. Ένα Αμερικανικό concept. Ένα τηλεοπτικό νυφοπάζαρο στον 21ο αιώνα. Ενας… Σουλτάνος που επιλέγει ανάμεσα σε είκοσι… γιουσουφάκια που εκλιπαρούν για την αποδοχή του.

Αδυνατώ να πιστέψω ότι νέα παιδιά, της ψηφιακής εποχής, ακολουθούν στα σοβαρά το δρόμο, της δημόσιας ταπείνωσης και του εξευτελισμού για να βρουν σύντροφο. Αποκλείεται να θεωρούν τον γάμο ένα τηλεοπτικό πανηγυρικάκι!

Μάλλον είναι κι αυτοί θύματα στο κυνήγι της εφήμερης διασημότητας. Αλλά είναι ν’ απορείς. Πόσο πιο κάτω πια;