Συνέντευξη: 10+1 Ερωτήσεις στην Κατερίνα Κυρμιζή

Η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια Κατερίνα Κυρμιζή, κυκλοφορεί το νέο της EP με τίτλο “Κάκτοι ΙΙ” και μιλά στον Κωνσταντίνο Μανίκα για αυτή τη δημιουργία της, τα επόμενα σχέδια, τα reality shows, την ψηφιακή μουσική, τα live και πολλά ακόμα.

Νέο EP με τίτλο “Κάκτοι ΙΙ”. Τι περιλαμβάνει αυτή η κυκλοφορία;

Το ep “Κάκτοι ΙΙ”, που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2020 – άρα δεν είναι και τόσο νέο, μάλιστα ξεχώρισε σαν κυκλοφορία πέρσι- είναι η συνέχεια του ep “Κάκτοι Ι” του 2018. Και τα δύο ep αφορούν τραγούδια που κυοφορούσα πολλά χρόνια. Έχουν αιχμηρή θεματολογία και για αυτόν ακριβώς τον λόγο άργησα να τα κυκλοφορήσω γιατί ήθελα να σιγουρευτώ ότι δεν μπορώ να τα βελτιώσω άλλο.

Το ep “Κάκτοι ΙΙ” έχει τις μουσικές ιστορίες: ενός καλλιτέχνη που αγωνίζεται να βρει τη θέση του στον κόσμο της τέχνης “Στη Νύχτα Ανήκεις”, μιας γυναίκας που συλλογίζεται για την σωματική και ψυχική κακοποίησή της “Αν μείνω μικρή” ενός κοριτσιού που αφηγείται το τραυματικό γεγονός μιας έκτρωσης “Μια Ψυχή Για Κάθε Άστρο”, ενός ανθρώπου που αγωνιά για το νόημα της ζωής του “Αύριο”, μιας γυναίκας που σπαράζει από ανεκπλήρωτο έρωτα “Πότε Θα ‘Ρθεις”, και μιας μοιραίας συνάντησης ενός ανθρώπου μελαγχολικού με ένα άτομο με σύνδρομο Down “Στο Λεωφορείο”.

Θεωρείτε ότι σας ταιριάζει περισσότερο ένα μουσικό ύφος ή είστε ανοιχτή σε διαφορετικές επιρροές;

Η αγωνία μου είναι να καταφέρω από τις επιρροές μου να κατασκευάσω το δικό μου μουσικό ύφος. Βέβαια αυτό δημιουργεί προβλήματα όταν πρέπει κάποιος να με κατατάξει κάπου. Η μουσική μου μοιάζει μα δεν είναι αμιγώς ποπ, δεν είναι αυτό που ονομάζουμε στη χώρα μας έντεχνο, δεν ακουμπάει στη ροκ, δεν έχει σαφές αποκούμπι πουθενά! Σε άλλες χώρες κάτι τέτοιο θεωρείται ταυτότητα. Εδώ, που αγαπάμε τα κουτάκια και τις ταμπέλες και που ο «Μεγάλος Ιεροεξεταστής» – δυο, τρεις ιδιωτικοί Αθηναϊκοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που βάζουν κόφτη σε ό,τι δεν καταλαβαίνουν ή δεν ταιριάζει στην μουσικοθεωρία τους, απλά σημαίνει… ραδιοφωνική ανυπαρξία!

Ο στίχος προηγείται της μελωδίας ή το αντίστροφο;

Αναλόγως τη στιγμή. Η έμπνευση είναι πυρκαγιά που ξεσπάει ξαφνικά και πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος. Πάντως τίποτα δεν μένει στην αρχική του μορφή. Δουλεύω πολύ και πολλές φορές το υλικό μου μέχρι να το παρουσιάσω σε κοινή θέα.

Ποιο θα είναι το επόμενο δημιουργικό βήμα;

Έχω στο μυαλό μου τρία διαφορετικά εγχειρήματα. Το ένα αφορά τη συνέχεια των «Κάκτων», να υπάρχει δηλαδή μια συνέχεια, το άλλο αφορά κάποια τραγούδια που είναι για μεγάλα παιδιά και μικρούς ενήλικες, το τρίτο, ένα άλμπουμ αρκετά πειραματικό σε συνεργασία με τον Νίκο Γρηγοριάδη.

Προς το παρόν περιμένω με αγωνία τη νέα δισκογραφική δουλειά του Νίκου Γρηγοριάδη με τίτλο «Ο Βασιλιάς Της Λύπης» που θα κυκλοφορήσει μέσα Οκτωβρίου. Είναι ένα άλμπουμ με μελοποιημένη ποίηση (Καρυωτάκη, Μελισσάνθη, Σέλλεϊ, Σαπφώ κ.α.) και συμμετέχω σαν ερμηνεύτρια (και σαν συμπαραγωγός) μαζί με ένα… «θηρίο» της ελληνικής δισκογραφίας, τον Γιώργο Νταλάρα και ένα «λιοντάρι» της, τον Μίλτο Πασχαλίδη.

Το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό σας όνειρο;

Μπήκα διστακτικά στην δισκογραφία στα δεκαεννιά και δεν απομακρύνθηκα ποτέ πολύ από την… έξοδο κινδύνου. Το γεγονός ότι ήμουν κόρη τραγουδιστών μου παρείχε μια κάποια ανοσία στο λαμπερό θάμβος του χώρου και στη λαχτάρα για γρήγορη αναγνώριση κι επιτυχία. Όταν μάλιστα ήρθε, με το τραγούδι «Στην πίσω τσέπη του Blue Jean” στα είκοσί μου, μάλλον με σόκαρε παρά με χαροποίησε. Η μοναδική μου φιλοδοξία είναι να μάθω όσα περισσότερα μπορώ στη γη της μουσικής δημιουργίας.

Τι ρόλο έχει πλέον η μουσική, στην ψηφιακή εποχή μας, όπου σχεδόν όλα κινούνται μέσω YouTube;

Ειλικρινά δεν ξέρω. Νιώθω αμήχανη μπροστά στις εξελίξεις. Τα τελευταία χρόνια η ευκολία με την οποία παράγεται και διακινείται η μουσική είναι αντιστρόφως ανάλογη με την προσοχή και την σημασία που της δίνει ο κόσμος. Καταναλώνουμε μουσική σαν ανορεκτικοί. Τρώμε μέχρι σκασμού και μετά βάζουμε δάχτυλο στο στόμα και ξερνάμε, να μη μείνει τίποτα. Από την άλλη, πολλά νέα τραγούδια δεν είναι… «θρεπτικά», δεν έχουν μιαν αιμάτινη αλήθεια, η ύπαρξή τους δεν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για τον δημιουργό τους.

Παρόλα αυτά δεν είμαι αντίθετη με την ψηφιακή κυκλοφορία κυρίως για λόγους οικολογικούς. Έτσι κι αλλιώς η μουσική είναι άυλη, αιώνια, ανήκει στους αιθέρες, κι όχι εγγεγραμμένη μέσα σε ένα φετιχοποιημένο αντικείμενο, αναγκασμένο να υποκύψει στη φθορά. Χθες είδα στα σκουπίδια το άλμπουμ «Το Αξιον Εστί» ανάμεσα σε άλλα cd, λερωμένα από αποφάγια, λαδωμένα και σφίχτηκε η καρδιά μου. Ούτε ο κολοφώνας της ελληνικής μουσικής και δισκογραφίας δεν γλίτωσε τη χωματερή του χρόνου.

Είναι οι live εμφανίσεις αυτές που τελικά καθιερώνουν ένα καλλιτέχνη στη συνείδηση του κοινού;

Σίγουρα για κάποιους ναι. Για εμένα όχι απαραίτητα. Προτιμώ να ακούω να φροντισμένο άλμπουμ από το να γίνω κοινωνός μιας πρόχειρης ή/και κακόηχης παράστασης.

Ποια είναι η γνώμη σας για τα μουσικά reality shows;

Δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί δεν παρακολουθώ τηλεόραση και δεν ξέρω τι συμβαίνει σε αυτές τις εκπομπές. Γνωρίζω μόνο τον απόηχο που αφήνουν στα social media και στον τύπο. Έχουν την αξία τους προφανώς σαν τηλεοπτικό προϊόν αλλά ως εκεί.