Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Υποτίθεται ότι ζούμε σε μια εποχή που έχει ξεπεραστεί η Ιερά Εξέταση κι έχει εξαφανιστεί η πυρά ως μέσο “εξαγνισμού” από τα πάσης φύσεως κακά δαιμόνια. Το κυνήγι μαγισσών ευτυχώς δεν είναι πια της μόδας. Γιατί τότε, κάθε φορά που προκύπτει μια διαφωνία, θεμιτή ή αθέμιτη είναι δευτερευούσης σημασίας, νιώθουμε την ανάγκη να εξαλείψουμε τον “εχθρό”; Γιατί τότε ακόμη θεωρούμε ότι δικαιούμαστε να μετατρέπουμε τη διαφορετική άποψη σε πύρινο βέλος αυτόφωτης δικαιοσύνης που μπορεί να κάψει ότι βρει στο διάβα του;

Στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, υπήρξε ένα συμβάν που αρκετοί δικαιολογούν κι άλλοι τόσοι δεν καταδικάζουν με την αμεσότητα που θα έπρεπε. Μια εκδήλωση της Πρεσβείας του Ισραήλ, προφανώς με θέμα τη λογοτεχνία στη χώρα τους ματαιώθηκε επειδή κάποιοι μπέρδεψαν την πολιτική αντιπαράθεση με τον πολιτισμό.

Μπέρδεψαν τη θεμιτή καταδίκη μιας πολιτικής απόφασης με τη δυνατότητα μιας χώρας να προβάλλει τον εκδοτικό της πλούτο.

Μπέρδεψαν την γεωπολιτική αντιπαράθεση με την ουσιαστική μάχη των υπερβατικών ιδεών. Αυτών των ιδεών που ενώνουν τα διαφορετικά άτομα και τους λαούς, που εξυψώνουν την ανθρώπινη υπόσταση, που γίνονται εφαλτήριο για μια καλύτερη ζωή, για μια αξιακή αναγέννηση.

Αυτού του είδους η τρομοκρατία που στοχεύει στον πυρήνα της ηθικής υπόστασης και επιχειρεί πλήγμα Στη βάση της ελεύθερης έκφρασης, πολύ φοβάμαι ότι είναι απείρως πιο επικίνδυνη κι απείρως πιο επιδραστική από κάθε άλλη μορφή της. Κι αυτό γιατί κρύβει την αυταρχικότητά της πίσω από λογικόφανή επιχειρήματα υποτάσσοντας τη διεξοδικότερα στην άκριτη βία.