Η λέξη

Όταν την είπα αυτή τη λέξη
δεν φαντάστηκα πως
κι αυτή με τη σειρά της
θα ανέβαινε σε ένα σύννεφο
να ταξιδέψει.
Δες την τώρα που ήρθε να σε βρει.
Έτσι φρέσκια, νεογέννητη
στέκει από πάνω σου και γυρεύει
μια ευκαιρία να την εισπνεύσεις,
για να μπει στα σωθικά σου,
να ζεσταθεί.
Είναι άγαρμπη, δεν είναι μαθημένη.
Έτσι, αν σε χαράξει, εσύ μην φοβηθείς.

Αμίλητος

Μια έκλυση για βοήθεια
που κανείς δεν έδωσε σημασία,
αμίλητο σε φωνάζαμε.
Όμως εσύ ούρλιαζες
σαν να σε καταδίωκε
ένας επαναλαμβανόμενος αντίλαλος.
Η επιλογή που έκανα
να κλείσω τα αυτιά μου.
Αυτό που με πληγώνει πιο πολύ –
Προσποιούμουν πως δεν άκουγα.
Την τελευταία μέρα που σε είδα…

Τι θα γινόταν αν νοιαζόμουν λίγο παραπάνω;

Γελοιοποιήθηκα

Γελοιοποιήθηκα από μία ανούσια ελπίδα
-περισσότερο έμοιαζε με επιθυμία-
που διείσδυσε στους ήδη κατεστραμμένους μου ιστούς.
Δούλευε σιωπηλά μέσα μου
και σε υπερασπιζόταν με πάθος.
Δημιούργησε πιστά αντίγραφα
που σύντομα ρίξανε τις άμυνες μου.
Ένας εισβολέας, ένα παράσιτο
που του επέτρεψα να διεισδύσει και να σκάψει
μέσα στην πιο σκοτεινή πλευρά του νου μου
για να δημιουργήσει το ψεύτικο είδωλο σου,
αυτό που βίαια αθέτησε το λόγο του.

Καθοδική Πορεία

Βουτηγμένοι μέσα στη λάσπη του βάλτου
θρηνούν με βουβά δάκρυα κάθε φορά
που η δυσοσμία τoυ φόβου πλησιάζει.
Η μάταιη ελπίδα λιμνάζει μαζί τους.
Για άλλη μια φορά είναι καταδικασμένη
να μοιράζεται την ανημποριά τους, το κρίμα τους.
Και όσο περιμένουν τη μελωδία να ξεκινήσει,
στο άκουσμα οποιουδήποτε ήχου σκύβουν.
Μαζεύουν το κορμί τους, ανατριχιάζουν και ζαρώνουν
θαρρείς και ακούν τον ήχος ενός παλιού βιολιού
που βγάζει φάλτσες νότες.
Έτσι, οι μέρες χαραμίζονται εκεί έξω,
παρατημένες στέκουν στον καυτό ήλιο
μέχρι που τελικά μαραίνονται και ξεθωριάζουν.