Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Εγώ θα διαπρέψω με την νήσο της Λέσβου και θα πρωτοτυπήσω με τη γραφή μου,
Η μόνη που δε με πρόδωσε και δε θα με προδώσει.
Η μόνη που με αγαπά και με νοιάζεται, καθώς η έμπνευσή της, δρα και επιδρά καθόλη τη διάρκεια της μέρας της νύχτας,με το κάθε τι πετούμενο και μη, προσεγγίσιμο είτε ανέπαφο, είτε δυνατά άμεσα ή έμεσσα προσκεκλημένο μου.
Θα νυμφευθώ την πέννα μου, εκείνη που θα γράφει και θα γράψει την ιστορία της ζωής μου, χωρίς να δέχομαι ραπίσματα και ευτελή σχόλια απέναντί μου.
Το μελάνι της που ρίχνει, δεν είναι σκοτεινό και σαθρό, παρά δημιουργικό κι εύκολα ευμετάβλητο , σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά.
Παράγοντες που θέλω να τους δω και να τους αντικρύσω, χωρίς να φοβάμαι, μήπως δε γίνουν αποδεκτοί και να τυραννιέμαι, παλεύοντας να γίνουν αποδεκτά τα δικά μου σημεία,απέναντι στα τέρατα όλων των άλλων.
Άλλαξες μου λένε.
Ε ΝΑΙ, το πρόβατο που τους είχα μάθει σταμάτησε να μυρικάζει,το κατσικάκι τους και θέλει να διεκδικήσει μέσα απ τη μοναχικότητά του, τη λύκαινα εκείνη, που δεν φοβάται να μείνει μονη και να στοιχιώνει πλέον όνειρα άλλων,παρά να της στοιχειώνουν τα δικά της.
Πολέμιοι με εχθρικά συμβάντα, έτοιμοι να την κατασπαράξουν.
Μα η πέννα μου πάντα σύμβουλος, αγαπημένη, λατρεμένη, στα δικά μου σκοτάδια ή μη της ψυχής, του είναι μου όλου.
Ερωτωτροπεί ο εγκέφαλός μου μαζί της, καθώς τα στοιχεία της και τα έντονα διόλου απειλητικά της εδάφια,έρχονται και δένουν,παρά συγκρούονται με τις απόψεις και τις καταθέσεις μου υπέρ ή ενάντια αυτών..των άλλων.
Η όλη της διαδικασία, οι ερωτογενείς της ζώνες, ποτέ δεσμά ,έρχονται να καλύψουν τις ερημιές της σκέψης και κάνουν απόβαση στα δικά της θέλκτικά σημεία με θέλγητρά της , την ατόφια και αληθινή τους συνεύρεση.
Με μια κύηση και μια γαλούχηση μετέπειτα, πως εκείνη η πέννα, θα χει ήδη κυοφορήσει μέσα απ το μελανοδοχείο της, την ακίδα εκείνη, μαλακή, αιχμηρή, επίπλαστη, για να επικεντρώσει και να βελτιώσει τα στάδια κάθε αναπτυξιακού χώρου μέσα της.
Αυτός ο γάμος, σίγουρος, σταθερός, με μονιμότητα κι επισημοποίηση της έκβασής της . ώστε να γίνει η διάπλαση της τέχνης της προσέγγισης με την τεχνική της δημιουργίας, ανώδυνα , ενάντια σε κάθε επώδυνη καισαρική τομή, έλευσης απόφασης ενάντιας στα δικα΄μου θέλω και πρέπει.
Με κουμπάρο εκείνο το φτερό,το πούπουλο,που άλλο δε θα χει σε σύγκριση κι απομυθοποίηση.
Φτερά και πούπουλα φωνάζουν,μα κανείς δεν μπήκε στη θέση τους να δει και να αφουγκρασθεί τον δικό τους ψυχισμό, ενάντια στη δική μας κακοψυχιά ..την λιποψυχιά των άλλων.
Μα εγώ καμαρώνω, γιατί δε με νοιάζει το φύλο του κουμπάρου, παρά με νοιάζει στο νησί εκεί που θα γίνει, να το λούζει ο ήλιος και ο ουρανός ,παρά να το φωτίζει ο σκοταδισμός και ημιμάθεια που είναι χείριστη της αμάθειας.
Έτσι θα τον κάνω το γάμο μου.
Αυτή τη φορά θα στεριώσει, γιατί δε θα χει να κάνει με ανθρώπους και ξεπουλήματα των ψυχών τους και φυσικά ούτε με ψέμματα ασύστολα και αναιδέστατα, αφού το παιδί μας θα ναι σε θέση για την καταστολή όλων αυτών των εγκλημάτων.
