Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Επέλεξες να την κόψεις σε χίλια δυο κομμάτια αγνοώντας καν την ύπαρξή της.

Προτίμησες να της δεις να ναι χιλιοπροδωμένη, αντί να πάρεις το μαχαίρι και να της δώσεις τη χαριστική της πια βολή.

Θέλησες να τη δεις να σέρνεται στα υπόγεια της ανώφελής της υποταγής, παρά να συρθεί προς τα πάνω, στο απώγειο της καριέρας της, αφού οι ρόλοι που κλήθηκες να παίξεις σ αντιπροσώπευαν για ένα Όσκαρ της ποταπής κι ελλεεινής σου συμπεριφοράς.

Κατάφερες να της μαζεύω τα κομμάτια της ένα ένα και το πάζλ της να το συνθέσω πια ,από τα αποσυντιθέμενά της κομμάτια.

Σειρά μου να διαλέξω εγώ το μέγεθος του μαχαιριού για την τελική λαβωματιά, με συνοπτικές διαδικασίες .

Ένα κομμάτι που θέλω να αποσχιστεί εντελώς και ξέρω θα το πετύχω με ένα είδος, ένα δικό μου μερίδιο αναφοράς, ώστε να το μπήξω τόσο βαθειά που ούτε το κόκαλό της να μην τον νιώσει τον δικό μου τον πόνο.

Σειρά μου να πάρω ότι βρω μπροστά μου, όχι φυσικά ,αλλά εκείνο το τόσο μικρό αλλά τόσο αιχμηρό, ώστε να ευχαριστηθώ για μια φορά ,το μπηξιμο αυτό να ναι αργό , νωχελικό ,αλλά συνάμα καταστροφικό.

Σειρά μου είναι να βάλω το μαχαίρι εκεί που ποτέ δεν τόλμησα να αγγίξω και πάντα σεβομουν και το χώρο της και το χρόνο της ως υπόσταση και αξία.

Ύστερα από όσα είδα και όσα ανεξέλεγκτα άλλες καρδιές φέρονται, ναι, δε με νοιάζει πια, ας πονέσουν κι αυτές και ας χάσουν τα βασικά τους συστατικά …καρφάκι δε με καίγεται.

Τα λέω όλα αυτά , τα εναποθέτω στα κιτάπια της ζωής μου, μα μέσα μου , λέξη τη λέξη, τη νιώθω να μπήγεται στα δικά μου σωθικά ,στα δικά μου κόκαλα που δε λένε να σπάσουν για να μην νιώσουν το βαθύ απ τους άλλους μπήξιμό τους.

Κι όμως, πρέπει να γεννηθείς αναισθητος, να σαι με αυτή την στάμπα, αλλά όπως φαίνεται η δική μου η μαγιά δεν είναι ούτε ξυνισμένη, ούτε κι έχει λήξη η ημερομηνία της .

Γι αυτό θα τα χω βιτρίνα στης κουζίνας μου τον πάγκο για να τα χρησιμοποιώ στη μαγειρική μου και μόνο,

Τ αφήνω για κείνους, εκείνες που ξέρουν καλά να τα χειρίζονται και να κάνουν ένα με το νοσηρό εγκέφαλό τους και τον εγωπαθή τους χαρακτήρα!