Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Πετρούπολη , μία γειτονιά που ποτέ δε λησμόνησε τις λαϊκές της καταβολές.

Ρούχα πλυμένα στο χέρι, όνειρα που πετάνε σπίθες μέσα από τα τζάκια που καίνε, τις ξυλόσομπες που ζεσταίνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Στην Πετρούπολη εξασκείσαι σωματικά πηδώντας μάντρες, η γυμνασία εξαντλείται στα μαλώματα και τις κόντρες.

Έχει αυτή τη μαγκιά, τη γοητεία της λαϊκότητας που διατηρεί αυτή την παραδοσιακή αίσθηση με πινελιές μοντερνισμού.

Αγαπώ στην Πετρούπολη αυτή την αίσθηση της γειτονιάς, της ανεπιτήδευτης έκφρασης που δεν στριμώχνεται από καθωσπρεπισμούς.

Σε αυτά τα όνειρα που μοιάζουν ατσαλάκωτα σαν ρούχα απλωμένα. Με μία σιωπηλή υπόσχεση ότι τα όνειρα και το δικαίωμα στα πολλά το έχουν και εκείνοι που κατάγονται από φτωχές περιοχές, αλλά αρπάζουν τη ζωή από τα μαλλιά.

Και όχι μόνο ορισμένοι εκλεκτοί…