Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας, καθηγητής φιλοσοφίας φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής
Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εποχή μετά την Αναγέννηση που ο Καρτέσιος Ντεκάρτ κήρυττε τον «πόλεμο» εναντίον της Φύσης, διαλαλώντας περίτρανα ότι ο στόχος του πολιτισμένου ανθρώπου είναι να κυριαρχήσει κάποτε πάνω της. Μετά απ’ αυτόν ενα μέρος της αντίληψης του Διαφωτισμού, συνέχισε στην ίδια πορεία διαλαλώντας με έπαρση και διαρκή ναρκισσισμό την παντοδυναμία του Ανθρώπινου λόγου και λογικής επί της φύσης. Ευτυχώς που υπήρξε κι ο Ζαν Ζακ Ρουσώ για να ξεφύγει από αυτήν τη λογική και να υποστηρίξει το αντίθετο, αποδίδοντας φόρο τιμής στη διαχρονικότητα της φύσης. Γιατί όπως μας έμαθε κι ο Ηράκλειτος η Φύση δεν είναι μόνο τα δέντρα, τα ποτάμια, τα δάση κι άλλα που αμέσως σκεφτόμαστε. Είναι κυρίως το εσωτερικό φως μέσα μας ( η Φύση κρυπτεσθαι φιλειν μας λέει).
Αυτή η καθόλα λοιπόν αντι-φυσική στάση προάγγελος της νεωτερικότητας ( και κυρίως του απο-δομητικού σταδίου του σύγχρονου πολιτισμού μας ), στηρίχθηκε στη διαχρονική αντίθεση εκείνων που διαφωνούσαν κι αντιπαθούσαν ιδεολογικά την Ελληνική κλασσική σκέψη.
Αντιπαθούσαν τη φιλοσοφία των Ελλήνων οι οποίοι έπαιρναν την αρμονία τ’ ουρανού και των Φυσικών στοιχείων, ως παράδειγμα, ως “Μιμηση” ( δηλαδή ως εσωτερικό βιωμα κι οχι ως εξωτερική αντιγραφή,απομίμηση) προς ανεύρεση της ατομικής αυτογνωσιακής ισορροπίας.
Οι Έλληνες θαύμαζαν την απέραντη ουράνια γαλήνη, την ισορροπία των πλανητών και των φυσικών κανόνων, ενσαρκωμένα στη λέξη – όρο «ΚΟΣΜΟΣ» (εξ ου και «το θαυμάζειν εστί φιλοσοφείν» όπως διαβάζουμε στο Θεαίτητο του Πλάτωνα) και προσπαθούσαν να φτιάξουν τη ζωή και τον εαυτό τους. Προβολή του πως θα ήθελαν να ζουν, του τι σήμαινε γι αυτούς το ΑΡΙΣΤΟΝ, ήταν ο θαυμασμός του για την Ουράνια Τάξη και Φύση. Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης πρέπει οι ανθρώπινοι νόμοι να δομούνται και να βελτιώνονται ώστε να επιτευχθεί το ζητούμενο: η ευδαιμονία κι η ευτυχία.
Ο Αριστοτέλης είναι σαφής γι’ αυτο στο έργο του ” Ηθικα Νικομαχεια” οταν μιλα περι ευδαιμονίας. Έτσι κι η Αντιγόνη ήρθε αντιμέτωπη με το ηθικό και νόμιμο δίλημμα που έλυσε υπακούοντας στους διαχρονικούς νόμους της φύσης που στην περίπτωσή της ήταν ο σεβασμός προς το γονιό της. Αυτήν ακριβώς την κουλτούρα, αυτόν τον τρόπο σκέψης πολεμούν όσοι σήμερα θέλουν να αφαιρέσουν τα μαθήματα ανθρωπιστικών σπουδών από τα βασικά της σχολικής αγωγής κι εκπαίδευσης.
Δεν είναι τυχαία , η «τρελή» η στάσης τους. Είναι καλοπρογραμματισμένη και στοχεύει στη διάλυση των παραδοσιακών ηθικών κανόνων και στη στήριξη των κανόνων μιας παγκοσμιοποιημένης ζωής που θα διοικείται από το χρήμα, τον τεχνολογικό ενθουσιασμό κι από μια εξουσία που φτιάχνει τους δικούς της νόμους, στα δικά της ωφελιμιστικά μέτρα. Ο στόχος αυτής της στρατηγική: οι πολίτες να έχουν ελλιπή εφόδια καλλιέργειας ώστε να μην αντιστέκονται. Να μην έχουν γλώσσα ,ούτε πολιτιστική μνήμη . Για να υπακούουν εύκολα. Χωρίς πολιτιστικά πρότυπα, χωρίς καλλιεργημένο μυαλό και καρδιά από ανθρωπιστικούς κανόνες είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμοι, πιο εύκολα κατευθυνόμενοι, πιο χρήσιμοι στη δύναμη του διεθνούς κέρδους και της διανοητικης φτωχοποιησης τους.
