Ο Κωσταντής Ντίσιος μιλά στον Κωνσταντίνο Μανίκα για το θεατρικό του έργο “Πιρούνια σε Ακριβά Σπορτέξ” το οποίο παρουσιάζεται στο Red Jasper Theatre.

«Πιρούνια σε Ακριβά Σπορτέξ» στο Red Jasper Theatre, σε σκηνοθεσία Τάσου Καρακύκλα. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά αυτή την παράσταση;

Ως μία δουλειά συνόλου. Της καρδιάς. Τουλάχιστον η δική μας παράσταση αυτό είναι. Οι άνθρωποί της. Είναι επίσης, οι πολύωρες πρόβες αυτών των ανθρώπων, βρίσκοντας ο καθένας τα προσωπικά του αντικρίσματα και δουλεύοντας έπειτα για κάτι κοινό. Όλα αυτά συνθέτουν την μεγάλη εικόνα που είναι η παράσταση, αφήνοντας τον κόσμο που θα τη δει να προσθέσει το κομμάτι του. Αυτή είναι η παράσταση «Πιρούνια σε Ακριβά Σπορτέξ». Ή τουλάχιστον αυτή είναι η πρόθεση των ανθρώπων της.

Τί συμβολίζει η επιλογή του συγκεκριμένου τίτλου;

Στο έργο τα «Πιρούνια…» είναι η «πείνα» του ανθρώπου. Πείνα για τροφή, πείνα πνευματική. Σε καμία περίπτωση δεν εστιάζει στην ακόρεστη «πείνα», αυτό είναι κάτι άλλο. Μιλά για την πείνα που προκαλεί η έλλειψη. Είτε από επιλογή του ίδιου του ατόμου, είτε η επιβεβλημένη από «άλλους». Ωστόσο η «πείνα» δεν παύει να είναι πείνα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τα «…Ακριβά Σπορτέξ» είναι μια παλιά ανάμνηση που θα θυμηθεί το Πλάσμα της ιστορίας στο σήμερα, για να ανακαλύψει αυτό που βαθιά ήξερε για τον εαυτό του. Μόνο που τώρα θα γίνει συνειδητά. Και ίσως έτσι έρθει η ρήξη. Η ανατροπή. Κοντολογίς, τα «Πιρούνια σε Ακριβά Σπορτέξ» είναι το ποιητικό ισοδύναμο του έργου, το απόσταγμα, που εμπεριέχει την πείνα, το τραύμα και ίσως στο τέλος μία απόφαση.

Θα λέγατε ότι πρόκειται για μία διαδρομή υπαρξιακής αναζήτησης;

Θα έλεγα πως πρόκειται για την πορεία μίας προσωπικής αναμέτρησης.

Υπάρχει ένα κυρίαρχο συναίσθημα που πιστεύετε ότι θα «πλημμυρίσει» τους θεατές;

Μου αρέσει που είπατε τη λέξη «πλημμυρίσει», γιατί το Πλάσμα του έργου βιώνει μία ημέρα γεμάτη νερό. Το καζανάκι σπίτι του έχει πλημμυρίσει εδώ και μέρες, έξω ο ουρανός ρίχνει καρέκλες και όταν φτάσει επιτέλους στην ακρόαση, είναι μούσκεμα σα το παπί. Το μόνο που δεν επιτρέπει να πλημμυρίσουν είναι τα μάτια του σε μία στιγμή «αποχαιρετισμού». Τα συγκρατεί. Επειδή όμως μία παράσταση είναι παλμός, σχέση ζωντανή για όσο κρατάει, δε μένει παρά να το ζήσουμε.

Αντιμετωπίζονται δυσκολίες στην πιστή μεταφορά του νοήματος ενός έργου;

Πάντα. Δε γίνεται αλλιώς. Ωστόσο το νόημα δεν πρέπει να είναι ένα, το έργο οφείλει να έχει δημιουργικά κενά, να αφήνει χώρο, πιο πολύ να υπαινίσσεται παρά να μιλά. Αυτά που δεν λέγονται, εκεί είναι όλο το ζουμί.

Λείπουν οι πρωτότυπες ιδέες από τις παραστατικές τέχνες;

Δε λείπουν οι πρωτότυπες ιδέες, είναι που κάποιες φορές δεν βοηθούν και οι καιροί να αρθρωθούν. Υπάρχουν ωραία πράματα, αρκεί να έχουμε τα μάτια ανοιχτά να τα δούμε.

Ποιο είναι το πιο μεγάλο σας καλλιτεχνικό όνειρο;

Να τραγουδήσω σε ένα ωραίο κουτούκι νταλκαδιάρικα τραγούδια, πονεμένα.