Γράφει η Άννα Δεληγιάννη – Τσιουλπά
Βιβλίο αξιοθαύμαστο .Ορθώς μπήκε το θαυμαστικό.
Όλα στη ζωή ,για τη ζωή ,λέγονται σε τόνους χαμηλούς, αλλά δυνατούς σε υποβολή.
Αποφάσισε αναγνώστη μου, όταν θα το διαβάζεις να έχεις το χρόνο να το τελειώσεις, χωρίς σταματημό .Εξάλλου ο ήρωας και τα άλλα πρόσωπα κινούνται έτσι ώστε να σου δίνουν τη δυνατότητα να τους ακολουθήσεις απορώντας .Ναι οι απορίες που γεννιούνται κατά την ανάγνωση σε ξεκουράζουν, γιατί αν σταθείς να πιείς μια γουλιά νερό σίγουρα θα αναρωτηθείς :τι θα γίνει παρακάτω;
Οδοδείκτες στην ανάγνωση :η ειλικρίνεια του συναισθήματος, καθώς αναβλύζει η δροσιά του αυθόρμητου και του αυθεντικού.
Ο χρόνος όχι μόνο σαν παράγοντας φθοράς και μεταβολής αλλά σαν ένδειξη επαναδιαπραγμάτευσης των ανθρώπινων σχέσεων. Εναλλαγή εικόνων, άνεση στην αφήγηση από μια αληθινή λάτρη της ελληνικής γλώσσας, που όμως οι γνώσεις της, τη θέλουν να λειτουργεί διακειμενικά, δίνοντας ωραιότατες πληροφορίες στον αναγνώστη ,την ώρα ακριβώς που τις χρειάζεται.
Διαβάζεις και αναπνέεις μέσα στην προσωπική της παρουσία. Ο Θεός την έχει χαριτώσει ,έχει ωραία ψυχή η Ελένη και πολλά τάλαντα. Έτσι ό,τι βγαίνει από τη γραφίδα της είναι ωραίο. Αντιλαμβάνεσαι αναγνώστη μου, ότι ένας αφανέρωτος πολυποίκιλος εσωτερικός κόσμος ,εδώ γίνεται φανερός, ουσιαστικός.
Αφήγημα ζωής του Ορέστη; Πρώτα της συγγραφέως που γεννά τον ήρωα, μιας και δεν μπορεί να σηκώσει στην πλάτη της και τον μύθο, που δένει το πραγματικό με το φανταστικό.
Αναγνώστη μου, με τούτη την κριτική μου σπεύδω να σου πω πως η Ελένη Παπαδοπούλου επιχειρεί να βγάλει σε κοινή θέα τα γεγονότα, που κάνουν τη ζωή περιπετειώδη και για τούτο γλυκύτερη.
Παρακολούθησε με προσοχή ,ανακάλυψε την αρμονία .Αποδίδει περιστατικά με λεπτομέρειες και τα απρόοπτα της ζωής με τη δύναμη της συνέπειας, που δεν θα σε αφήσει εκτεθειμένο, μετέωρο. Για παράδειγμα, θα αρρωστήσει ένα πρόσωπο ή θα υποστεί κάποιο κακό αλλά συνεχίζει τον περιπετειώδη αγώνα του, τόσο ήρεμα μέχρι να κατανοήσεις το ρόλο των αισθήσεων και τη λειτουργία τους στη ζωή. Πας μπροστά, κάνεις σχέδια, αφήνεις τον πόνο σου και στον Θεό ,μοιράζεσαι εσύ ο βαρύφορτος πράγματα και μπορείς να βαδίσεις ,να πετύχεις και μέσα στο χαμό.
Είναι αυτή η φυσική διάθεση που ,επειδή λείπει από πολλούς τους ταλαιπωρεί αφάνταστα.
Κλείνοντας, να ξέρεις ,όλοι βαδίζουμε σε ένα μέλλον, που πρέπει να κατακτηθεί αλλά πώς;
Η ζωή…μια περιπέτεια