Γράφει ο Υποβολέας

Πόσοι θυμούνται το πρώτο κύμα του Big Brother; Πάει κιόλας μια 20ετία από την εποχή του Τσάκα, του Πρόδρομου, της Ρέας και της Μαίρης. Οι νεότερες γενιές δεν έχουν καμιά ανάμνηση από εκείνη την επική εποχή των σαρωτικών τηλεθεάσεων και της τηλεοπτικής ηγεμονίας του Ανδρέα Μικρούτσικου.

Αναλύθηκε και τότε, δεόντως, το φαινόμενο. Η εμμονή της κλειδαρότρυπας και του κουτσομπολιού. Η αρένα με τους μονομάχους που εξοντώνονται μεταξύ τους. Μια ομάδα ανθρώπων που πιστεύουν ότι με την υπερέκθεση θα κερδίσουν μια θέση στον ήλιο της επικαιρότητας και του θεάματος. Μια κοινωνία που θεωρεί ότι δικαιούται να κρίνει αφ’ υψηλού χαρακτήρες και συμπεριφορές.

Επανέρχεται, λοιπόν, ανανεωμένο, πιο προκλητικό, ρατσιστικό, σεξιστικό, και με πιο δεμένο σενάριο, προσαρμοσμένο στα χειρότερα δεδομένα του σημερινού πλαισίου.

Η νεκρανάσταση ενός κλασικού concept στο βωμό του ανταγωνισμού των reality. Το Star ανακάλυψε την χρυσή τομή ανάμεσα στον “διαγωνισμό” και το σκληρό reality και κατόρθωσε με δυο σχετικά προγράμματα να τινάξει τη μπάνκα στο αέρα.

Τώρα όλοι τρέχουν να βρουν την κότα με τα χρυσά αυγά που θα τους επιτρέψει να επανέλθουν δυναμικά στο παιχνίδι της τηλεθέασης. Κι όσο ο πήχης χαμηλώνει για να περάσουν τα κατώτατα ένστικτα των ανθρώπων τόσο το τηλεοπτικό προϊόν θα βρωμίζει με υποκουλτούρα.

Καλωσήρθατε στο παιχνίδι του τίποτα…