Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η Matilda, η παιδική ταινία που συντρόφευσε τα ανέμελα παιδικά μας χρόνια, έχει ως κεντρικό πρόσωπο την ομώνυμα ηρωίδα. Η οποία είναι ένα εξάχρονο κοριτσάκι, με αυξημένη νοημοσύνη την οποία συνδυάζει με υπερφυσικές τηλεκινητικές ικανότητες.

Η Matilda ζει με μία αδιάφορη οικογένεια προς εκείνη, έχοντας ως παρέα τα αγαπημένα της βιβλία. 

Θα συναντήσει στο πρόσωπο της δασκάλας της, Miss Honey, μία φίλη, μία μητέρα και μία προστάτιδα. Η πρώτη που θα αντιληφθεί τις υπερφυσικές της δυνάμεις και θα τη βοηθήσει να μπορέσει να τις ισορροπήσει.

Η Matilda θα χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της για να απαλλάξει το σχολείο της από την τυρρανική κυριαρχία της  Miss Trunchbull, η οποία είναι η κυριαρχική, άγρια, σκληρή διευθύντρια.

Το κλασικό μυθιστόρημα του Ρόαλντ Νταλ ζωντάνεψε στη μικρή οθόνη μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Ντάνι Ντε Βίτο, ο οποίος πρωταγωνιστεί κιόλας. Καταφέρνοντας να διατηρήσει ζωντανό το πνεύμα του βιβλίου, αναδεικνύοντας την ευφυία ενός κοριτσιού το οποίο συμβιώνει με δύο υστερούντος εξυπνάδας γονείς, οι οποίοι την αντιμετωπίζουν και εντελώς περιφρονητικά.

Η Matilda, τώρα που μεγάλωσα και μπορώ να βλέπω πιο αναλυτικά τα πράγματα, μου αρέσει διότι “χτυπάει” τη στερεότυπη αντίληψη οικογένειας.

Η ίδια λάμπει σε μία πυρηνική οικογένεια που την αγνοεί και στο τέλος τεκνοθετείται από τη δασκάλα της, με τη σύμφωνη γνώμη και του μπαμπά -μαμά της. Η ίδια λοιπόν, βρίσκει την ευτυχία ως παιδί σε μία μονογονεϊκή οικογένεια και όχι σε εκείνη που περιέχει τον πατέρα και τη μητέρα που πολλοί ουρλιάζουν ότι είναι τόσο απαραίτητοι για ένα παιδί.

Η Matilda έδειξε το μεγαλείο της πραγματικής οικογένειας, της ουσιαστικής έννοιάς της: που δεν είναι άλλη από το ότι ένα παιδί μεγαλώνει ευτυχισμένο εκεί όπου ένα ή δύο ή παραπάνω πρόσωπα το αγαπούν και το φροντίζουν.