/Η καλλιτεχνική πρόκληση… για την πρόκληση

Η καλλιτεχνική πρόκληση… για την πρόκληση

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Η πρόκληση είναι κομμάτι της αναγέννησης και προόδου της τέχνης και κανείς δεν αρνείται την αξία της. Αυτό για το οποίο έχουμε ισχυρές αμφιβολίες είναι η γνησιότητα χρήσης του συγκεκριμένου στοιχείου και πότε αξιοποιείται, όχι ως συστατικό μιας αληθινά ανατρεπτικής καλλιτεχνικής προσέγγισης αλλά ως η πιο απλή και εύκολη στη χρήση μέθοδος επικοινωνιακής προβολής του δημιουργού.

Οι πρόσφατες εικόνες από την Επίδαυρο, με πρωτοποριακές εκδοχές αρχαίων τραγωδιών, είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν, ότι ειδικά στον σύγχρονο κόσμο της εκτεταμένης παραφιλολογίας, κάποιοι δημιουργοί τρέφονται από τις συνέπειες τις οποιασδήποτε πρόκλησης γι’ αυτό και την επιδιώκουν ακόμη κι όταν καμιά καλλιτεχνική διαδικασία δεν την απαιτεί.

Το “παράταιρο” αναζητείται ως δίοδος προς την αναγνώριση μιας διαφορετικότητας, χωρίς όμως αυτή να συμβαδίζει πάντα με την ουσία της ριζοσπαστικότητας, χαμένη σε άτοπους συμβολισμούς και υποκριτική επιδειξιομανία.

Όμως πέρα από την καλλιτεχνική αξιολόγηση, το θέμα με την Επίδαυρο κι άλλους ανάλογης ιστορικής σημασίας χώρους, έχει και μια άλλη διάσταση που αγγίζει τα όρια του “κοινωνικού συμβολαίου” που διέπει με τους βασικούς του κανόνες την κοινή μας συμβίωση ως μέλη μιας κοινωνίας.

Αυτής της αξίας μνημεία, δεν αποτελούν τυπικούς χώρους δραστηριοτήτων που αλλάζουν χρήσεις με την ταχύτητα του φωτός! Δεν είναι μια πλατεία ή ένα μικρό θέατρο φτιαγμένο για να φιλοξενεί κάθε είδους εκδηλώσεις. Κουβαλούν το βάρος της πολιτισμικής παρακαταθήκης γι’ αυτό και παραχωρούνται με σχετική φειδώ από τους κρατικούς διαχειριστές τους.

Υπάρχει μια σιωπηρή συμφωνία της πλειοψηφίας των πολιτών που ορίζει τα όρια χρήσης κάθε δημοσίου χώρου κι όταν αυτή τηρείται η Επίδαυρος οφείλει να λειτουργεί ως σημείο ανάδειξης της ιστορικότητας και του πολιτιστικού πλούτου μας.

Η “πρωτοπορία” με κρατική επιδότηση μπορεί να βρει περιθώριο έκφρασης σε λιγότερο φορτισμένες περιοχές.